Acteur

BA Drama and Theatre Studies, 2002

Geboren en getogen in Bristol, studeerde Joe Sims in 2002 af aan Middlesex University met een BA in Drama and Theatre Studies. In 2012 won hij een Offie (People’s favourite male performance) voor zijn rol als de vermeende Texaanse moordenaar Lee Fenton in As We Forgive Them in het Arcola Theatre in Londen, en in 2013 schitterde hij naast David Tennant en Olivia Colman in het veelgeprezen Broadchurch van ITV. Joe heeft meer dan 50 radiocredits op zijn naam staan, waaronder een rol in het geliefde Radio 4 drama The Archers.

Waarom koos je voor Middlesex University?

Ik koos voor Middlesex omdat het een formidabele reputatie had. Middlesex en Manchester Met werden destijds gezien als de twee universiteiten waar alumni succesvolle carrières in televisie en theater opbouwden, en dat inspireerde me om echt te gaan.

Hoe zag de opleiding eruit?

Ik deed de BA Drama and Theatre Studies en die was vrij breed en veelomvattend. Het eerste jaar was een beetje van alles, gaf ons een waar smorgasbord van routes naar het theater en legde een solide basis om onze carrière op te bouwen. Naarmate de opleiding vorderde, kregen we de kans om ons te specialiseren in wat we echt wilden.

Er zijn mensen van de opleiding die een succesvolle carrière hebben gehad in lichtontwerp en toneelregie, omdat we al die dingen naast het acteren moesten doen. Het geeft je ook een verhoogd respect en waardering voor alle factoren van het theater, omdat je elk van de taken kent en tot op zekere hoogte hebt uitgevoerd die je als acteur vaak gewoon om je heen ziet gebeuren.

Welke elementen van je cursus vond je het leukst?

Wat ik het leukst vond aan de cursus was hoe verstrekkend en uitdagend hij was, met als hoogtepunt de comedymodule in ons derde jaar, waar we een stand-up van 15 minuten moesten doen tijdens een open mic night in Crouch End. Het was echt ontmoedigend, maar het was een uitstekende ervaring en een paar van ons hebben daarna nog een paar comedy-optredens gedaan omdat het zo goed ging en het een geweldige kick gaf.

Ik ken niemand op een van de andere toneelscholen of universiteiten die zoiets heeft gedaan en ik vind echt dat iedereen dat zou moeten doen. Je kent eenzaamheid pas als je in een kamer vol met 50 vreemden zit die niet om je lachen.

Bij acteren kun je je achter de tekst of het personage verschuilen, en tot op zekere hoogte kun je de schuld bij iemand anders neerleggen, maar alles wat je bij komedie doet, doe je zelf. Je schrijft het, regisseert het, produceert het en voert het zelf uit – er is echt geen plaats om je te verstoppen, dus de lofbetuigingen, als ze komen, zijn immens omdat ze allemaal van jou zijn en je hebt het allemaal zelf gedaan. Tegelijkertijd, als je op je kont sterft kun je je nergens verstoppen en alleen jezelf de schuld geven.

Wat is je favoriete herinnering aan je tijd op Middlesex?

Het is moeilijk te zeggen, de comedy module staat daar zeker boven. Middlesex heeft goede relaties met universiteiten in de Verenigde Staten, dus in het tweede jaar kregen we de kans om met een volledige beurs een jaar in San Francisco te gaan studeren. De confrontatie met nieuwe theatrale processen in de VS was verhelderend en gaf me een echt mondiaal gevoel voor theater.

Welke raad zou je geven aan mensen die erover denken om zich aan te melden bij Middlesex?

Ik zou zeggen omarm de beknoptheid van de opleiding en alle mogelijkheden die het biedt. Hoewel je in eerste instantie misschien een vastberaden mening hebt over welke kant je op wilt met je carrière, kan die een heel andere wending nemen als je daar bent vanwege de breedheid van de opleiding en de toewijding en passie van de docenten voor hun specifieke onderwerpen. Ik zou zeggen: doe je voordeel met alles en probeer alles uit, want alleen op die manier kom je erachter wat je wel en niet wilt.

Het is wel belangrijk om te onthouden dat je eruit haalt wat je erin stopt. Je moet ijverig zijn als je afstudeert aan de universiteit en de koe bij de horens vatten. Je moet in je tweede en derde jaar een plan maken over wat je daarna gaat doen. Als je wilt acteren, dan moet je snel naar buiten treden. Misschien moet je je eigen theatergezelschap beginnen, iets waar Middlesex-studenten al sinds mensenheugenis goed in zijn, omdat het je zelfredzaamheid en vertrouwen in jezelf geeft.

