Het verhaal van de ondergang van de eens zo populaire aggregator Distribber is complex en ironisch, en filmmakers zouden er nota van moeten nemen.

Zoals we vorige week al meldden, heeft Distribber zijn kantoren gesloten. Filmmakers zijn al maanden niet in staat geweest om het bedrijf te bereiken of er geld van te krijgen.

Het verhaal waarom Distribber ten onder is gegaan, is er een van wendingen, met achterkamerdeals en rechtszaalgevechten. Maar het *lijkt* geen snode plannen te zijn om filmmakers hun geld afhandig te maken. Ironisch genoeg kan de reden dat Distribber ten onder gaat, te maken hebben met een zakelijke relatie die het voor filmmakers wilde elimineren: Eternal revenue share.

Filmmakers haal eens diep adem. Begrijpen wat hier is gebeurd en hoe wij, als kunstenaars, ons moeten aanpassen, kan ons helpen.

In de afgelopen tien jaar van het indiefilmlandschap hebben filmmakers zich zwaar ingekocht bij platforms die beloven ons te bevrijden van oude distributiemodellen, ons geld te verdienen en “onze films daar te krijgen.” Heb je filmfondsen nodig? Betaal een percentage van wat je ophaalt om een fondsenwervingsplatform een pagina voor je film te laten hosten. (IndieGoGo, Kickstarter). Je krijgt de fondsen zolang je zelf alle donaties binnenhaalt.

Heb je een bioscooprelease nodig? Betaal een vergoeding of percentage aan een theaterplatform om een pagina te hosten waar mensen een vertoning kunnen aanvragen. (Tugg, Gathr.) Je screent zolang je zelf maar alle kaartjes verkocht krijgt.

Nodig online distributie? Betaal een percentage van je inkomsten aan een streaming platform, en zij zetten je er op. (iTunes, Google Play) Jouw geld, zolang je maar fans naar je film leidt.

Moet je langs de poortwachters om op iTunes, Google Play te komen? Betaal een ander percentage om op deze platforms te komen via een distributeur, of meer recent, een aggregator. Distribber valt losjes in het platform van aggregator, maar hun model (zoals Quiver, Bitmax) maakt een cruciaal verschil: geen inkomstenaandeel. In plaats daarvan, een vast bedrag.

Note: zoals velen van jullie, als een onafhankelijke filmmaker; Ik heb al deze platforms gebruikt. (Ik heb nog nooit met Distribber gewerkt, maar gebruik Quiver wel). Ik ben hier niet om een van hen te demoniseren of te verheerlijken. Soms helpen ze sommigen van ons; soms doen ze dat niet. Het punt van dit artikel is om te onderzoeken waar we staan als filmmakers, met Distribber als casestudy in het veranderende distributielandschap.

De klokkenluider: Hoe we erachter kwamen dat Distribber ten onder ging

Filmmakers waren het hele jaar al stilletjes en onafhankelijk bezig met een verre Distribber. Maar het lijkt erop dat niemand helemaal wist wat te maken van de vertragingen in inhoud en betaling — totdat Alex Ferrari van Indie Film Hustle het nieuws brak dat Distribber een faillissementsfirma in de arm had genomen.

Ferrari had Distribber sinds 2017 gebruikt om zijn speelfilm uit te brengen; This Is Meg. Hij had een hechte relatie met veel belangrijke spelers van het bedrijf (nu verdwenen) en had Distribber zwaar gepromoot bij het Indie Film Hustle publiek omdat hij vond dat ze hem en anderen goed hadden gedaan. Maar zoals hij aan No Film School uitlegde, begon hij te vermoeden dat er iets aan de hand was toen het proces van werken met hen tot een crawl vertraagde.

“Ik heb hen ingeschakeld om een paar films uit te brengen voor enkele klanten, en het duurde lang om reacties te krijgen. Het proces zou niet langer dan 60 dagen moeten duren om een film op een platform te zetten, maar we waren over de vier maanden. Ik nam opnieuw contact op en ontving uiteindelijk een e-mail van Michael Sorenson (hoofd van zakelijke aangelegenheden bij Distribber) die me vertelde dat ze niet konden garanderen of — of wanneer — ze in staat zouden zijn om mijn films op de platforms te plaatsen waarvoor ik betaald had. Wat terugbetalingen betreft, wees hij me op de faillissementsfirma Glass Ratner. Hierna heb ik mijn verhaal naar buiten gebracht.”

