Als we het hebben over seizoensgebonden “lentebieren” in Amerika, is het veld beslist gemengd. Sommige brouwerijen brengen winterbieren uit, zoals een Russische imperial stout of een dubbele IPA, terwijl andere brouwerijen een bier uitbrengen dat aan de zomerse kant van het gehemelte ligt, zoals een blonde of een pilsner. Maar de Duitse Maibock is het soort bier dat de kloof overbrugt tussen de warmte van de lente en de kou van de winter.

Maibocks (die ook bekend staan als Helles Bocks) hebben een prachtige plaats in de seizoensgebonden drinkcanon. Zoals het Duitse Bier Instituut uitlegt, heeft de Maibock, die een pils is, een “warme gouden tint” maar is “agressiever gehopt dan andere bocks” waardoor het de perfecte overgangsbrouwsel is tussen de seizoenen. Het heeft een iets hoger ABV, “maar zijn helderheid en bitterheid voorspellen al de eeuwig blauwe lucht van de zomer”. Terwijl bockbieren traditioneel worden gebrouwen voor verschillende seizoenen (traditionele bocks in de winter en doppelbocks voor het vroege voorjaar/Lent) past de Maibock keurig in een seizoen dat post-doppelbock maar pre-herfst festbier.

De ware geschiedenis van de Maibock is vaag, maar er zijn enkele aanwijzingen dat zodra bleke mouten op de voorgrond kwamen in de laatste 200 jaar, Duitse brouwers ze begonnen te gebruiken in hun bier als vervanging voor de over het algemeen donkere granen die gewoonlijk werden gebruikt. Zoals het tijdschrift All About Beer opmerkt, “wordt algemeen aangenomen dat de verbleking van bock samenviel met de algemene trend van chique bleke pilsproductie in het midden tot het einde van de 19e eeuw.”

Het Münchense Hofbräu, de vermeende grondleggers van de stijl, betwisten deze bewering echter en leggen uit dat in 1614 het “koninklijk huis” ontevreden was met het aanbod van Hofbräu en iets wilde dat vergelijkbaar was met het bier van Einbeck, dat moutig en sterk was. In reactie daarop brouwde Hofbräu een bier in de Einbeck-traditie, dat zij een “Maibock” noemden. Volgens Hofbräu “wordt het eerste vat Maibock getapt in het Hofbräuhaus in de laatste week van april, op tijd voor de vrolijke meimaand.”

Hoewel brouwerijen nooit veel opgang hebben gemaakt op de Amerikaanse pilsmarkt, wenden zij zich tot dit traditionele lentebier als een nieuwe aanbieding in hun seizoenscanon. Hier zijn een paar Amerikaanse voorbeelden om te proberen, maar als je het origineel wilt, zoek dan naar Hofbräu’s versie.

Rouge Dead Guy Ale: Hoewel het geen traditioneel bockbier is (of zelfs een pils), was Rogue’s Dead Guy Ale waarschijnlijk een van de eerste kennismakingen die veel Amerikanen hadden met iets dat op een Maibock lijkt. Dead Guy is zuiver, moutig, en heeft een lekkere hopbeet zonder te overheersen. Probeer het als je op zoek bent naar een van Amerika’s vaandeldragers in de ambachtelijke bierscene.

Tröegs Cultivator: Tröegs Cultivator (die ze een Helles bock noemen), is zo dicht mogelijk bij een Duitse Maibock als je kunt krijgen. Gemaakt met Boheemse pilsmout en twee Duitse hopsoorten, is Cultivator de meest traditionele bockbierbrouwerij die er is. Verfrissend en zuiver, de hogere alcohol is getemperd; in plaats daarvan nemen de korreligheid en lichte hoppigheid de hoofdrol in dit bier.

Jack’s Abby Maibock Hurts Like Helles: Als je in maart of april in de buurt van Boston bent, bekijk dan Jack’s Abby Brewing’s Maibock “Hurts Like Helles” (ondanks de woordspelende naam). Net als de lentes in Boston (die niet bekend staan om hun warmte), klokt dit bier af op de lage kant van het ABV-spectrum met 6,5% ABV, maar het heeft nog steeds genoeg kracht. Het heeft ook de standaard Maibock kenmerken van een diepe gouden moutigheid en lichte hop profiel.

Dus als de lente aanbreekt en u uw 12% ABV Russische imperial stout wegdoet, en in plaats daarvan kiest voor iets lichters dat naar de lente smaakt, overweeg dan de volgende keer dat u bij uw lokale slijterij bent om een Maibock te pakken. Er zit een jarenlange traditie in het bier dat je drinkt, en je hoeft geen IPA te drinken tot midzomer. Daar kunnen we allemaal op drinken.

Salvatore Colleluori is overdag politiek schrijver en ’s avonds zelfbrouwer en bierliefhebber. Hij heeft een graad in politieke wetenschappen van de George Washington University en leest graag over alcohol, geschiedenis en buitenlandse betrekkingen. Hij is ook een fervent muziekliefhebber, met name jazz en de Grateful Dead.