Hoe heeft Middlesex je geholpen om te komen waar je nu bent?

Middlesex bood me een solide basis en een platform om op te bouwen. Als je naar de toneelschool gaat, kun je je voorstellen dat ze je leren hoe je een betere acteur wordt, maar wat Middlesex je geeft is de kans om een betere professional te worden en het gaat veel verder in termen van je vakkennis. We leerden veel over de pragmatiek van het acteren, over Brechtiaanse filosofie of Stanislavskyaanse techniek. We verdiepten ons veel meer in de dramaturgie en de studie van het theater dan in de studie en de perfectie van de voorstelling.

Ik was niet per se een academisch persoon, maar Middlesex gaf me een vraatzuchtige eetlust om te leren en te lezen en mijn huidige kennis te willen uitbreiden, iets wat ik daarvoor niet echt had.

Wilde je altijd al acteur worden?

Ik wilde altijd al acteur worden, nadat ik me realiseerde dat ik het niet zou redden als profvoetballer. Van jongs af aan heb ik het geluk gehad om een paar stukjes televisie te doen en een beetje te presenteren, dus het was altijd iets wat in mijn hart zat.

Ik wist dat ik acteur wilde worden, maar ik denk dat ik niet echt de richting of het doel of die honger en drive had, en dat is iets wat ik heb geleerd van tijd doorbrengen op de universiteit, praten met mijn professoren of docenten en drie jaar doorbrengen met gelijkgestemde leeftijdsgenoten. Dat is een ervaring die je met geld niet kunt kopen en als je er op de juiste manier gebruik van maakt, kunnen de effecten diepgaand zijn, maar als je ervoor kiest om die drie jaar te verkwisten, krijg je wat je verdient.

Wat zijn de voor- en nadelen van acteur zijn?

Als je het doet om materiële rijkdom te vergaren, ben je absoluut op de verkeerde weg; om financieel lucratief te zijn, moet je heel, heel veel geluk hebben. Maar ’s morgens opstaan en echt houden van wat je doet en in staat zijn om met ongelooflijk creatieve mensen te werken in een groot aantal media – van film, tv, theater tot radio – is iets dat ik voor niets anders ter wereld zou willen ruilen. Het is een absolute vreugde en iets waarvan ik voel dat ik ongelooflijk bevoorrecht ben om het als carrière te doen.

Hoe heb je je eerste doorbraak gekregen?

Ik werkte van mijn 16e tot mijn 18e voor een televisiebedrijf genaamd HTV West en toen ik afgestudeerd was, ging ik terug naar de televisieproductie en werkte ik als een runner. Ik bleef de regisseurs vertellen dat ik een acteur was en dat ze me in reclamespotjes moesten zetten en uiteindelijk deden ze dat. Daarna knipte ik mijn eigen showreel uit de rushes, dat is alles waar je in zit in plaats van alleen de stukjes die ze gebruiken, en ik was in staat om iets heel goeds samen te stellen.

Ik knipte dat zelf samen op Final Cut, brandde de dvd’s en ging er vervolgens mee naar elk gerenommeerd bureau in Londen en deelde ze uit aan absoluut iedereen totdat ze me belden. Daarna kreeg ik vertegenwoordiging en een goede agent en toen begonnen de audities te stromen.

Wat voor advies zou je een aspirant-acteur geven die denkt dat hij nooit een doorbraak zal krijgen?

Je moet vasthoudend en verbeten zijn in het nastreven van wat je wilt. Het is niet zomaar op een bordje voor u vallen en als het iets dat brandt je op en is alles verterende dan moet je de nodige inspanning te leveren. Je moet je altijd blijven inspannen en denken: ‘Ben ik op volle kracht aan het werk, zo hard als ik kan? Als dat niet het geval is, kun je altijd meer doen. Die vasthoudendheid en gedrevenheid is iets waar ik Middlesex in zekere zin dankbaar voor ben.

We krijgen allemaal een hand gedeeld en het gaat erom hoe je die hand speelt. De marges tussen succes en mislukking zijn klein, het betekent niet dat je niet goed genoeg bent. Ik zeg altijd tegen de mensen met wie ik werk dat ze op hun gevoel moeten vertrouwen. We proberen onszelf zo vaak in twijfel te trekken, maar daar schiet je niets mee op; dat onderbuikgevoel dat je in het begin echt in vuur en vlam zet, is vaak het juiste en daar moet je op leren vertrouwen. Gecombineerd met vastberadenheid en goede vrienden die je aanmoedigen, is dat heel belangrijk.

