By Tim Gruver
Northwest Asian Weekly

De meeste gamers hebben in hun leven ten minste één slecht spel gespeeld. Maar in Japan kunnen zelfs de slechtste games, algemeen bekend als “kusoge”, een plekje in het hart van de mensen veroveren.

Heidi Kemps, schrijfster, interviewster en kenner van Japanse games en gamegeschiedenis, was gastvrouw voor “Kusoge! Japan’s Awesomely Awful Crap Videogames” op de Penny Arcade Expo in Seattle, ook bekend als PAX West, waar ze een verzameling “crap”-games liet zien.

De term “kusoge” is afgeleid van twee woorden: “kuso,” wat stront betekent, en “ge,” wat spel betekent. In 2002 bedacht door Jun Miura, een illustrator en schrijver voor het Japanse videogametijdschrift Famitsu, is kusoge geassocieerd met middelmatige games die bekend staan om hun algehele slechte kwaliteit en vaak onbedoelde humor.

“Soms is er spul dat gewoon slecht is, maar er is iets inherent charmants aan,” zei Kemps. “Je weet dat het verschrikkelijk is, maar toch zit er iets in dat je op een bepaald niveau aanspreekt, wat je een guilty pleasure zou noemen.”

Een van de vroegste voorbeelden van het genre is het Japanse side-scrolling avonturenspel voor het Nintendo famicom-systeem, “Takeshi’s Challenge”, ontwikkeld door de Japanse komiek, acteur en scenarioschrijver Takeshi Kitano. Als een onzinnige reeks gebeurtenissen, van het vechten tegen yakuza gangsters tot het optreden in karaoke clubs, “Takeshi’s Challenge” belichaamt de offbeat entertainment dat kusoge vertegenwoordigt.

Sommige kusoge, zoals “Last Rebellion” voor de Playstation 3, kunnen komisch slechte karakters hebben, terwijl anderen onmogelijk moeilijk kunnen blijken, zoals “Lost Word of Jenny.” Vandaag de dag hebben veel kusoge een cult aanhang gevonden voor hun eigenaardige middelmatigheid.

Een persoonlijke favoriet van Kemps is “Wakusei Woodstalk: Funky Horror Band,” een rollenspel voor de Sega Mega-CD. Het spel volgt een groep van zes buitenaardse muzikanten die vrede en liefde prediken door middel van jaren ’80 popmuziek. Nadat ze van hun thuisplaneet Horahora zijn verjaagd, stort hun schip neer op een andere planeet, waar een jonge jongen uit het nabijgelegen dorp Funky helpt het schip van de band en hun instrumenten te repareren.

“is een rollenspel dat eruitziet alsof het op de originele NES had kunnen worden gedaan,” zei Kemps. “Het ziet eruit als rotzooi, het speelt als rotzooi, je kunt uit bijna elk gevecht wegrennen, en als je weet wat je doet, kun je er in ongeveer vijf uur doorheen blazen.”

Zoals veel kusoge, heeft “Funky Horror Band” enkele charmante punten, zoals de vijanden die zijn vernoemd naar verschillende muziekspelingen. Belangrijker is dat het een slecht spel is, dat ondanks zijn eigen gebreken toch leuk probeert te zijn.

Sommige kusoge zijn hun middelmatige reputatie gaan omarmen. “Death Crimson”, een schietspel met een licht pistool, debuteerde in 2000 voor arcade machines en de Sega Dreamcast. Het verwarrende plot, slechte visuals, en vervelende gameplay maakten het spel een kritische mislukking, maar een van de vijanden, een eekhoorn, is sindsdien een mascotte geworden voor de ontwikkelaar, Ecole.

Daarom geloofde Kemps dat veel kusoge nog steeds boeiende artistieke inspanningen vertegenwoordigen van de kant van hun makers die veel spelontwikkelaars vandaag niet delen.

“Ik ben bijna bang dat kusoge zoals we het kennen een beetje aan het uitsterven is, omdat veel van deze spellen worden gemaakt door fly-by-night ondernemers die denken dat ze kunnen inspringen op de nieuwste console of draagbare gaming trend,” zei Kemps. “Ze denken dat ze er snel geld mee kunnen verdienen en hebben niet het talent of de middelen om een echt goed product te maken.”

Kemps gelooft dat kusoge grotendeels worden vervangen door oppervlakkigere ervaringen die ontwikkelaars behandelen als handelswaar, in plaats van experimenten.

“Veel van deze bedrijven gaan gewoon naar de mobiele markt,” zei Kemps. “Je ziet gewoon vreselijke reskins van dezelfde gameplay concepten. “Als sommige kusoge low effort zijn, zijn deze games zero effort tot het punt waar er niets interessants of charmants aan is en dat is een soort deprimerend.”

In de tussentijd zijn er nog steeds genoeg vroegere en huidige kusoge voor gamers om van te genieten.

“Het goede nieuws is dat er veel goede retro-games zijn die er zijn en er zijn veel slechte retro-games die er zijn,” zei Kemps. “Dus er zijn nog genoeg dingen om naar te kijken.”

Tim is te bereiken op [email protected].