Een terugblik op de geschiedenis van Distribber: waar is het misgegaan?

De ondergang van Distribber is nog steeds gehuld in mysterie, maar groeiend bewijs wijst op een afnemende winstmarge en de ongelukkige toestand van een gedwongen overeenkomst voor het delen van inkomsten waarmee Distribber midden in zijn bestaan als bedrijf verstrikt raakte.

2009: Distribber komt tevoorschijn uit IndieGoGo-euforie

Distribber werd in 2009 opgericht door een voormalige directeur bij Indiegogo, Adam Chapnick. Indiegogo was relatief nieuw op de markt, met slechts een jaar eerder gelanceerd in 2008, met slechts 3.000 campagnes onder zijn riem. (Vandaag de dag heeft het er meer dan 200.000.) Het bedrijfsmodel van Indiegogo heeft zich gevormd op het in rekening brengen van een vergoeding aan filmmakers voor het gebruik van hun platform om crowdfunding uit te voeren.

Het Distribber-model, het in rekening brengen van een vast bedrag om filmmakers op platforms zoals iTunes te krijgen, lijkt een natuurlijke progressie voor Chapnick, een tech-ondernemer.

Op de blog Hope for Film van Ted Hope verscheen het jaar daarop een gastbijdrage van Chapnick, waarin hij uitlegt dat het doel van Distribber was om filmmakers een vast bedrag (toen 1295 dollar) in rekening te brengen in plaats van een percentage van de winst, en om een gebruiksvriendelijke interface aan te bieden waarmee ze transparant konden bijhouden hoeveel winst hun films op verschillende platforms op een bepaald moment opleverden. Van Chapnick:

Distribber werd bedacht als een oplossing voor een aantal hardnekkige klachten van filmmakers en andere houders van creatieve rechten over distributeurs in het algemeen en aggregators in het bijzonder.

Klacht #1. Eeuwig inkomstenaandeel voor eindige dienst

Klacht #2. Grote afgetrokken kosten, vaak met inbegrip van vergoedingen voor marketingdiensten die niet behulpzaam of niet-bestaand leken

Klacht #3. Te late betalingen, en soms geen betaling

Sidebar: Het verschil tussen de twee soorten aggregators

Wat is een aggregator ook alweer? We hebben het hier al eerder over gehad; filmmakers gebruiken een aggregator om op platforms te komen die anders niet met individuele filmmakers te maken hebben. Het wordt steeds moeilijker om sommige distributeurs te onderscheiden van gewone aggregators. Zelf-distributie expert Jon Reiss heeft dit onlangs behandeld in de nasleep van het Distribber verhaal:

Een aggregator for hire is er een die je een vast bedrag betaalt, en in ruil daarvoor loodsen ze je film door het coderingsproces op TVOD en AVOD… en soms verkopen ze je film aan SVOD. Behalve het plaatsen van uw films op platforms, promoten zij uw film niet. Dat is aan u. U houdt 100% of bijna 100% van alle inkomsten die de aggregator van die platforms ontvangt uit de verkoop/verhuur van uw film.

Een aggregator voor percentage zal over het algemeen (hoewel niet altijd) de coderingskosten voorschieten (maar ze nemen deze kosten over het algemeen altijd van de back-end). Zij zullen uw film promoten op alle platforms waarmee zij relaties hebben, waaronder niet alleen breedband, maar ook kabel VOD. Ze nemen echter ook een percentage van de bruto opbrengst van die platforms.

Waarom zou je de moeite nemen om een percentage te geven in plaats van een vast bedrag?

Wel, zoals Reiss beschrijft, zal de aggregator voor percentage vaak aan “merchandising” doen, wat is wanneer ze proberen om je film prominent op een platform (zoals iTunes) te krijgen, zodat mensen het zullen opmerken tussen alle andere nieuwe releases.

2010: Indiegogo koopt Distribber, en diversifieert dan langzaam verder dan filmmakers

Niet lang na de oprichting wordt Distribber overgenomen door Indiegogo. Natuurlijk sluit Distribber vandaag zijn deuren en doet Indiegogo het goed. Beter dan goed, eigenlijk. Het verschil tussen Indiegogo en Distribber? Distribber bestaat alleen voor filmmakers. Indiegogo is al lang geleden overgestapt op een vruchtbaar veld van campagnes die verder gaan dan onafhankelijke filmmakers.

