By Lauren R. Giannini

Portretten door Isabel J. Kurek

Mavis Spencer groeide op als paardengek in de buurt van Los Angeles, en haar verhaal is bijna rechtstreeks uit een Hollywood-film, waarin ze onlangs haar vodden ruilde voor driekleuren linten. Mavis groeide op in de ijle atmosfeer van Tinseltown door de carrières van haar ouders. Haar moeder is Alfre Woodard, de bekende prijswinnende acteur en haar vader is schrijver-producer Roderick Spencer. Mavis schrijft haar werkethiek en succes toe aan de manier waarop zij haar hebben opgevoed.

“Toen ik opgroeide, zorgden mijn ouders er altijd voor dat mijn jongere broer, Duncan, en ik goed geaard waren en waardeerden wat we hadden,” zei Mavis. “Ik zorgde altijd voor mijn eigen paarden. Ze gaven er geen honderdduizenden aan uit. Toen mijn juniorentijd erop zat en ik mijn ouders vertelde dat ik van paarden mijn carrière wilde maken, zeiden ze: ‘Oké, maar je moet er wel op uit gaan en het op eigen kracht redden.’ Dat is het soort mentaliteit dat ze allebei hebben – als je iets wilt, zul je het meer waarderen als je ervoor werkt. Mijn vader zei altijd dat hoe harder je werkt, hoe meer geluk je hebt – dat is mijn motto.”

Na een succesvolle junior carrière, werkte Mavis vier jaar als groom voor top springruiters en kreeg ze de kans van haar leven – in het zadel. Nu 25, is ze een opkomende grand prix springruiter, die haar droom waarmaakt. Het is dan ook geen wonder dat US Equestrian Mavis koos als “ambassadrice” in de campagne om zoveel mogelijk mensen te laten genieten van de paardensport. Met haar sterke Instagram-aanwezigheid, een ambassadeursvoorwaarde, bereikten de volgers van @mavispence medio maart 27.300 en blijven ze stijgen.

Mavis is grappig, slim, welbespraakt, modelmooi, lang, buitengewoon stijlvol op en naast een paard en nuchter. Ze zegt het zoals het is – hard werken en toewijding zijn de belangrijkste factoren voor succes.

Junior Highlights

Mavis’ paardrijcarrière begon op 2-jarige leeftijd toen ze werd rondgeleid op de gepensioneerde Selle Français springhengst, Galoubet. Drie jaar later begon ze met lessen. “Mijn ouders grappen altijd dat toen ik op de kleuterschool zat en mensen me vroegen wat ik wilde worden als ik groot was, ik paardrijdster zei,” herinnert Mavis zich. “Ik herinner me niet echt dat ik dat gezegd heb, maar ik kan me nooit een tijd voorstellen dat ik iets anders wilde doen.”

Haar eerste pony, stalnaam Norton, stelde haar passie voor paardrijden op de proef. “Hij was het gemeenste, kwaadaardigste schepsel. Hij was de duivel,” zei Mavis. “Ik heb meer tijd in het ziekenhuis in Santa Monica doorgebracht vanwege hem. In de weekenden hadden ze een kamer voor me klaar. Het was een absolute ramp, de hele tijd. Ik deelde een jaar de huur van hem met een ander meisje op de stal. Op een dag viel ze, brak haar rug, en mijn ouders zeiden: ‘Misschien moeten we Mavis een andere pony geven. Gelukkig, anders denk ik dat mijn paardrijcarrière van zeer korte duur zou zijn geweest en mijn ziekenhuisrekeningen zeer groot.”

Haar volgende pony, een liefje van een Paint genaamd Seashell, was bedoeld om een paard te worden, maar stopte met groeien. “Ik bezit haar nog steeds. Ze is ongeveer 25, verhuurd aan een klein meisje,” zei Mavis. “De eerste keer dat ik eraf viel, stopte Seashell en duwde me om op te staan en er weer op te komen. Ik deed haar met korte stijgbeugels en ze was het beste wat me ooit is overkomen. Ze maakte de slechte eerste pony goed.”

