In het midden van de 1e eeuw n.Chr, verdeelde de Romeinse keizer Claudius de meest westelijke Romeinse provincie in Afrika, Mauretania genaamd (land van het Mauri-volk, vandaar het woord Moren), in Mauretania Caesariensis (genoemd naar de hoofdstad, een van de vele steden die eenvoudig Caesarea werden genoemd, naar het keizerlijk cognomen dat een titel was geworden) en Mauretania Tingitana.
Mauretania Caesariensis omvatte acht kolonies, gesticht door keizer Augustus : Cartennas, Gunugu, Igilgili, Rusguniae, Rusazu, Saldae, Zuccabar, Tubusuctu; twee door keizer Claudius: Caesarea, voorheen de hoofdstad van Juba, die het deze naam gaf ter ere van zijn beschermheer Augustus, en Oppidum Novum; één van keizer Nerva: Setifis; en in latere tijden, Arsenaria, Bida, Siga, Aquae Calidae, Quiza Xenitana, Rusucurru, Auzia, Gilva, Icosium en Tipasa in totaal 21 bekende kolonies, naast verscheidene municipia en oppida Latina.
Onder Diocletianus’ hervorming van de Tetrarchie werd het meest oostelijke deel afgesplitst van Mauretania Caesariensis als een afzonderlijke kleine provincie, Mauretania Sitifensis, genoemd naar zijn inlandse hoofdstad Sitifis (nu Sétif) met een belangrijke haven te Saldae (het huidige Béjaïa).
Ten tijde van Diocletianus en Constantijn de Grote waren zowel Sitifensis als Caesariensis ingedeeld bij het administratieve bisdom van Afrika, in de praetoriaanse prefectuur van Italië, terwijl Tingitana een buitenpost was van het bisdom van Spanje.
Na de val van het westelijke deel van het Romeinse Rijk werd een Germaans Vandalenrijk gesticht, maar het overgebleven oostelijke Rijk (nu bij historici bekend als het Byzantijnse Rijk) heroverde het gebied rond 533, maar het grootste deel van Mauretania Caesariensis bleef onder controle van plaatselijke Moorse heersers zoals Mastigas, en pas in de jaren 560 en 570 werd in het binnenland Byzantijnse controle gevestigd.
Tijdens het bewind van Maurits werd het rijk gereorganiseerd en werden een aantal Exarchaten gesticht, waaronder het Exarchaat van Afrika, dat onder meer Mauretania omvatte. Mauretania Sitifensis werd weer bij deze provincie gevoegd en kreeg de naam “Mauretania Prima”.
De islamitische verovering van de Maghreb voor het kalifaat onder de Umayyad-dynastie betekende het einde van het Byzantijnse Exarchaat van Afrika en de laat-antieke Romeinse cultuur aldaar en Mauretania Caesariensis werd onderdeel van de meest westelijke islamitische provincie, de Maghreb.