De Magische Neger: Dat is de trope in literatuur en films waarin een zwart personage in een plot verschijnt enkel om een blank personage te helpen – en dan verdwijnt.

Denk aan Will Smith in The Legend of Bagger Vance of Michael Clarke Duncan in The Green Mile. In haar nieuwe gedichtenbundel, Magical Negro genaamd, probeert Morgan Parker de term terug te winnen.

“Ik wilde die trope echt heroverwegen, omdat je die personages en hun innerlijke levens nooit leert kennen of iets dergelijks. Ze zijn er om een doel te dienen,” zegt ze. “En ik wilde de zwarte ervaring opnieuw voorstellen als hebbend veel meer agency dan dat.”

Parker’s laatste collectie heette There Are More Beautiful Things Than Beyoncé. En ze vertelde me dat het idee van performance ook in deze collectie doorweven is.

“Ik heb het over performance als in, je weet wel, Beyoncé op een podium of Diana Ross in een fotoshoot,” zegt ze. “Maar ook de performance van het dagelijks leven – de manieren waarop we optreden voor elkaar, voor onszelf, de manieren waarop onze acties worden geanalyseerd of ervaren als een performance – en echt gewoon spelen met dat idee.”

Interview Highlights

Op de regel “Mijn lichaam is een argument dat ik niet ben begonnen”

Ik denk veel na over hoe we worden geboren in een ervaring, in een stereotype. Dat er al van alles in iemands lichaam is geschreven, en dat het een enorme uitdaging is om daar een identiteit op te bouwen. Ik zeg vaak dat we niet bij nul beginnen. We beginnen bij -100. Als we geboren worden, is onze ervaring de helft van de tijd bezig met het ongedaan maken van de ideeën die sinds onze geboorte op ons lichaam zijn geplakt, om daar vervolgens een persoonlijke identiteit bovenop te bouwen.

Wat een voorrecht is het om te kunnen vergeten dat je in een bepaald lichaam leeft. Dat is een zware manier om door de wereld te lopen.

Over daten met blanke mannen gesproken, in “Matt”

Matt is één man en ook meerdere mannen. … Ik wijs op de overeenkomsten tussen hen, en eigenlijk is het Matt-personage er een die niet gevaarlijk lijkt, het goed bedoelt, maar dat is vaak niet genoeg, om het goed te bedoelen. Dit soort vergeetachtig maar lief maar bijna te nonchalant – en zelfs, ik heb dit gezegd tegen blanke mannen, er is geen manier dat ik niet nadenk over de geschiedenis van blanke mannen en zwarte vrouwen. Zelfs als dat niet onze specifieke relatie is, zal dat altijd in mijn achterhoofd zitten. Het boek, echt, het hele boek was een kans om echt voorrang te geven aan de zwarte vrouwelijke ervaring en niet in termen van uitleggen of, je weet wel, een lesje leren, maar echt voorrang geven aan onze alledaagse gevoelens en ervaringen. Hoe ziet dat er eigenlijk uit, voor mij om alleen mezelf te overwegen en de vrouwen die zijn zoals ik?

Op de onthullingen over Virginia politici die blackface dragen

Je kunt niet elk schadelijk beeld verwerken. Dat is gewoon onmogelijk. En er is een manier om ermee om te gaan en het van je schouders te laten rollen, als het ware. Maar voor mij was een groot deel van het schrijfproces het verkennen van de herhaling van dat en hoe dat zich opstapelt. En dus wilde ik het hebben over hoe het voelt om voortdurend de tv aan te zetten en jezelf vermoord te zien worden. Weet je, echt, dat is het onderliggende gevoel. En er is een impuls die mensen hebben om te zeggen, “Nou, dit is gewoon, duidelijk dit is gek, en dit is gewoon een slechte kerel. ” … Het is makkelijk voor mensen om te zeggen, “Nou, je leefde niet in de jaren 50,” maar er is een manier waarop we dat dragen. En het voelt zo onvermijdelijk en onontkoombaar. En ik wilde daar echt op wijzen, de manier waarop we al die ervaringen door de geschiedenis heen met ons meedragen.

Dit stuk is geproduceerd voor de radio door Jolie Myers en Kat Lonsdorf en bewerkt voor het web door Petra Mayer.