Mavis, die 1,80 m is, werd al heel jong heel lang, maar haar grote pony had een enorme pas en ze nam met hem deel aan ponyjagers, kinderruiterspannen en equitation. Ze kreeg haar eerste paard voor ze 11 werd. “Zijn naam was Toy Story, en we kregen hem van de Spielbergs,” zei Mavis. “Zijn naam was Patch Adams toen hij begon en hij was in alle opzichten even beroemd als berucht. Hij was overbekwaam en hij wist het. We liepen naar de watersprong in een veld en hij stopte niet – hij liep er gewoon recht op af. Hij had gevoel voor humor en veel persoonlijkheid, en hij deed gênante dingen, maar hij had geen gemeen bot in zijn lijf – niet opzettelijk.”

Mavis geeft Dick Carvin, Susie Schroer en Dick’s vrouw, Francie Steinwedell, de eer om haar een solide basis in rijkunst te geven. Ze begon met hen te rijden op Meadow Grove Farm in 2000 en deed het erg goed onder hun begeleiding. Haar junior carrière bereikte een hoogtepunt met grote onderscheidingen en internationale ervaringen. In de zomer van 2008 verbleef ze bijna twee maanden in België als stagiaire, waar ze jonge springpaarden reed voor een gerenommeerde springpaardenhandelaar die haar met hen naar kleine wedstrijden liet rijden. In oktober 2008 behaalde Mavis individueel zilver en team zilver op het Adequan/USEF National Junior Jumper Championship 2008 en kreeg ze de William C. Steinkraus Style of Riding Award op de Pennsylvania National Horse Show. Ze ging begin 2009 met het Amerikaanse team naar Australië voor het Jeugd Olympisch Festival, waar ze vierde werden op geleende paarden.

Een speciaal paard, een Belgische Warmbloedmerrie genaamd Winia Van’t Vennhoff, maakte de laatste jaren van Mavis’ junior carrière erg spannend. “Winia was net 6 jaar geworden toen mijn ouders haar voor me kochten in Europa, en ik klom met haar op in de rangen,” zei Mavis. “Voor haar eerste show, verscheepten we haar naar Spruce Meadows, en ze sprong rond een 1,20-meter parcours. Ze had nog nooit eerder geshowd en niemand wist wat ze uiteindelijk zou worden – ze was schraperig en super voorzichtig. Uiteindelijk heb ik mijn eerste paar grand prix met Winia gedaan en we deden Prix de States, dat soort dingen. Ik heb haar 3,5 jaar gehad – dat was het paard waar ik echt mee ben opgegroeid en we zijn samen gegroeid. Ze leerde me evenveel slechte als goede gewoontes. Ze was geweldig.”

Van de grond af

Na dat noodlottige ruitercarrièregesprek met haar ouders en na een succesvolle juniorcarrière, kreeg Mavis, 18, een baan. Ze werkte drie jaar voor springruiter Kent Farrington, eerst als leerling en ruiter, daarna de laatste zes maanden als groom, waarbij ze zelfs met hem en zijn paarden naar Europa ging. In 2012 keerde ze terug naar Florida om te werken als hoofd groom voor Darragh Kenny terwijl hij zijn nieuwe trainingsfaciliteit, Oakland Ventures, lanceerde. Tijdens die eerste jaren deed ze alles – schuurklusjes, hands-on zorg voor de paarden, stallen uitmesten, verzorgen – en rekende het als een waardevolle opleiding.

“Er is nooit een moment geweest dat ik ooit spijt heb gehad van het pad dat ik heb genomen,” zei Mavis. “Wat me motiveerde was ervoor te zorgen dat ik mijn ouders trots maakte, omdat ze me een basis hadden gegeven om het op eigen kracht te gaan doen. Het feit dat ik het zo goed heb kunnen doen als ik heb gedaan, is een bewijs van hoe goed mijn ouders me hebben opgevoed.”

