Vroeger

Nadat hij naar Engeland was verhuisd, studeerde Jameson aan de Taunton School, maar later verhuisde hij naar Warwickshire. Hij had een weinig indrukwekkend debuut in de Eerste Klasse tegen Oxford University in Birmingham in 1960, en speelde het volgende seizoen nog een even teleurstellende wedstrijd tegen Cambridge University.

Hij won uiteindelijk zijn Warwickshire cap in 1964 en reageerde prompt met een 133 not out – zijn eerste Eerste-Klasse honderd – en 3 voor 40. Hij overtrof dat met 165 en 37 not out tegen Oxford University en 99 tegen Schotland in opeenvolgende wedstrijden op Edgbaston.

Hij speelde verder voor Warwickshire gedurende de jaren 1960, nooit echt uitblinkend maar niettemin zijn plaats behoudend in een Warwickshire team dat kon bogen op Amiss, Mike Smith, en John Whitehouse – meer als all-rounder dan iets anders.

Internationaal cricket

De verrassing kwam in 1970. Jameson kreeg te horen dat hij een kanshebber was voor het India Test team op grond van zijn geboorte. In zijn eigen woorden, “Niemand heeft me ooit benaderd. Ik werd op de hoogte gebracht door een van de England selecteurs dat India navraag heeft gedaan.” Hij was echter niet bereid – op grond van het feit dat spelen voor India na jaren van opgroeien in Engeland ‘oneerlijk’ zou zijn.

Toen kwam de gelukkige doorbraak: Boycott trok zich terug na de eerste Test tegen India op Lord’s, en Jameson maakte zijn debuut in de tweede Test op Old Trafford, en scoorde 15 en 28. Hij werd behouden voor de volgende Test op The Oval.

Nadat de aanvankelijke zenuwen weg waren, kwam Jameson in de derde Test in zijn element. Ondanks het vroege verlies van Luckhurst batte hij briljant en maakte er 106 met Edrich voor het tweede wicket. Toen hij zijn ogen goed de kost gaf, begonnen de slagen te vloeien, culminerend in twee zessen op Bishan Bedi voor de lunch. Hij werd uiteindelijk uitgemaakt voor een 152-ball 82, gescoord op 139 tijdens zijn verblijf aan het wicket.

Hij begon ook strijdlustig in de tweede innings maar haalde slechts 16 runs voor hij weer werd uitgemaakt. Jameson blijft de enige Engelse batsman die tweemaal in dezelfde Test werd uitgemaakt. Bhagwat Chandrasekhar ging dan door de Engelse line-up en bezorgde India hun eerste series overwinning op Engelse bodem. De 82 zou Jameson’s enige internationale fifty blijven, en hij was weer uit de running.

Jameson’s hoogtepunt kwam in 1973 toen hij 1.948 runs scoorde aan 48.70 met 5 centuries uit 25 wedstrijden. Hij werd opgeroepen voor zijn ODI debuut dat seizoen tegen West Indies in The Oval waar hij 28 scoorde. Hij werd echter ook geselecteerd voor de West Indies tour het volgende seizoen.

Jameson had een gemiddelde tour door West Indies en scoorde 325 runs aan 25 uit 7 wedstrijden. Zijn beste prestatie kwam tegen Barbados op Kensington Oval waar hij overeind bleef temidden van een 10-wicket nederlaag, top-scoorder met 91 in de eerste innings. Ondanks zijn mislukking werd hij geselecteerd voor de tweede en derde Tests op Sabina Park en Kensington Oval maar faalde jammerlijk met 73 runs uit 4 innings. Hij speelde nooit meer een Test.

Die stand met Kanhai

Jameson etste zijn naam in de geschiedenis in de wedstrijd tegen Gloucestershire in 1974. Warwickshire verloor Neal Abberley voor een duck nadat Smith de toss won en besloot te gaan batten. Rohan Kanhai kwam uit, en verscheurde de bezoekers in het gezelschap van Jameson.

