Ik blijf maar aan Juicero denken.

Het achtervolgt me. Ik zie Juicero in mijn slaap. Het komt naar me toe in mijn dromen.

De 400 dollar Wi-Fi-verbonden sapcentrifuge, door oprichter Doug Evans gefactureerd als “het eerste thuis koudgeperste sapsysteem”, beloofde zo veel toen het in 2016 werd gelanceerd. Het beloofde gemak. Wellness. Een wereld waarin een glas vers sap in de ochtend niet vereiste dat je pulpachtige citrusvruchten tussen je blote handen kneep als een aap.

Het was zo eenvoudig als het uittrekken van een “produce pack” (een zakje voorgehakt fruit en groenten), het vastzetten tussen de platte knijpplaten van de Juicero en op een knop drukken om direct koudgeperst sap te krijgen.

Het was het antwoord van Silicon Valley op de massale trend naar gezond leven en koudpersen van sap. Het was een remedie voor de inherente zwakheid van de menselijke conditie.

Maar op 1 september 2017, vandaag een jaar geleden, implodeerde Juicero in een duizelingwekkende shitshow van Silicon Valley bluster, techno hype en iets over de dreiging van wereldwijde spinazie recalls.

Een jaar na dato blijft de vraag: Wat hebben we geleerd van de ondergang van ’s werelds meest overhypte sapcentrifuge?

Trust het systeem

Een paar weken geleden bevond ik mezelf in een fuga-staat, mompelend over de op internet aangesloten sapcentrifuge die kortstondig beloofde de wereld te veranderen, één glas bietenvloeistof tegelijk.

“Herinner je je Juicero nog?!” mompelde ik tegen collega’s die zich Juicero zeker herinnerden, vooral omdat ik er zo vaak over praat. Ze hadden geleerd me uit te schakelen.

“Juicero…” Fluisterde ik tegen mezelf. “Wat een tijd om te leven.”

Als mijn collega’s weer hadden meegekeken en naar mijn steeds wildere sapjestirades hadden geluisterd (dat deden ze niet), hadden ze geweten dat ik het niet alleen over de Juicero-machine had. Ik was aan het herkauwen op het hele fenomeen, wat Juicero’s laatste CEO, Jeff Dunn, “de som van het systeem” noemde.

Net zoals dat eerste Dianetics boek dat je kocht je openstelde voor een leven van dure thetan reinigingscursussen, was de sapmachine zelf slechts het eerste toegangspunt tot een duurdere zelfhulp levensstijl. Zeker, er was de machine, maar er waren ook productverpakkingen die de machine perste – kleurrijke bloedzakken van voorverpulpte groenten en fruit met smaaknamen als “zoete wortels”. En er was de app die je de herkomst van je voedsel vertelde en herinneringen stuurde als je verpakkingen bijna waren verlopen.

Weet je nog dat je besliste hoe vers voedsel was door het te ruiken, niet door een QR-code te scannen?

Juicero wist hoe je moest verkopen aan de zoemende elites aan de kust: verkoop ze de hardware en zorg dat ze voor altijd aan de haak blijven hangen door ze te abonneren op een “van boerderij tot glas”-sapdienst. (Abonnement sap. Stop met jezelf te slaan, Silicon Valley.)

De hele esthetiek van het bedrijf – van de machines, tot de website en de reclame – nam een voorbeeld aan Jony Ive’s Apple design boek, met strakke lijnen, poppy kleuren en veel wit. “Geperfectioneerd door de aarde,” lezen de Juicero reclameborden. “Geperst door ons.” Als de machine de gigantische sap-persende iPod was, waren de Produce Packs de 99 cent tracks die je elke ochtend verteerde.

De investeerders waren aan boord – Juicero verzekerde zich van $ 70 miljoen in Serie B-financiering en leek klaar om te slagen. De slanke machine, de verbonden app, de vijf smaken (en hun overeenkomstige chakra’s / verpakkingskleuren) waren allemaal gericht op cashed-up Californiërs die het gastro-intestinale wellness moodboard wilden activeren dat ze vorig jaar hadden gecreëerd op Cupertino’s Ayurvedic Cleansing Retreat.

Juicing was moeilijk. Juicero was makkelijk. Neem mijn geld.

Toen kwam Bloomberg en verpestte alles.

Juice hacking

In april 2017, in een video die nooit niet grappig zal zijn, liet Bloomberg zien dat Juicero’s productverpakkingen in wezen gigantische ketchupzakjes van fruit- en groentepulp waren die je rechtstreeks uit de zak kon scheppen en met je handen kon knijpen.

Het is niet nodig om de QR-code op de zak te scannen. Geen behoefte om de app te synchroniseren. Het is niet nodig om de verpakking in de Juicero te plaatsen. In feite zou je die compost knijper-doos helemaal kunnen dumpen – gebruik gewoon je vleeshaken en pureer die fruitpulp zoals God het bedoeld heeft! De platen van de Juicero (platen die zogenaamd genoeg druk konden creëren om twee Teslas op te tillen) waren in feite niets meer dan twee gigantische, via Wi-Fi verbonden handen die deden wat je eigen handen konden doen. Je handen waren een Juicero, maar in vliegtuigmodus.