Het keerpunt en de terugkeer van Mavis naar het paardrijden vond plaats in 2014. Ze ging aan de slag als groom voor Lorenzo de Luca, die reed voor Neil Jones Equestrian LLC, de internationale paardenhandelaar bij wie ze in 2008 stage had gelopen. Mavis ging met Lorenzo, die deel uitmaakte van het Italiaanse springteam, naar de Wereldruiterspelen in Frankrijk. Toen Lorenzo geblesseerd raakte, kreeg Mavis een kans: Neil vroeg Mavis om zijn paarden te rijden, wat haar terugkeer in de showring zou betekenen.

“Terwijl ik groom voor Kent, reed ik nog steeds een beetje en toen ik voor Darragh werkte, hield ik zijn paarden aan de gang als hij een beetje pauze nam, maar ik was vooral bezig met ze uit te rijden, hun conditie op peil te houden,” zei Mavis. “Pas nadat ik Lorenzo had geprepareerd tijdens de WEG van 2014, ben ik weer begonnen met springen. In 2014 sprong ik een paar tweesterren grand prix in Engeland en mocht ik ook trainen met Nick Skelton en Laura Kraut. Het was afgelopen zomer dat ik consequent in de grotere klassen begon te springen.”

Debuut op zaterdagavond

Van groom tot wedstrijdruiter in de grand prix-ring klinkt als een wervelwind, maar Neil was voorzichtig om haar niet te haasten. In feite, de paarden toevertrouwd aan Mavis dicteerden het tempo. Ze heeft ook haar jaren als groom gecrediteerd, toen ze langs de ring stond en naar veel van ’s werelds beste ruiters en springpaarden keek.

“Het rijden voor Neil bleef maar vooruitgaan,” zei ze. “Ik had een aantal 8-jarigen die groter moesten gaan springen. Ik dacht op het moment dat ze er klaar voor waren, dat ze aan iemand anders zouden worden overgedragen, maar het veranderde in Neil die zei: ‘Je kent ze, spring gewoon deze klasse, spring gewoon deze World Cup, nu gaan we deze vier-sterren doen,’ en ik was, zoals, ‘Oooookay…'”

Er is een oud gezegde dat er veel paarden nodig zijn om een ruiter te maken, maar er is één ruiter nodig om een paard te maken. Toen Mavis voor Lorenzo werkte, had ze Cornetiero, aka Mighty Mouse, voor hem klaargemaakt. “Hij was een heel moeilijk, eigenwijs paard – en heel speciaal en getalenteerd, en ik ontdekte dat je hem de dingen op zijn manier moest laten doen, maar om eerlijk te zijn, was hij een eng paard. We begonnen samen, hij nam het over en ik had het gevoel dat ik het nooit goed zou krijgen. Ik verkocht het paard dat ik gebruikte voor de 1,45-meter en onder-25-klassen en ik had niets anders voor een teamwedstrijd. Mouse had als achtjarige al een heleboel grote proeven gesprongen. Hij sprong dubbel foutloos en ik dacht: ‘O, ik begin hem door te krijgen,’ maar elke dag dook er iets nieuws op. We waren in de zomer van 2015 in Engeland en ik sprong met hem in tweesterren rubrieken. Hij was dapper en met veel vermogen, heel goed voor mijn zelfvertrouwen.”

Toen Neil een stel paarden naar Florida overbracht voor Mavis om te showen, bleef Mouse in Europa om te worden ontwikkeld tot een hoger niveau, maar verschillende verschillende ruiters konden hem niet doorgronden. “Afgelopen juni belden mijn eigenaren en zeiden: ‘Jij bent de enige die hem leuk vond en een beetje met hem overweg kon, wil je hem terug?’ Ik zei: ‘Ja, natuurlijk, stuur hem maar.’ Ik heb ongeveer een maand met hem gewerkt, geprobeerd hem beter te leren kennen. Ik heb een week met hem gesprongen in Kentucky. Hij was goed, maar niet geweldig. Toen sprong ik hem de tweede week in een klasse en er klikte gewoon iets. Die zaterdagavond reed ik hem in de $50.000 Grote Prijs en hij sprong een van de slechts vier foutloze rondes en eindigde als tweede.”