Volgens een interview uit 2018 met Fast Company is Indiegogo net de grens van 1,5 miljard dollar aan opgehaalde fondsen gepasseerd. Hun truc? Focus op bedrijven, niet alleen op artiesten, van klein tot megagroot Procter & Gamble en Sony. Chinese bedrijven zijn nu goed voor 23 procent van hun campagne-activiteiten. Onafhankelijke filmmakers zijn nu een klein deel van het Indiegogo platform. Chapnick richt zich op andere startups en leidt iets dat Security Token Academy heet.

2012: Een donkere wolk begint te broeien tussen bedrijven met het woord “GoDigital”

Nick Soares heeft sinds 2014 de leiding over Distribber, en hij is vermoedelijk de laatste CEO die het bedrijf zal hebben. Om dit te begrijpen, moeten we onderzoeken hoe de mysterieuze acrimonie tussen GoDigital Media Group (Jason Petersen et all) en GoDigital Inc. (Nick Soares) begint. We zijn er nog niet helemaal uit wat we ervan moeten denken, maar we zullen het zo goed mogelijk uit de doeken doen.

Ergens in 2012 gaf een reeds bestaand bedrijf GoDigital MediaGroup een licentie voor het gebruik van de naam GoDigital in ruil voor een deel van de nieuwe onderneming. Dit resulteerde in Nick Soares om GoDigital, Inc. te vormen op 1 aug. 2012, met een focus op filmdistributie. De oorspronkelijke GoDigital Media Group werd in 2005 opgericht door Jason Peterson, Logan Mulvey en Dave Lindsay, als een muziekdistributiedienst. In 2008 werd het bedrijf gereorganiseerd met Mulvey als president om zich te concentreren op de overgang van het sterven van CD/DVD naar in plaats daarvan “digitaal gaan.”

De vreemde relatie tussen GDMG en GoDigital Inc. (binnenkort eigenaar van Distribber) is bijna zeker wat heeft geleid tot deze ondergang. Er is nog steeds zo veel verwarring over welk bedrijf waarvan de eigenaar is, dat GoDigital Media Group onlangs deze knop aan hun homepage heeft toegevoegd:

Gevolgd door deze aankondiging wanneer u erop klikt.

Distribber zou zich in een de facto regeling bevinden van een eeuwig inkomstenaandeel voor een eindige dienst, precies wat het bedrijf probeerde te elimineren voor filmmakers.

We zijn niet zeker van de afspraken die in 2012 zijn gemaakt. Christina Jo’Leigh, advocaat en producent bij Cinematic Artistry, deelde echter het volgende op de Facebook-groep Protect Yourself from Distribber:

“GoDigital Media Group (Jason Peterson) is in het bezit van een handelsmerk voor zijn naam dat in mei 2012 is uitgegeven. Via GDMG, werkte Jason samen aan een onderneming en gaf hij een licentie voor het gebruik van de naam GoDigital in ruil voor 35% van de nieuwe onderneming. Aldus werd GDMG aandeelhouder van GoDigital, Inc, opgericht 1 aug. 2012. In maart 2017 ging het mis. Op 10/25/2017 spande GDMG een rechtszaak aan tegen GoDigital, Inc. in de U.S. District Court voor het Central District of California, waarbij zij aanspraak maakte op Inbreuk op het Handelsmerk, op grond van het feit dat GoDigital, Inc. haar aandelen ten onrechte had verwaterd tot minder dan 10% en toch het merk bleef gebruiken in strijd met hun overeenkomst. GDMG eiste een verdrievoudiging van de geleden schade en/of van de door GoDigital, Inc. behaalde winsten, afhankelijk van welk bedrag hoger was; of een wettelijke schadevergoeding van maximaal $2 miljoen per door GoDigital, Inc. gebruikt namaakmerk.”

Als Soares’ GoDigital inderdaad 35 procent van hun inkomsten aan GDMG moest betalen, dan zou Distribber zich in een de facto regeling bevinden van een eeuwig inkomstenaandeel voor een eindige dienst, precies wat het bedrijf probeerde te elimineren voor filmmakers.