Jameson noemde het later een ‘droom innings’. Dit was het tijdperk met een 100-over beperking op de eerste innings, en de twee hielden niets achter, en plunderden runs met aplomb. Records bleven maar sneuvelen: Don Bradman en Bill Ponsford’s 451-run partnership in de Ashes Test op The Oval in 1934 (het hoogste partnership voor het tweede wicket op Engelse bodem) werd verbeterd en dat gold ook voor Kamal Bhandarkar en ’s 455 tegen Kathiawar in Poona in 1948-49.

Jameson en Kanhai zetten een ongeslagen 465-run partnership op voor het tweede wicket – een wereldrecord dat bleef staan tot Zahir Alam en 475 toevoegde voor Assam tegen Tripura in 1991-92. Het was jammer dat Warwickshire slechts 100 overs mocht batten en moest stoppen bij 465 voor één. Bob Willis en Eddie Hemmings bowlden hen toen naar een inningsoverwinning.

Het jaar 1974 was ook Jameson’s voordeelseizoen voor Warwickshire. Hij ontving een beurs van £13,500.

Setting the World Cup off

Jameson werd geselecteerd voor de World Cup-selectie van 1975 en schreef geschiedenis toen hij de eerste bal in de World Cup-geschiedenis onder ogen kreeg. was de bowler; Jameson scoorde een 42-ball 21 en Engeland won met 202 runs. Toen hij nog een kans kreeg tegen Nieuw-Zeeland, had hij het moeilijk tegen Richard Collinge, die hem een 31-ball 11 liet noteren. Dat betekende het einde van zijn internationale carrière.

Hij sloot zijn First-Class carrière af met een pracht van een score van 1.727 runs uit 23 wedstrijden aan 43.17, en sloot in stijl af met een 103 tegen Glamorgan op Edgbaston in zijn laatste First-Class wedstrijd. Het totaal van zeven honderd runs was zijn hoogste score in één seizoen.

Na zijn pensionering werd hij coach aan de Taunton School.

Later carrière

Jameson was zeer geïnteresseerd in de ontwikkeling van cricket op het subcontinent en maakte twee tournees door Bangladesh in drie seizoenen. Hij nam ook de rol van de Bangladesh coach op zich en speelde een cruciale rol in de ontwikkeling van haar cricket in de vroege stadia.

Hij werd ook een Eerste-Klasse umpire en ging later Sussex coachen. Hij werd ook assistent-secretaris van de MCC in 1989 en kreeg daarna een rol in hun Laws’ Sub-Committee. Hij werd opgeroepen bij de hoorzitting van Darrell Hair na de controversiële Test op The Oval tussen Engeland en Pakistan in 2007.

Na de langdradige, meanderende verdediging van Hair werd Jameson naar de getuigenbank geroepen en legde een paar heldere woorden neer, waarin hij twijfels van allerlei aard uit de weg ruimde. Terwijl hij een bus probeerde te vinden, merkten de verslaggevers op dat zijn verklaring “kort en krachtig” was.

“Zoals mijn innings!” was het antwoord.

De no-nonsense, uitgesproken, transparante houding is met de jaren niet minder geworden; en evenmin het gevoel voor humor.

(Abhishek Mukherjee is crickethistoricus en Senior Cricket Writer bij CricketCountry. Over het algemeen ziet hij het leven als een reis met twee componenten – cricket en literatuur – maar niet als losstaande elementen. Hij is een gepassioneerd volger van de geschiedenis van de sport met een onverzadigbare honger naar trivia en anekdotes, en hij heeft ook een gestage liefdesaffaire met het ongelooflijke assortiment van nummers dat cricket te bieden heeft. Hij denkt ook dat hij fatsoenlijke leg-breaks kan bowlen in straatcricket, en blogt op http://ovshake.blogspot.in. Hij kan worden gevolgd op Twitter op http://www.twitter.com/ovshake42)