Ik ging onlangs naar Kikiriki, een pluimveemarkt in Bushwick, en kocht een levende kip voor het avondeten. Ik wilde een brandende vraag te beantwoorden: was het goedkoper en lekkerder dan een supermarkt kip?

Geopend in 1912 op 334 Linden St., Kikiriki is een van de weinige plaatsen met levend gevogelte in de buurt. Ik woonde om de hoek en soms liep ik langs en dacht: “Misschien probeer ik het een keer.” Soms rook ik het in de wind en dacht: “Misschien doe ik het niet.”

Toen mij werd gevraagd of ik deze ervaring wilde uitproberen voor Bushwick Daily, dacht ik: “Ja, waarom niet.”

De geur van tientallen, misschien wel honderden dieren (Kikiriki heeft ook eenden en konijnen) is zowel opmerkelijk als sterk. Vreemd genoeg is de geur sterker buiten op het trottoir dan binnen in de eigenlijke markt. Eenmaal over de drempel, is de geur meer als die van een slager.

Er was een verrassende verscheidenheid aan gevogelte om uit te kiezen. Waarschijnlijk een half dozijn verschillende kippenrassen, van de standaard vleeskip tot Silkies, een ras met zeer donzige veren en, het meest opvallend, zwarte huid en vlees (meer voorkomend in Azië dan in Amerika).

Wat mij verbaasde was dat elke sectie van de kooien was uitgerust met voerbakken, gevuld met wat gedroogde maïs leek te zijn. Terwijl alle dieren toegang hadden tot voedsel, merkte ik geen watervoorziening.

Voor dit bezoek koos ik voor een standaard witte vleeskuiken, hetzelfde type dat je zou krijgen voorgesneden en verpakt in een supermarkt.

Ik vroeg om een van ongeveer zeven pond. De man op de vloer scande de kooien, pakte er een, woog hem. “Deze is acht pond. Oké?” Goed genoeg.

Voor $2 per pond kostte mijn kip me $16. Ik betaalde bij een klein hokje, kreeg te horen dat mijn kip over 10 minuten klaar zou zijn, en ging in de aangrenzende wachtruimte zitten. Vijf minuten later werd mijn nummer afgeroepen.

Ik overhandigde mijn kaartje en kreeg mijn kip in een zware rode plastic zak. Het was nog warm, verrassend stevig, en woog zwaar op mijn schoot tijdens de treinreis terug naar mijn huis.

Thuis pakte ik mijn kip uit, die ik inmiddels “haar” begon te noemen. Ze was ontdaan van veren en ingewanden, net als een kip die je in de supermarkt koopt. Het grootste verschil was dat mijn kip haar kop en poten nog had. Haar ogen waren gesloten en het bewijs dat ze snel was gestorven – één snee in haar nek – was duidelijk zichtbaar.

Ook inbegrepen, en ik geef toe dat ik er niet aan gedacht had, waren het hart, de lever, en een soort textuur, geelachtig-groen klierachtig orgaan dat ik niet kon identificeren. Het was mogelijk een niet-afgesneden spiermaag, een soort voormaag, maar het leek me wel erg dun voor een spiermaag. Amerikanen zijn notoir preuts over slachtafval, maar het is een feit dat het in principe overal ter wereld wordt gegeten.

Schoongemaakt en bijgesneden bereidde ik de kip op een vrij klassieke manier, door haar holte te vullen met citrusvruchten, aromaten en een paar wortelen. Ik heb haar gekruid met een mix van zout, peper, komijn, koriander en chipotle-poeder. Na een snelle pan schroei op haar voor-en achterkant, legde ik haar in een voorverwarmde oven en liet haar roosteren op een bed van aardappelen en wortelen.

En toen aten we.

Nu de waarheid over die brandende vraag waar je over hebt zitten piekeren: “Was het beter dan de kip uit de supermarkt?” En het eerlijke antwoord is… nee, dat was het echt niet. Ik kon geen verschil proeven in kwaliteit, noch smaak, noch textuur, in vergelijking met een supermarkt-kip.

Als je volgende vraag is: “Was de prijs beter?” dan is mijn antwoord daarop ook nee.

Volgens het Bureau of Labor Statistics van het Amerikaanse ministerie van Arbeid kost een hele kip in het hele land gemiddeld $1,48 per pond, dus met $2 per pond rekent Kikiriki in dat opzicht bovengemiddeld. Bij Food Bazaar, de supermarkt die het dichtst bij Kikiriki ligt, kost een hele kip je ongeveer evenveel, afhankelijk van de uitverkoop. Dichter bij mijn huis, een paar straten verderop in Ridgewood, prijzen kruideniers hele kippen tussen $ 0,99 voor een winkelmerk en $ 4,30 voor de duurdere, scharrelkippen per pond.

Dus dat is dat. Ik ben een realist over voedsel, en ik weet heel goed waar een kipfilet vandaan komt. Maar de ervaring van het plukken van mijn eigen kip, het in de ogen kijken voordat ze werd geslacht, was niet belonend of plezierig. Ze smaakte niet beter, en ze was ook niet goedkoper.

Ik voelde me echter wel een beetje dichter bij haar, een beetje meer verantwoordelijk voor haar, dan ik een supermarktkip zou doen.