Fast forward naar 2018, en Nick Soares klaagt Peterson, Mulvey, en de GDMG aan voor fraude. Hoe komt dat? In deze zaak nr.BC702402 op Trellis, beschrijft Soares wat hij heeft gezien:

• GDMG stond de controle over Soares’ voorganger GoDigital af aan een groep investeerders
• Peterson en Mulvey bedachten een regeling “waarbij geld zou worden overgeheveld” van GoDigital terug naar hen via hun andere bedrijf Contentbridge
• Mulvey werd CEO van het nieuwe GoDigital en verzekerde zich van dit geld, $14.900 per maand gedurende drie jaar, bij Contentbridge terecht zou komen
• De door Contentbridge geleverde diensten zouden slechts $5000 waard zijn
• Contentbridge stopte uiteindelijk met het leveren van deze diensten
• Soares komt dit alles te weten in een geheime e-mail

Hier is een deel van de zaak:

Voordat we verder gaan, het is onmogelijk om te weten wie de “good guys” en “bad guys” zijn in deze. Misschien zijn er geen goede en slechte jongens? Het is per slot van rekening geen drama in drie bedrijven. (Als dat wel zo was, hadden we wel een duidelijker aanzettend incident bedacht.) Als filmmakers is het belangrijk om te kijken naar Distribber onder Soares’ ambtstermijn. Samenwerken met IDA en Distribber in Redbox krijgen zijn niet bepaald berekende stappen die een oplichter zou nemen wiens enige doel is om het geld van filmmakers te pakken en er vandoor te gaan. Dit zijn de stappen die iemand zou maken die zich bewust is van het landschap van indie filmmakers en probeert filmmakers bij het publiek te krijgen. Dus, hoe of waarom zou iemand denken dat er iets niet in orde was? Soares heeft momenteel zijn Twitter account en zijn LinkedIn profiel verwijderd. We zouden willen dat we meer wisten.

• mei 2014: Nick Soares, onder DiGi Worldwide, neemt Distribber over van Indiegogo. Hier is zijn quote over de samenwerking met Redbox & Walmart

“Als onderdeel van deze overgang is DiGi Worldwide Distribber aan het herlanceren met de volgende partnerschappen in plaats: Redbox, Redbox Instant, Walmart, VuDu, Google Play, en anderen. Distribber zal ook zijn Video On Demand (VOD)-bereik uitbreiden naar nieuwe gebieden, waaronder het Verenigd Koninkrijk, Rusland, Zuid-Amerika en China. We hebben Distribber simpelweg overgenomen omdat het ons robuuste gameplan compleet maakt. We willen filmmakers alle denkbare opties bieden, van financiering tot distributie, en tegelijkertijd hun potentieel maximaliseren om niet alleen hun investering terug te verdienen, maar ook om echt geld te verdienen met het produceren van films.”

• Juni 2015: GoDigital Inc. Koopt Distribber en Soares breidt het uit van 6 werknemers naar 14

Vanuit een Variety-artikel:

“GoDigital Inc. heeft zijn holdings uitgebreid door doe-het-zelf-aanbieder Distribber over te nemen voor een lage zevencijferige prijs in contanten en aandelen. Distribber, geleid door CEO Nick Soares, wordt een derde onderdeel van GoDigital om samen te gaan met Amplify Releasing en GoDigital Worldwide divisies. Het zal zes extra medewerkers toevoegen aan het bestaande personeelsbestand van 14. Distribber geeft filmmakers toegang tot digitale distributieplatforms en controleert hun verdiensten in ruil voor een vooraf betaald vast bedrag. Filmmakers houden 100 procent van alle gegenereerde inkomsten. De deal werd georkestreerd door Preferred Ventures Managing Partner Kevin Iwashina, die GoDigital adviseerde bij de transactie.”

• Januari 2016: Nick Soares wordt benoemd tot CEO van GoDigital, Inc. (vermoedelijk ter vervanging van Mulvey)

• Juni 2016: Distribber werkt samen met International Documentary Association (IDA)

Zoals gerapporteerd door Variety, is er een subsidie gestart met IDA om filmmakers in staat te stellen controle te nemen over hun releases en hun content direct te distribueren, waarbij in het eerste jaar subsidies van in totaal 50.000 dollar worden verstrekt. Nick Soares, CEO GoDigital/Distribber.com zei:

“Wij hebben het geluk gehad om zowel als filmmakers en als technologen ruime ervaring te hebben in de distributiewereld en wij geloven in het ondersteunen van uitmuntende filmmakers zoals Josh Fox. We zijn vereerd om samen te werken met IDA op deze inspanning.”