Overnight, Juicero veranderde in het Fyre Festival van de apparatenwereld, universeel geminacht als een symbool van Silicon Valley overmoed en het antwoord op een vraag waarvan iedereen zich realiseerde dat ze die misschien, een beetje, niet hadden gesteld.

In reactie hierop schreef Dunn een ademloze open brief waarin hij de wereld probeerde te overtuigen dat zijn bedrijf niet hetzelfde proces had gemonetariseerd dat peuters gebruiken om verf uit een tube te persen.

“We weten dat het hacken van consumentenproducten niets nieuws is,” zei hij.

U normies — of degenen onder ons die buiten de post-raw-vegan abonnement sapwereld leven — kregen van Dunn te horen: “De waarde van Juicero is meer dan een glas koudgeperst sap. Veel meer.”

Die waarde omvatte productverpakkingen die “gekalibreerd waren op smaak.” Het omvatte de “verbonden gegevens” die Juicero gebruikte om haar supply chain te beheren. Of het feit dat Juicero “op afstand Produce Packs kan uitschakelen als er bijvoorbeeld een terugroepactie voor spinazie is.”

Ik had het helemaal verkeerd gedaan. Hier was ik, gebruikmakend van de aanvoerketen van mijn benen en voeten om sinaasappels te kopen bij de kruidenier. Ik “hakte” het fruit door het over een perskegel te persen en likte af en toe als een kind aan mijn handen. Dan zou ik genieten van deze met de hand geperste gruwel voor het ochtendnieuws, kijkend naar het nieuws over de wereldwijde terugroepacties van spinazie in comfort en stijl.

Maar blijkbaar is mijn low-fi hand hacking niet hoe dingen worden gedaan in Silicon Valley.

Internet of Shit

Juicero vertegenwoordigde alles wat de wereld haat over Silicon Valley “disruptie” in een enkel product.

We worden voortdurend verteld door startups en disruptors dat legacy-industrieën moeten worden opgeschud. Dat de tech wereld “snel moet zijn en dingen moet breken”. Maar maakt de tech-wereld het leven echt beter? Moeten we echt de dingen opnieuw uitvinden die in de eerste plaats eigenlijk best goed waren? Moet ik mijn appels appen?

Juicero was een klassieke Internet of Shit (ja, dat Twitter-account zal je wereld veranderen). Het nam een traditioneel product en voegde zoveel toeters en bellen toe dat het een onherkenbare Homerus-auto van onnodige complicaties werd.

Juicero is niet alleen in deze wereld. Scan de website van elke durfkapitaalfirma in Silicon Valley en je vindt tal van startups die de dingen die je vroeger als vanzelfsprekend beschouwde, opnieuw uitvinden.

Feather, de dienst waarmee je je kunt “abonneren op je meubels”. Washboard, het bedrijf dat $ 27 in rekening brengt om u elke maand $ 20 aan waskwartjes te sturen. Aangesloten schoeisel. Abonnement proteïnepoeder. Abonnement parfum. Abonnement ondergoed.

Ik wil geen abonnement op mijn bank. Ik wil niet dat het begint te bufferen omdat mijn maandelijkse credit card betaling niet doorging. Ik wil mijn schoenen niet hoeven opladen of een persoonlijkheidsquiz moeten beantwoorden om mijn proteïnepoeder te vinden. En ik wil niet een uniek wachtwoord moeten bedenken om te voorkomen dat mijn ondergoed wordt gehackt.

Hydratatie met ‘Hydra’

Juicero mag dan dood zijn, maar het consumeert nog steeds al mijn wakende gedachten. Mijn Twitter-feed is gevuld met paranoïde rantsoenen over abonnement sappen. Ik zit aan mijn bureau, maak zachte ninja-handbewegingen en zing stilletjes “Jui-cero!” voor mezelf zoals Homer Simpson het Max Power-themanummer zingt.

Maar terwijl Juicero weg is, wacht ik nog steeds op twee andere identieke bedrijven die in zijn plaats zullen opduiken. De eerste eerbetoon is al aangekomen: Een at-home cold-press juicer uit China genaamd de Julavie, die in 2017 werd gelanceerd en vorige maand een crowdfunding-campagne startte.

Welke huishoudelijke steunpilaar krijgt als volgende een verbonden make-over? En waar eindigt dit allemaal? Wat gebeurt er als ik niet akkoord ga met het privacybeleid op mijn koelkast? Gaat een hacker een botnet maken van met internet verbonden koffietafels? Zal mijn broodrooster stoppen met werken omdat er een wereldwijde pumpernickel recall is geweest?

Ik zeg niet dat we moeten stoppen met innoveren of de techniek uit ons leven moeten bannen. Maar ik heb ook niet gevraagd om de perfecte storm waarin we op de een of andere manier wakker zijn geworden: een Silicon Valley-amalgaam van tech-bro babysitten, post-Goop wellness en het internet-van-spinazie.

Laat me een eenvoudig leven leiden. Laat me terug gaan naar de natuur. Laat me fruit persen met mijn verdomde, vuile apenhanden.

‘Hallo, mensen’: Google’s Duplex zou Assistant de meest levensechte AI tot nu toe kunnen maken.

Taking It to Extremes: Meng krankzinnige situaties – uitbarstende vulkanen, nucleaire meltdowns, 30-voet golven – met alledaagse tech. Dit is wat er gebeurt.