Door Sara: Toen ik opgroeide, leefde ik een erg beschermd leven: De meeste dingen werden me gewoon gegeven, in ruil voor een mate van conformiteit die aan bepaalde verwachtingen voldeed. Op de middelbare school werd het me verboden om een relatie te hebben (en om te drinken en te feesten – ja, dat waren leuke jaren), omdat ik dacht dat het mijn opleiding en carrièremogelijkheden in de weg zou staan. Ik ben nu 24, sta op het punt om eindelijk af te studeren met een carrière in de rechtshandhaving in het verschiet, nog een reden waarom ik me van veel onthield toen ik jonger was.

In al die tijd heb ik nog nooit een vaste relatie met iemand gehad. Ik bedoel, ik heb het niet eens gehaald tot het vasthouden van handen met een vrouw. Er is gewoon deze diepgewortelde vrees dat voorkomt dat ik romantisch, en zo hard als ik probeer te “put myself out there,” Ik heb het gevoel dat ze een gemakkelijke lezing op mijn gebrek aan vertrouwen en onervarenheid. Begrijp me niet verkeerd, de meeste van mijn vrienden zijn vrouwen, maar verder dan dat komt het niet.

Veel van mijn jongens- en meisjesvrienden zeggen me dat ik niet veel mis, dat anticiperen op het vinden van liefde mezelf alleen maar op een teleurstelling voorbereidt. De meesten van hen zijn verbitterd over hun eigen slechte ervaringen, en soms doen ze behoorlijk hun best om me ervan te overtuigen single te blijven.

Ben ik gek? Nu ik van mijn eigen middelen leef, heb ik geprobeerd mensen online te ontmoeten, wat heeft geleid tot een paar vriendschappelijke koffiedates of concerten, maar nooit meer dan dat. Het vinden van die vonk van romantiek die verder gaat dan goede kennissen (de meeste van deze meisjes eindigen gewoon als mijn Facebook-vrienden, ugh) lijkt zo buiten bereik. Ik heb advies gekregen variërend van “wees een eikel, heb een paar emotieloze flirts” tot “blijf oprecht, het juiste meisje is daarbuiten!” Het enige wat ik wil is een betekenisvolle connectie met een speciaal iemand, die verder kan kijken dan het feit dat ik nog een flinke inhaalslag te maken heb. Is er nog hoop? Hoogachtend, C

Daar C: Hier is het goede nieuws over de liefde: Niemand weet wat hij doet.

In onze cultuur behandelen we liefde als een prestatie en vergelijken we het zoeken naar liefde vaak met het zoeken naar een baan, een baan waarvoor je een lang en gedetailleerd cv moet opstellen om je “kwalificaties” te bewijzen.

Maar dat is niet waar. Je vrienden die verbitterd zijn door hun slechte ervaringen, gaan hun eigen weg. Het is niet beter of slechter, alleen anders. Ze hebben een bagage – rancunes, gekwetste gevoelens, teleurstelling – waardoor ze zich afvragen of een relatie überhaupt de moeite waard is.

Jij, daarentegen, bent een schone lei. Je hebt misschien het gevoel dat je in het nadeel bent omdat je “minder ervaring” hebt dan zij, maar uit je brief blijkt dat je een stevige basis hebt in wat belangrijk is.

Je hebt me geen waslijst gestuurd over leeftijd, gewicht, opleiding, familie-achtergrond. Je wilt “een betekenisvolle connectie met een speciaal iemand.” Er zit veel schoonheid en wijsheid in die uitspraak, dus hou je er aan vast. Misschien vind je die persoon morgen of zelfs volgend jaar niet, maar als je dat kernbeginsel handhaaft, zal het je in de juiste richting sturen.

Ik begrijp het gevoel van “achterop raken” absoluut. Ik voelde het in mijn twintiger en dertiger jaren, toen ik meestal single was. Ik dacht dat ik belangrijke relatie-ervaring miste, maar nadat ik met mijn man getrouwd was, realiseerde ik me dat ik een ander soort ervaring had opgedaan. Mijn langdurig alleen zijn heeft me geholpen om vaardigheden te ontwikkelen als onafhankelijkheid, zelfacceptatie, geduld en het vermogen om liefde en vriendelijkheid te bieden buiten een romantische relatie. Die vaardigheden zijn me heel goed van pas gekomen in mijn huwelijk.

In plaats van je zorgen te maken over je gebrek aan ervaring, stel ik voor dat je je inspant om wat ervaring op te doen op het gebied waar je je het meest onzeker voelt – vrouwen laten weten dat je romantisch geïnteresseerd in ze bent. De beste manier om je angst te overwinnen is … om jezelf daarbuiten te zetten.

Psycholoog Albert Ellis was ooit verlegen met vrouwen, en hij ging ermee om door veel vrouwen om een afspraakje te vragen. Werd hij afgewezen? Ja, heel vaak. Maar al doende ontdekte hij iets heel belangrijks over afwijzing: Het was niet zo erg. De angst voor afwijzing bleek erger dan de afwijzing zelf, en hoe meer hij zichzelf op het spel zette, hoe makkelijker het werd (een verhaal dat hij vertelt in een geweldig boek met een erg langdradige titel: How To Stubbornly Refuse to Make Yourself Miserable About Anything-Yes, Anything).

Als de eerste stap zetten moeilijk voor je is, is dat een uitstekende reden om te oefenen met de eerste stap zetten. Als het moeilijk is om de stap te zetten van “gewoon vrienden” naar “meer dan vrienden”, des te meer reden om het te proberen.

Afwijzing zal gebeuren, en het zal klote zijn. Maar je zult niet sterven. En elke keer dat je die ervaring van niet sterven hebt, zul je een beetje sterker zijn en beter in staat om op te staan voor de volgende ronde.

Ja, er zullen waarschijnlijk vrouwen zijn die afgeschrikt worden door je gebrek aan ervaring. Maar het doel is niet om elke vrouw die je leuk vindt ervan te overtuigen dat ze met je moet uitgaan, of om jezelf te vormen tot het soort man waarvan je denkt dat de meeste vrouwen die willen. Het gaat erom de vrouw te vinden die van je houdt zoals je bent. Uit je brief blijkt dat je attent, verantwoordelijk, eerlijk en een goede vriend bent. Je bent niet op zoek naar een trofee, je bent op zoek naar iemand om van te houden. Van waar ik zit, dat zet je vrij ver voor het spel.