Kijk naar de doorzoekbare USFL-statistieken van de Stats Crew.

Bestel het boek, The United States Football League, 1982-1986.

Jaar van bestaan: 1983-1985 Eigenaar: Bill Daniels, Alan Harmon (1983), J. William Oldenburg (1984) Stadion: Los Angeles Coliseum (92.516) Kleuren: Express blauw, zilver, wit en bordeaux (bordeaux en wit1985) Overall Regular Season Record: 21-33 (.389) Algemeen Playoff Record: 1-1

Jaarstand en gemiddeld aantal toeschouwers

1983: 8-10 (19.002)
1984: 10-8 (15.361)
1985: 3-15 (8.415)

Van alle teams in de USFL heeft deze ploeg de competitie waarschijnlijk meer kopzorgen bezorgd dan alle andere. Tegen het einde van het seizoen 1985 speelden de Express voor intieme bijeenkomsten in het enorme Los Angeles Coliseum. Het werd zo erg dat de Express uiteindelijk hun laatste thuiswedstrijd speelden in Pierce College in de San Fernando Valley. De wedstrijd trok 8.200 toeschouwers, ongeveer het dubbele van de twee vorige thuiswedstrijden.

L.A. kwam moeizaam door zijn eerste seizoen onder voormalig CFL-coach Hugh Campbell. Ze eindigden als hekkensluiter op het gebied van rushes, maar Mike Rae en Tom Ramsey presteerden naar behoren als quarterback. Ricky Ellis was derde in de competitie met 69 vangballen voor 716 yards. Eric Scoggins en Greg Fields eindigden met respectievelijk 12,5 en 10 sacks.

Vóór het seizoen 1984 kocht J. William Oldenburg de ploeg, en hij en general manager Don Klosterman verzamelden een van de grootste oogst aan jong talent die er bestond. Bovenaan de lijst stond BYU quarterback Steve Young, die een levenslang contract van maar liefst $40 miljoen tekende. Young had het voordeel van drie geweldige jonge aanvallers in Mark Adickes, Gary Ruether, en Gary Zimmerman. Nieuwe coach John Hadl leidde het getalenteerde team naar een play-off plaats en helemaal naar de Western Conference finale. Ze vielen tegen de Arizona Wranglers, 35-23, maar ze hebben een geweldige strijd geleverd. De toekomst van de Express zag er zeer rooskleurig uit.

Helaas, het is allemaal ontrafeld. Ten eerste, de mensen van Los Angeles gaven helemaal niets om het team, hoe opwindend ze ook waren. Ten tweede, sommige van Oldenburg’s financiële transacties haalden hem in, en hij moest het team overdragen aan de bond. De Express waren plots zonder eigenaar. Ten derde, blessures troffen de ploeg hard. De Express strompelde door hun laatste jaar en haalde nauwelijks de eindstreep. Zonder geld om geblesseerde spelers te vervangen en verschillende anderen die speelden om niet geblesseerd te geraken, zonk de Express naar de bodem van de competitie. Het werd slecht toen Young één wedstrijd moest spelen als runningback. Niet veel mensen in Los Angeles wisten zelfs dat de ploeg stierf, en Young kocht de rest van zijn enorme contract af zodat hij naar de NFL kon springen.

Their Finest Hour: Op 30 juni 1984 speelden de Express en de titelverdediger Michigan Panthers de langste wedstrijd in de geschiedenis van het professionele voetbal, een drie-overtijd, 93 minuten en 33 seconden durende wedstrijd in uitputtende hitte. Los Angeles liep uit naar een 10-0 voorsprong na een Tony Zendejas field goal en een Kevin NelsonTD run, maar Michigan sloeg terug met twee touchdowns voor de rust om een 14-10 voorsprong te nemen.Nadat de Express de achterstand had teruggebracht tot één punt na een Zendejas kick in het derde kwart, zette een Hebert TDpass vroeg in het vierde de Panthers op voorsprong, 21-13. L.A. zette eindelijk een drive op laat in het vierde en scoorde op een korte run van Nelson. Young rende naar links voor de tweepunter en de 21-21 stand. De Express moesten niet één maar twee korte pogingen tot velddoelpunten door Novo Bojovic van Michigan aan zich voorbij laten gaan, die allebei gemist werden. Uiteindelijk, in de derde overtime, scamperde de toekomstige kick-returner extraordinaire Mel Gray 24 yards voor de winnende touchdown. Op een dag waarop niets gemakkelijk was, brak Gray zijn arm tijdens de wedstrijd die de Express een 27-21 overwinning bezorgde.

rapporteer deze advertentie