Het is een ongebruikelijke hippische versie van het Assepoester-verhaal voor zowel Mavis als Cornetiero, wiens resultaten echt goed zijn geweest, gezien het feit dat 90-plus inschrijvingen van start kunnen gaan in de grote Palm Beach-klassen. “Ondanks al zijn eigenaardigheden en zijn manier van doen, hebben Muis en ik een heel goede relatie en vertrouw ik hem mijn leven toe,” zei Mavis. “Neil zei dat als ik morgen zou worden opgeroepen voor de Olympische Spelen, ik dat alleen zou doen als ik hem zou kunnen rijden.”

Een belangrijke mijlpaal vond begin februari plaats toen Mouse de week vrij had en Mavis Dubai, eigendom van Sarah E. Ryan, bestuurde in de 1.60m Longines FEI World Cup™ Qualifier. Het duo sprong foutloos met één tijdfout en haalde het 40 paarden tellende deelnemersveld voor de $216.000 Longines FEI World Cup, gepresenteerd door Sovaro, waar ze die zondag één balk en een tijdfout kregen. Maar voordat Mavis haar derde wereldbekerproef sprong, vond de grote bravas plaats toen ze de M. Michael Meller Style Award kreeg uitgereikt voor de internationale ruiter die de beste rijstijl en sportieve kalmte aan de dag legt.

Ambassadeur & Rolmodel

“Weet je, ik had de grote dromen toen ik jonger was, maar je begint te worden – oh, niet zo veel realistischer over dingen, maar ik was echt heel blij te doen wat ik deed,” vervolgde Mavis. “De eigenaren die ik heb en Neil, ik weet dat ze me niet iets zouden laten doen wat zou mislukken en dat geeft troost. Ik ben bereid om alles te proberen, zolang ik het maar niet te erg ga verknoeien. Ik ben meer bezorgd voor de paarden dan voor mezelf. En ik overleg nog steeds met Neil over alles.”

US Equestrian heeft er goed aan gedaan om een rijzende ster als Mavis te kiezen als Ambassadeur van de paardensport. Ze is een bijzonder rolmodel, gezegend met passie, ouderwets paardengevoel en toewijding aan het welzijn van haar paarden. Opgroeien in de buurt van de felle lichten van Hollywood heeft bijgedragen aan haar evenwicht. Gedurende anderhalf jaar pendelde ze tussen haar baan als grooming en haar studie Engels en vergelijkende literatuurwetenschappen aan de Columbia University, maar de paarden wonnen. Ze houdt van lezen. Ze heeft last van zenuwen voor elke les, maar volgens Neil is doorgaan in de ring de beste remedie om “er zo wit als haar broek uit te zien”. Ze is nuchter, nederig en grappig.

Naast Gallop Apace, LLC, haar trainings- en verkoopbedrijf, showt Mavis voor Neil Jones Equestrian LLC en verschillende eigenaren. Gevraagd naar de grote stap van groom naar topruiter, zei Mavis: “Het verandert niet of je eerste of vierde rijder bent, want het werk moet hetzelfde gedaan worden als je wilt dat de paarden het goed doen en fit en gelukkig zijn. Een goed team om me heen hebben is heel belangrijk, omdat ik zo lang heb geprepareerd. Ik heb het geluk dat ik een team heb van gelijkgestemde mensen met dezelfde mentaliteit en gedrevenheid. Als een van mijn medewerkers op zondag vrij is, kom ik, omdat ik liever zeven dagen werk als zij de rest van de week al zoveel doen, maar het is ook mijn vrije dag waarop ik kan groomen, benen kan controleren, kan uitdraaien en dicht bij de paarden kan zijn.”