Toevallig dient GoDigital Inc. dit jaar een fictieve naamsverklaring in als Distribber.

• 2016-2018: Filmmakers vinden zowel bescheiden als extreem succes met behulp van Distribber

Zoals we in 2016 op No Film School behandelden, raakte de zelf gedistribueerde documentaire The Resurrection of Jake the Snake nr. 1 op iTunes met behulp van Distribber. Het is duidelijk dat ze voor veel filmmakers werkten.

Filmstatisticus Stephen Follows is er een die op je radar zou moeten staan. Hij kraakt filmgegevens als een koekiemonster, voor de lol, en produceert om de dag licht verteerbare staafdiagrammen. Hier is een van zijn grafieken met berekeningen voor het soort films dat Distribber vertegenwoordigt:

• 2019: De winsten van TVOD (Transactionele VOD) zijn over de hele linie gedaald bij indiefilms en er komt een gerechtelijke uitspraak

Toen we Jon Reiss vroegen of de sluiting van Distribber een indicator zou kunnen zijn van hoe indiefilmaggregators het doen op de markt, suggereerde hij:

“Ik denk dat ze, aangezien een groot deel van hun omzet bestond uit TVOD (Transactionele VOD), misschien pijn leden door de neergang van TVOD-inkomsten. Maar aangezien ze geen percentage hebben genomen, zou dit niet echt van belang moeten zijn geweest voor hun bottom line. Ik denk dat doe-het-zelf alternatieven in indiefilm in het algemeen moeilijk zijn en dat de marges dun zijn. Het kan echter ook gaan om problemen met hun business model, prijsstelling in vergelijking met concurrenten, en hoe ze werden geleid, wat – met uitzondering van hun prijsstelling – allemaal onbekend is op dit moment.”

Zoals je kunt zien in dit document, opnieuw gepost door Christina Jo’Leigh in de Facebook groep, oordeelde de rechtbank dat GoDigital/Distribber een cheque moet sturen naar GoDigitalMediaGroup. Kort daarna sluit Distribber zijn kantoren, stopt met het betalen van filmmakers, en stort in. Een verlammende financiële regeling met GDMG, gekoppeld aan een daling van de winst, en misschien nog meer onbekende factoren leiden Distribber naar de ondergang. Glass Ratner faillissementsfirma wordt ingehuurd door GoDigital Inc. aka Distribber. Filmmakers worden in de kou gezet door de radiostilte van het bedrijf.

“Ik wilde de controle over mijn film terug. Op dit moment staan er duizenden films op deze platforms, die geld innen en dat geld nog steeds naar Distribber sturen. Ik wilde mijn verliezen beperken.”

Hoe filmmakers omgaan met de Distribber Fall Out

Zoals we in ons oorspronkelijke bericht hebben uitgelegd, is het voor veel Distribber-filmmakers onduidelijk wat ze moeten doen nu Distribber is gestopt met betalen of met het nakomen van hun afspraken. Moeten filmmakers contact opnemen met Amazon, Netflix, iTunes en vragen of hun films naar beneden kunnen komen? Wat gebeurt er met de ratings en reviews van de films? Verdwijnt je film van kijkers die een digitale kopie hebben gekocht? Kun je je film weer terughalen als je hem uit de lucht haalt? Maar voor Alex Ferrari is het belangrijkste dat je je film terug hebt.

Voor filmmakers als Ferrari was het pad duidelijk: Haal je film naar beneden.

“Ik e-mailde support en verzocht mijn film, This is Meg, van alle platforms naar beneden te halen. Binnen een paar dagen was hij eraf gehaald. Van wat ik heb gehoord duurt het 30-45 dagen voordat films naar beneden komen. De minimale bemanning van 4-5 mensen die overgebleven zijn om de Distribber rotzooi op te ruimen is overspoeld met verzoeken nadat bekend werd dat ze problemen hebben met het terugbetalen van filmmakers en het niet terugbetalen van geld. Ik had mijn film op een gegeven moment op tien platforms, maar ik had me teruggetrokken vanwege andere distributiedeals die ik had gesloten sinds mijn oorspronkelijke zelf-distributie. In de begindagen van de zelfverspreiding van This Is Meg had ik de film een licentie gegeven aan Hulu en genereerde ik het grootste deel van mijn TVOD-inkomsten via Amazon en iTunes. De andere platforms waren geldverspilling. Als ik het allemaal opnieuw zou doen, zou ik me strikt concentreren op Amazon. iTunes en TVOD in het algemeen zijn aan een enorme terugval bezig voor indiefilms. SVOD en AVOD is waar ik het potentieel zie voor de meeste groei en inkomsten voor zelfdistributie.”

