Johnny Hodges, geboortenaam Cornelius Hodges, bijnamen Jeep en Rabbit, (geboren 25 juli 1906, Cambridge, Massachusetts, U.S.-gestorven 11 mei 1970, New York, New York), Amerikaans jazzsaxofonist die een belangrijke solist was in Duke Ellington’s orkest. Hodges, bekend om zijn prachtige toon en zijn beheersing van ballads, was een van de meest invloedrijke saxofonisten in de geschiedenis van de jazz.

In eerste instantie was Hodges een autodidact, die drums en piano speelde voordat hij op 14-jarige leeftijd de sopraansaxofoon ter hand nam. Daarna kreeg hij les van de legendarische Sidney Bechet, één van de eerste belangrijke jazzsolisten en misschien wel Hodges enige grote invloed. Hij werkte in Boston en New York in het midden van de jaren 1920 en speelde in bands van Lloyd Scott, Chick Webb, Bobby Sawyer, Luckey Roberts en Bechet. In 1928 trad hij toe tot het orkest van Duke Ellington en was gedurende de volgende vier decennia de meest gevierde solist van de band.

Hodges speelde lead alt in Ellington’s saxsectie; zijn melodielijnen vormden een belangrijk onderdeel in het klankenpalet van de band. Hij was te horen op talloze Ellington-opnames en demonstreerde zijn vaardigheid in ballads (“Warm Valley”, “Passion Flower”, “In a Sentimental Mood”) en up-tempo nummers (“Things Ain’t What They Used to Be”, “The Jeep Is Jumpin'”). Hij straalde een sensuele elegantie uit door middel van een commanderende klank en perfectioneerde het gebruik van portamento (of “smearing” in jazzjargon), waarbij het instrument van noot naar noot glijdt op de manier van een schuiftrombone. Zijn basisstijl veranderde niet door de jaren heen, maar zijn aanzienlijke techniek en harmonisch gevoel zorgden ervoor dat zijn solo’s altijd fris en eigentijds klonken.

Hodges was zo nauw verbonden met Ellington dat jazzfans verrast waren toen hij in 1951 de band verliet om zijn eigen combo te vormen. Andere Ellington-veteranen zoals Lawrence Brown en Sonny Greer, en ook de jonge John Coltrane, speelden in de band van Hodges. Ze hadden één hit, “Castle Rock”, maar blijvend succes bleef uit, en in 1955 gingen ze uit elkaar. Hodges trad weer toe tot het orkest van Ellington en bleef bij Ellington tot aan zijn dood, hoewel hij zich bleef bezighouden met nevenprojecten en af en toe opnamesessies leidde onder zijn eigen naam.

Hodges’ invloed was zo doordringend in de Amerikaanse jazz dat latere generaties saxofonisten, zelfs degenen die hem nooit hebben horen spelen, zijn stijl hebben nagevolgd. Hij was een echte originele saxofonist, over wie Ellington ooit zei: “Johnny Hodges heeft een volledige onafhankelijkheid van expressie. Hij zegt wat hij wil zeggen op de hoorn,…in zijn taal, vanuit zijn perspectief.”