Twee dagen nadat we naar LA waren verhuisd, vertrokken we prompt weer op wat voorheen praktisch onmogelijk (of in ieder geval ongelooflijk niet leuk) zou zijn geweest vanuit ons voormalige huis, de snelste weekendtrip terug naar B2’s huis in Hawaii. We gingen voor een bruiloft en voor Halmunee-to-be’s eerste ontmoeting met haar kleinkind (dat ze graag “haar baby” noemt). In 48 uur daar aten we ons gewicht in zelfgemaakt Koreaans eten, werd ik bij elke poging om in het huis te helpen de mond gesnoerd (oké, zo hard probeerde ik het dus niet), en verbaasden we ons erover hoe heerlijk het is om van de westkust naar Hawaï te vliegen en afscheid te nemen van de rode-ogenvluchten van de voorbije oostkusten. En we zagen beren op de bruiloft! (Ze maakten geen deel uit van de processie.)

In de week of zo sindsdien, is het grootste deel van mijn tijd in LA tot nu toe ongeveer als volgt geweest: leren over dit ding genaamd June gloom, euforisch aanpassen aan het hebben van een kantoor met een echt raam en daadwerkelijk zonlicht in de middagen na genoemde June gloom, proberen te kopen uit elke supermarkt overvloed aan producten, ook al onze Airbnb heeft zeer weinig in de weg van keukens, veel meer tijd doorbrengen op Google met het bekijken van het verkeer, en vooral, je verbazen over de open, open ruimtes en de eindeloze blauwe lucht boven je, die net zo helder en allesomvattend is en zich als een zonnige deken om je heen wikkelt als de lucht in New York, die smal en afstandelijk aanvoelt en van je afgeschermd wordt door hoge gebouwen. Natuurlijk is er genoeg te missen aan het huis dat we in New York achterlieten, maar ik denk dat het veilig is om te zeggen dat we het hier tot nu toe erg naar ons zin hebben. Ik heb het gevoel dat het ons nog meer zal bevallen als we aanstaande zaterdag ons eigen appartement betrekken (we hebben er een gevonden! jippie!). Het is een gelukkige opluchting.

Ik ben bij hetzelfde kantoor, alleen een nieuw (met ramen!) kantoor, en het is een avontuur geweest om al mijn oude zaken in New York voort te zetten terwijl ik mijn best doe om nieuw werk aan te nemen in Los Angeles, dus ik zal proberen dit kort te houden, voor jullie en voor mij. Maar oh man, deze salade. We hebben nu geen keuken, maar dit was een van de laatste dingen die ik maakte in ons kleine appartement in Brooklyn, waar ik (ja) nog steeds in mijn aardappelfase zat, maar begon te hunkeren naar het verse fruit en de groenten die ik jammerlijk weinig had in mijn eerste trimester.

Ik heb eerder aardappelsalades gemaakt met een beetje een Koreaanse draai, maar dit is niet dat – dit is Koreaanse aardappelsalade, of de zeer heerlijke manier waarop je soms aardappelsalade geserveerd als banchan in Koreaanse restaurants zult vinden. Het is bijna alsof aardappelpuree en gewone aardappelsalade besloten dat ze het beste van zichzelf wilden lenen aan een hybride – er is veel mayonaise en een beetje zuur, zoals in uw typische aardappelsalade, maar de aardappelen zijn gepureerd in plaats van in stukken gelaten, en vervolgens gemengd met groenten, bij voorkeur zo knapperig mogelijk, voor veel textuur en helderheid. Er zijn ook hardgekookte eieren, voor eiwit en veerkrachtig contrast, en ik had ooit een versie in New York die de lat nog hoger legde en macaroni introduceerde, waardoor het nog meer een bonte (nee, prachtige) samensmelting werd van al mijn favoriete “salades,” en dat kon ik hier niet onvermeld laten. Het resultaat is een aardappelsalade met de romigste, zachtste basis, pittig en een klein beetje zoet, maar met een beetje veerkracht van de pasta en in blokjes gesneden ei, en knapperig met levendige, verse zomergroenten elke kans die het krijgt. En het is een van mijn favoriete dingen, ooit. Ik hoop dat jullie er net zo van genieten als ik!

P.S. Heel erg bedankt voor al jullie prachtige, hartverwarmende reacties van vorige week. Ze hebben ons allemaal erg aan het lachen gemaakt, en B3 voelde zich zo geliefd. Dank jullie wel!

Afdrukken