“Ik wilde de controle over mijn film terug. Op dit moment zijn er duizenden films op deze platforms, die geld innen en dat geld nog steeds naar Distribber sturen. Ik wilde mijn verliezen beperken en de macht hebben om mijn film opnieuw op de platforms te plaatsen via een andere aggregator of distributeur, zodat ik inkomsten uit mijn werk kon blijven genereren.”

Waar gaan indiefilmmakers vanaf hier naartoe?

Hoewel veel van het Distribber-verhaal een mysterie blijft, is één ding duidelijk: de periode van vertrouwen van filmmakers in de ‘democratiserende’ platforms is voorbij. Na een decennium van afnemende opbrengsten, is het Distribber debacle een wake-up call dat platforms gewoon platforms zijn. De anonimiteit waarmee we bij hen kunnen noteren, is dezelfde anonimiteit die we krijgen in het geval van een faillissement van een platform.

“Het hangt echt af van je film en wie erin geïnteresseerd is,” legde Reiss uit aan No Film School over de vraag of aggregators een rol zullen blijven spelen in de distributie van indiefilms. “Dus ja – maar het landschap is aan het veranderen en de relevante aggregators zullen die veranderingen weerspiegelen. Overigens raad ik aan terwijl Amazon filmmakers toestaat om zelf op Amazon te gaan om dat te doen.”

Alex Ferrari gaat hierna zeker niet terug naar een aggregator. “Ik denk dat de filmaggregator business ten prooi is gevallen aan de indie filmmaker en zichzelf heeft gepositioneerd als de redder van roofzuchtige filmdistributeurs,” vertelde hij aan No Film School. “Als je een grote aanhang hebt, een laag budget hebt en echt begrijpt waar je mee bezig bent, dan kan het gebruik van een aggregator een goed plan zijn. Zelfs als ik dat allemaal had, zou ik, wetende wat ik nu weet, liever in zee gaan met bedrijven als Indie Rights of Filmhub. Zij hebben een veel groter bereik dan een filmaggregator en de 80/20-verdeling is meer dan redelijk.”

“Ik geloof dat de toekomst van indiefilms de Filmtrepreneur is, de ondernemende filmmaker. Afhankelijk zijn van een bedrijf of persoon van buitenaf voor het succes of falen van je film vind ik idioot. Dit is de reden waarom meer dan 95 procent van de indie films er niet in slaagt gedistribueerd te worden, en minder dan dat er ook daadwerkelijk geld mee verdient. Dit is waarom ik mijn nieuwe boek heb geschreven, Rise of the Filmtrepreneur: Hoe maak je van je indiefilm een winstgevende zaak. Als filmmakers geen serieuze interesse tonen in de zakelijke kant van het maken van film, dan zullen ze hoogstwaarschijnlijk falen. Het is een nieuwe wereld voor indie filmmakers en als we ons niet allemaal aanpassen, aanpassen en voortdurend pivoteren dan zal de hele indie film industrie niet overleven. Er is geen reden waarom je niet het verhaal kunt vertellen dat je wilt en geld kunt genereren met die film. Het gaat erom hoe je de situatie benadert. Wie is je publiek? Welke producten of diensten kan ik maken om dit publiek te bedienen? Welke inkomstenstromen kan ik met deze film genereren? Het beantwoorden van deze vragen zal je op weg helpen naar niet alleen een succesvolle film, maar, durf ik te zeggen, een succesvolle carrière als filmmaker.”

Is dit alles een toevalstreffer of een voorspelling van indie film? Hoe navigeren filmmakers door distributie in de toekomst? Kunnen we pivoteren? De Distribber fall-out is een duidelijk teken dat we onze modellen serieus moeten herzien en nieuwe modellen moeten vinden of maken die werken.

Als je een filmmaker bent die in het kielzog van Distribber probeert je weg te vinden door distributie, deel dan alsjeblieft je ervaringen met ons.