Onderzoekers van de University at Buffalo valideren de King-Devick-concussietest bij adolescenten
In 90% van de sportgerelateerde hersenschuddingen treedt hersenschudding op zonder verlies van bewustzijn. Het is daarom belangrijk dat de tests aan de zijlijn zo nauwkeurig mogelijk zijn om te voorkomen dat een sporter met hersentrauma verder speelt. De King-Devick Test in samenwerking met de Mayo Clinic (K-D Test) is een veelgebruikte test voor hersenschudding langs de zijlijn, die wordt gebruikt door medische professionals, maar ook door getrainde ouders en coaches. De test vergelijkt de basislijn van een proefpersoon met herhaalde testresultaten om verslechterende fysieke en functionele omstandigheden te identificeren die kunnen wijzen op een hersenschudding.
Een nieuwe studie uitgevoerd door onderzoekers van de University at Buffalo, waaronder John Leddy, MD, FACSM, FACP, voorzitter van de International Concussion Society, probeerde de effectiviteit van de K-D Test bij jonge atleten en kinderen te evalueren.
Wat is de King-Devick Test?
De K-D Test is een draagbare, twee minuten durende beoordeling van de oogbewegingen, aandacht en taal van een individu. De K-D test evalueert saccadische oogbewegingen, of snelle bewegingen met beide ogen, evenals verwerkingssnelheid en visueel volgen. De test meet de tijd van elke patiënt en volgt hun fouten bij het lezen van eencijferige getallen die op een elektronische tablet worden weergegeven.
Na eerst een basislijn te hebben vastgesteld voor het begin van het seizoen, kunnen getrainde ouders en coaches de K-D Test uitvoeren als onderdeel van hun hersenschuddingsprotocol. De testsoftware vergelijkt vervolgens de resultaten met de uitgangswaarde, waarbij wordt gezocht naar een verminderde saccadische functie – een veelvoorkomende indicator van een hersenschudding.
De studie
De onderzoekers van de University at Buffalo bestudeerden adolescente patiënten – kinderen in de leeftijd van 10-19 jaar – bij wie binnen tien dagen na de verwonding een sportgerelateerde hersenschudding door een arts werd vastgesteld. Patiënten van dezelfde leeftijd zonder hersenschudding dienden als vergelijkende controlegroep. Tijdens twee klinische bezoeken, een week na elkaar, kregen de patiënten K-D-testen voor en na het sporten op een loopbandtest met gradatie naar hun symptoombeperking (de Buffalo Concussion Treadmill Test).
De jonge patiënten met hersenschuddingen presteerden significant slechter dan hun tegenhangers op de K-D-test voor het sporten, wat aantoont dat de K-D-test een nuttig instrument is om gezonde controles te onderscheiden van patiënten met hersenschuddingen in een poliklinische klinische setting.
Na het oefenen op de loopband hadden de gehavende patiënten die beter presteerden op de K-D test in vergelijking met hun tijden voor de oefening een typische hersteltijd van de hersenschudding van zeven tot tien dagen en waren hersteld bij het tweede bezoek. Omgekeerd vertoonden de patiënten met een hersenschudding met een vertraagd herstel – die meer dan twee weken nodig hadden om te herstellen – geen significant verschil in hun K-D testresultaten na de training in vergelijking met hun prestaties vóór de training. De auteurs concludeerden dat een gebrek aan verbetering van de K-D-testscores na het oefenen op de Buffalo Concussion Treadmill Test voorspelde welke adolescente patiënten een vertraagd herstel van een sportgerelateerde hersenschudding zouden hebben.
“Niet alleen ondersteunt de studie het nut van de K-D-test als onderdeel van poliklinische hersenschuddingbeoordeling, het gebrek aan verbetering van de K-D-testprestaties na het oefenen kan een indicator zijn van vertraagd herstel.”
Wat dit betekent
De resultaten van de studie geven aan dat de K-D-test een nuttig onderdeel is in het hersenschuddingsmanagement door te helpen bij het identificeren van die patiënten die het risico lopen op vertraagd herstel na een sportgerelateerde hersenschudding. De mogelijkheid om te helpen voorspellen hoe lang het herstel van een kind na een sportgerelateerde hersenschudding duurt, heeft het potentieel om artsen, ouders, leraren en coaches te helpen bij het plannen van de terugkeer van het kind naar school, om nog maar te zwijgen van een veilige terugkeer naar sport. Dit is baanbrekend inzicht voor patiënten en hun ondersteuningssystemen.