Help de missie van New Advent te steunen en ontvang de volledige inhoud van deze website als een onmiddellijke download. Inclusief de Katholieke Encyclopedie, Kerkvaders, Summa, Bijbel en meer, alles voor slechts $19,99…

Dit is de Oud-Engelse en Middel-Engelse term voor de triomfantelijke afdaling van Christus in de hel (of Hades) tussen het moment van zijn kruisiging en zijn verrijzenis, toen hij volgens het christelijk geloof redding bracht aan de zielen die daar sinds het begin van de wereld gevangen werden gehouden. Volgens het “New English Dictionary” komt het woord Harrowing in bovenstaand verband voor het eerst voor in Aelfric’s homilies, omstreeks 1000 na Christus; maar lang daarvoor was de afdaling in de hel al in verband gebracht in de Oud-Engelse gedichten die verbonden zijn met de naam van Caedmon en Cynewulf. Schrijvers van Oud-Engelse proza homilies en heiligenlevens gebruiken het onderwerp voortdurend, maar het is in de middeleeuwse Engelse literatuur dat het het meest volledig is terug te vinden, zowel in proza als in verzen, en in het bijzonder in het drama. Kunst en literatuur in heel Europa hadden van oudsher in vele vormen de Afdaling naar de Hel belichaamd, en er bestaan nog steeds voorbeelden van toneelstukken over dit thema in verschillende Europese literaturen, maar het is in de dramatische literatuur van het Midden-Engels dat we de volledigste en meest dramatische ontwikkeling van het onderwerp vinden. Het vroegste overgebleven voorbeeld van het Engelse religieuze drama gaat over de Egalisering van de Hel, en de vier grote cycli van Engelse mysteriespelen wijden er elk een afzonderlijke scène aan. Het komt ook voor in de oude Cornish plays. Deze middeleeuwse versies van het verhaal, hoewel uiteindelijk gebaseerd op het Nieuwe Testament en de Vaders, blijken in hun details toch voort te komen uit het apocriefe Evangelie van Nicodemus, waarvan de literaire vorm van een deel terug zou gaan tot de tweede of derde eeuw. In zijn Latijnse vorm was dit “evangelie” reeds zeer vroeg bekend in Engeland; Bede en andere Oud-Engelse schrijvers zouden er intiem vertrouwd mee zijn geweest. In de Middeleeuwen werden er Engelse vertalingen van gemaakt, en in het lange Middel-Engelse gedicht dat bekend staat als “Cursor Mundi” is een parafrase ervan te vinden.