Voorafgegaan door	Gevolgd door
Wessex Sussex Essex Kent Dumnonia Mercia East Anglia Northumbria Welsh Marches Principality of Wales	Groot-Brittannië
Dat tegenwoordig deel uitmaakt van	Verenigd Koninkrijk

Het Koninkrijk Engeland (Anglo-Normandisch was een soevereine staat op het eiland Groot-Brittannië vanaf 927, toen het ontstond uit verschillende Angelsaksische koninkrijken tot 1707, toen het zich verenigde met Schotland om het Koninkrijk van Groot-Brittannië te vormen.

Op 12 juli 927 werden de verschillende Angelsaksische koninkrijken door Æthelstan verenigd tot het Koninkrijk Engeland. In 1016 werd het koninkrijk onderdeel van het Noordzee-rijk van Cnut de Grote, een personele unie tussen Engeland, Denemarken en Noorwegen. De Normandische verovering van Engeland in 1066 leidde tot de verplaatsing van de Engelse hoofdstad en belangrijkste koninklijke residentie van de Angelsaksische in Winchester naar Westminster, en de stad Londen vestigde zich snel als het grootste en belangrijkste handelscentrum van Engeland.

De geschiedenissen van het koninkrijk Engeland vanaf de Normandische verovering van 1066 onderscheiden perioden die genoemd zijn naar de opeenvolgende heersende dynastieën: Normandisch 1066-1154, Plantagenet 1154-1485, Tudor 1485-1603 en Stuart 1603-1714. Alle Engelse vorsten na 1066 claimen uiteindelijk afstamming van de Normandiërs.

De voltooiing van de verovering van Wales door Edward I in 1284 bracht Wales onder de controle van de Engelse kroon. Edward III (regeerperiode 1327-1377) veranderde het Koninkrijk Engeland in een van de meest geduchte militaire machten van Europa; tijdens zijn regeerperiode vonden ook belangrijke ontwikkelingen plaats op het gebied van wetgeving en bestuur – met name de ontwikkeling van het Engelse parlement.

Vanaf de jaren 1340 maakten de koningen van Engeland ook aanspraak op de kroon van Frankrijk, maar na de Honderdjarige Oorlog en het uitbreken van de Oorlogen van de Rozen in 1455 waren de Engelsen niet langer in staat om hun Franse aanspraken door te zetten en verloren zij al hun land op het continent, met uitzondering van Calais.

Na het tumult van de Wars of the Roses regeerde de Tudor dynastie tijdens de Engelse Renaissance en breidde opnieuw de Engelse monarchale macht uit tot buiten Engeland zelf, waarbij in 1542 de volledige vereniging van Engeland en het Vorstendom Wales tot stand kwam. Hendrik VIII zag toe op de Engelse Reformatie, en zijn dochter Elizabeth I (regeerde 1558-1603) op de Elizabethaanse Religieuze Nederzetting, terwijl zij Engeland als een grote mogendheid vestigde en de grondslagen legde van het Britse Rijk door bezittingen in de Nieuwe Wereld op te eisen.

Vanaf de troonsbestijging van Jacobus VI en I in 1603 regeerde de Stuart-dynastie over Engeland in personele unie met Schotland en Ierland. Onder de Stuarts kwam het koninkrijk in een burgeroorlog terecht, die eindigde met de executie van Karel I in 1649.

De monarchie keerde terug in 1660, maar de Burgeroorlog had het precedent geschapen dat een Engelse monarch niet kan regeren zonder de instemming van het Parlement. Dit concept werd wettelijk vastgelegd als onderdeel van de Glorieuze Revolutie van 1688.

Vanaf die tijd functioneerde het koninkrijk Engeland, evenals zijn opvolgerstaat het Verenigd Koninkrijk, in feite als een constitutionele monarchie. Op 1 mei 1707 verenigden de koninkrijken Engeland en Schotland zich onder de voorwaarden van de Acts of Union 1707 tot het Koninkrijk van Groot-Brittannië.

Afbeeldingen voor kinderen

• 

  Koning Jan ondertekent Magna Carta bij Runnymede in 1215

• 

  Oliver Cromwell verenigde met geweld de gehele Britse eilanden en creëerde het Gemenebest van Engeland

• 

  Vijftiende-eeuwse miniatuur met de Engelse overwinning op Frankrijk tijdens de Slag bij Agincourt

• 

  Portret van Elizabeth I gemaakt ter herdenking van de nederlaag van de Spaanse Armada (1588) afgebeeld op de achtergrond