Heb je onderweg klappen gekregen?

Natuurlijk. Het zal geen gemakkelijke reis zijn en iedereen zal dingen meemaken waardoor hij zich lager voelt dan de buik van een slang. Ik werd afgewezen na een auditie voor een rol van één regel in een mecanicien uit Bristol en ik dacht: ‘Als ik geen baan kan krijgen als mecanicien in Bristol terwijl ik 1 meter 80 ben, dan zit ik misschien in het verkeerde vak’. Maar er zijn een heleboel redenen waarom je geen auditie krijgt of waarom het niet gaat zoals je wilt en je moet dat niet persoonlijk opvatten. Vaak heeft het helemaal niets met jou te maken en kiezen ze gewoon een andere weg, en daar moet je tegen kunnen en op voorbereid zijn.

Wat was je eerste grote rol?

De eerste grote rol die ik kreeg was die van een boulimische uitsmijter in Casualty, van wie iedereen dacht dat hij zijn vrouw in elkaar sloeg, maar eigenlijk was het zijn vrouw die hem in elkaar sloeg. Dat was het hoogtepunt van heel hard werken, veel audities, een showreel samenstellen, shows gaan doen in de Edinburgh Fringe en mensen lastigvallen voor werk.

Maak je je ooit zorgen dat je wordt getypecast in de moordende, gekke, agressieve rollen?

Niet eens een klein beetje, want ik vind die rollen altijd het meest stichtelijk en het zijn de rollen die iedereen wil spelen. Het is ook heel laxerend omdat je je demonen op het toneel of op de set kunt uitzuiveren en dan naar huis kunt gaan en lief kunt zijn voor je oma.

Wat zou je top drie zijn van tips voor studenten die een carrière als acteur willen opbouwen?

Mijn eerste tip zou zijn: Wees een aardig persoon’.

Ben het soort persoon waar je zes maanden mee zou willen doorbrengen. Of het nu gaat om theater, waar je minstens drie of vier maanden samen weg bent, of televisie, waar je misschien zes maanden weg bent om op te nemen, als je een gesprek aangaat met een regisseur of castingdirector, zoeken ze mensen met wie ze die tijd willen doorbrengen. Als je die sympathieke, bruisende, uitgaande persoon bent en niet te opdringerig, arrogant of onbeleefd, dan zal dat je geweldig van pas komen.

Mijn tweede tip is: ‘Wees vasthoudend’.

Talent is niets zonder gedrevenheid. Er zijn miljoenen getalenteerde mensen van middelbare leeftijd die verbitterd verhalen over hoe ze een kanshebber hadden kunnen zijn als dit of dat er niet was geweest. Je moet meester zijn over je eigen lot. Vraag jezelf altijd af: “Doe ik wel hard genoeg mijn best, is er meer dat ik zou kunnen doen? Je moet de nodige offers brengen zolang je jong bent, moedig genoeg, bekwaam genoeg en misschien niet de banden hebben die je op latere leeftijd hebt.

Ten slotte: ‘Houd je ogen en oren open’.

Ben ontvankelijk voor alles, wijs nooit dingen af maar accepteer ze altijd. Als mensen met je praten en je advies geven, wees dan niet afwijzend, want er is zoveel te leren van iedereen. Iedereen heeft een verhaal te vertellen en we hebben allemaal lessen. De passie om te leren zou een onlesbare dorst in je leven moeten zijn.

Wat voor advies zou je je 17- of 18-jarige zelf geven?

Ik zou tegen mezelf zeggen dat ik een sterker zelfgevoel moet hebben, dat ik wat meer op mijn eigen oordeel moet vertrouwen en me niet moet laten misleiden door mensen die me in de verkeerde richting proberen te sturen, want ik heb het gevoel dat ik veel tijd heb verspild aan mensen die dat niveau van geloofwaardigheid niet verdienden en me op paden probeer te leiden die ik niet wilde bewandelen.

We hebben maar een korte tijd op aarde, dus we hebben geen tijd te verspillen. Soms vraag ik me af of ik niet meer vooruitgang had geboekt in mijn vormingsjaren door meer verbeten en vastberaden te zijn en niet zoveel tijd te verspillen.