Toen de Atlantese zanger Jacquees zich vorig jaar tot King of R&B kroonde, werd zijn zelfkroning bijna volledig beantwoord met hoongelach en afkeurende reacties. Ondanks zijn vage voorbehoud (“voor deze generatie”) en zijn duidelijke bedoelingen (voor Jacquees om zichzelf op te peppen), verzamelden haters, pratende hoofden, en alle eens en nooit Kings zich massaal om de arme man te honen. Alleen The-Dream, een singer-songwriter die zelf aanspraak kan maken op de troon, kwam met enig gevoel op het commentaar af: “Zo moet je praten, man,” vertelde hij aan Beats 1. “Ik deed hetzelfde voordat ik ‘Single Ladies’ schreef. … Iedereen nam dat als ik was asinine op het moment. Ze wisten niet zoals … Nee, hij probeert zichzelf te psychiseren om geweldige shit te doen.”
Jacquees maakt een soortgelijke verduidelijking op “King,” de opener van zijn tweede album, dat hij opdraagt aan alle koningen die eerder kwamen: “Elke dag wordt er een ster geboren/And if we talkin’ kings, there’s more than one/ You should clap for ‘em,” zingt hij, de hook van JAY-Z’s “A Star is Born” herbewerkend om zichzelf te herkaderen als slechts de laatste in een lange rij van R&B royals. King of R&B, een uur durende, 18 tracks tellende oefening in de technieken van het genre, is de sollicitatie van Jacquees. Hij schrijft geen nummers zo geweldig als “Single Ladies”, maar zijn ambities zijn glashelder.
Van de R&B zangers onder de 30 die Jacquees haalbaar zijn concurrentie zou kunnen noemen, is hij de meest goed afgeronde. Hij heeft misschien niet de enorme cross-over aantrekkingskracht van Bryson Tiller, of het experimentele bereik van Daniel Caesar; zijn muziek is niet zo doordrenkt met rap als de alternatieve R&B van 6lack, en hij is bij lange na niet de songschrijver die Syd van het internet is, maar hij is net zo fundamenteel gezond als al zijn collega’s: hij begrijpt R&B-songs in hun basiscomponenten en hij is met gemak de meest begaafde zanger van het stel. In zijn clash met zo’n tijdgenoot, Tory Lanez, op de album cut “Risk It All,” stoomrolt Jacquees de Canadese mimespeler met grotere melodieën en brutalere come-ons. Hij probeert verleidingen uit het Trigga-tijdperk uit, bekentenissen van Usher-formaat en bijna alles daartussenin.
Hij vertrouwt nog steeds meer op stemming dan op feitelijke scènes, maar zijn nummers worden breder in reikwijdte. Zijn debuutalbum, 4275, ging helemaal over de anticipatie van seks – proberen om contact te maken met iemand na thuiskomst van een lange tour, verlangen naar een minnaar tijdens een late nacht in de studio, de laatste momenten net voor het bezegelen van de deal. Er was een nummer genaamd “House or Hotel” dat zich vooral richtte op het stiekem omgaan met vrouwen in relaties. Titillatie was alles wat hij kon opbrengen.
Het nieuwe album vult deze vignetten, niet alleen rollend rond in de lakens (“Round II”) maar ook navigerend door de interpersoonlijke uitwisselingen die daarmee gepaard gaan. Op het verontschuldigende “Cross the Line,” vindt hij zichzelf opnieuw onderhandelend over grenzen nadat hij betrapt is op vreemdgaan. “Warning” stelt een geheel nieuwe constructie voor hem voor, een waar hij niet de controle heeft: het omdraaien van de “one that got away” trope op zijn kop. Voorgaande Kings of R&B hebben altijd een dunne lijn bewandeld tussen raanzige genotzoeker en hopeloze romanticus, en Jacquees leert nu hoe hij die emotionele vergelijking in evenwicht moet brengen. Van de gestroomlijnde, bodyroll-verleidingen van “Come Get It” tot het met sterren bezaaide Summer Walker-duet “Superstar,” dit zijn zorgvuldig vervaardigde totems van een bewonderaar van de vorm.
In een beetje ironie klinkt Jacquees het meest comfortabel op King of R&B onder melodieuze rappers. Hij zuigt Young Thug en Gunna in zijn baan op “Verify,” hun raps dienen als accenten voor zijn croons. Het stroboscopische, synth-geleide “What They Gone Do With Me” sponst wat van Future’s bravoure op. Samen met Lil Baby zet hij op het afsluitende “Your Peace” de throwback bounce van hiphopsoul in een middenweg. Op “New New,” filtert hij Thug en Travis Scott-achtige vocale takes in een serenade, in feite het zuiveren van een rap nummer in een R&B.
Zelf dwars door de hip-hop wereld, verliest hij nooit de gladheid die R&B vereist. In een tijd waarin zovelen er prat op gaan genre-benders te zijn, blijft hij een formalist. Er kan over gediscussieerd worden wie de King of R&B is of wat dat zelfs betekent, maar met King of R&B aanvaardt Jacquees formeel zijn plaats binnen een legendarische stamboom.