Reizen: Tijd, Afstand en Kosten
Dit hoofdstuk behandelt afwijzingen van werkaanbiedingen of doorverwijzingen wegens gebrek aan vervoer, onwil om gebruik te maken van beschikbaar vervoer, en de tijd, afstand en kosten die gemoeid zijn met woon-werkverkeer.
Het is belangrijk op te merken dat de reden voor afwijzing van werk of doorverwijzing ook een kwestie van beschikbaarheid kan oproepen.
A. Algemeen
Unemp. Ins. Code 1258 bepaalt in deel:
“Bij het bepalen of het werk werk is waarvoor de persoon redelijkerwijs geschikt is, zal de directeur rekening houden met … de duur van de werkloosheid en de vooruitzichten om lokaal werk te vinden in zijn gebruikelijke beroep, en de afstand van het beschikbare werk tot zijn woonplaats … . “
Dienovereenkomstig verklaarde de Raad in P-B-303:
“Hoewel de afstand tot het werk in aanmerking moet worden genomen, zijn de geschiktheid van de vervoersfaciliteiten en de tijd die nodig is voor het dagelijkse reizen naar en van het werk van groter belang. Eveneens van belang zijn de gewoonten en gebruiken in de gemeenschap van de woonplaats van de eiser met betrekking tot het reizen van en naar het werk … en de duur van de werkloosheid van de betrokken eiser op het tijdstip van de weigering …”
De duur van de werkloosheid is een belangrijke factor bij het bepalen van het gebied waarin een eiser bereid moet zijn werk te zoeken en te aanvaarden. Naarmate de periode van werkloosheid langer duurt, wordt het gebied waarbinnen de eiser beschikbaar moet zijn voor werk groter. Wanneer de vooruitzichten van de eiser op het vinden van werk goed zijn en de werkloosheidsduur kort is geweest, kan de betrokkene zich beperken tot een afstand tot het werk die onder omgekeerde omstandigheden onredelijk zou zijn.
B. Vervoer
In P-B-25 heeft de Raad erop gewezen dat problemen van vervoer naar het werk het persoonlijke probleem van de werknemer zijn. En, terwijl deze zaak een scheidingskwestie betreft, geldt hetzelfde concept voor het weigeren van een werkaanbod of doorverwijzing.
Een eiser kan een goede reden hebben om een werkaanbod of doorverwijzing naar werk te weigeren als de persoon geen adequate middelen van vervoer naar de toekomstige baan kan krijgen. Het is de verantwoordelijkheid van de eiser om na te gaan of er geen adequaat vervoer is. Indien een aanvrager bijvoorbeeld een werkaanbieding afwijst in de veronderstelling dat er geen vervoer beschikbaar is, terwijl er in feite een buslijn rijdt binnen drie blokken van het werk en twee blokken van zijn huis, zou de aanvrager geen goede reden voor de weigering hebben, omdat hij zijn conclusie niet heeft geverifieerd voordat hij het werkaanbod afwees. Maar als de eiser probeert om informatie te verkrijgen over beschikbaar vervoer en buiten zijn of haar schuld niet in staat is om dergelijke informatie te verkrijgen, zou de foutieve conclusie van de eiser verschoonbaar zijn.
In P-B-303 weigerde de eiser, die in San Francisco woonde, een verwijzing naar geschikt werk in Oakland. De eiseres vertelde het departement dat zij niet geïnteresseerd was in de baan vanwege het probleem van het woon-werkverkeer. De toekomstige baan was bereikbaar met het openbaar vervoer. In zijn beslissing verklaarde de Raad:
“Wij hebben in eerdere zaken de gelegenheid gehad om het effect van het vervoersprobleem te overwegen als het betrekking heeft op vragen van goede redenen onder sectie …. (1257(b) van de code). . . . In het onderhavige geval was de plaats van de toekomstige tewerkstelling bereikbaar met adequaat openbaar vervoer vanuit de woonplaats van de eiser . . … Gezien de pendelgewoonten van de gemeenschap waarin de eiser woonde, … is het onze mening dat de eiser zonder goede reden niet naar passend werk heeft gesolliciteerd …”
Eisers zijn soms niet in staat of niet bereid om gebruik te maken van beschikbare vervoermiddelen vanwege gezondheidsbeperkingen, risico van persoonlijk letsel, of persoonlijk ongemak. Wanneer het niet raadzaam is voor de eiser om gebruik te maken van beschikbaar vervoer wegens controleerbare gezondheidsredenen, zal de eiser een goede reden hebben om te weigeren. Persoonlijk gemak of voorkeur vormen echter geen goede reden voor een weigering van passend werk.
Als het enige alternatief voor een eiser het gebruik van een route of vervoerstype is dat een aanzienlijk risico voor zijn of haar veiligheid inhoudt, kan de eiser een goede reden hebben om een werkaanbod of verwijzing te weigeren. Indien de eiser echter niet aantoont dat de route of het soort vervoer een onredelijk risico voor zijn of haar veiligheid zou opleveren en dat er geen alternatieve middelen zijn, kan geen goede reden voor de weigering worden vastgesteld.
C. Tijd
Eisers kunnen werk weigeren wegens de tijd die zij zullen moeten besteden om naar het werk te reizen. Als de tijd die nodig is om naar de toekomstige baan te reizen gebruikelijk is voor anderen in het beroep en de gemeenschap van de eiser, kan de tijd niet als onredelijk worden beschouwd.
Opgemerkt zij dat de Raad consequent heeft geoordeeld dat een uur reistijd geen buitensporige reistijd voor het woon-werkverkeer is. Ook moet worden opgemerkt dat in sommige beroepen en in sommige gebieden, meer dan een uur reistijd voor het woon-werkverkeer als gebruikelijk wordt beschouwd.
In P-B-303, eerder geciteerd, bedroeg de reistijd voor het woon-werkverkeer, inclusief de tijd die werd besteed aan wachten en lopen, ongeveer een uur. Veel inwoners van San Francisco en Oakland pendelen tussen deze steden met het openbaar vervoer. In zijn beslissing verklaarde de Raad:
“Gezien de gewoonten van de gemeenschap waarin eiser woonde, waren de tijd die hij nodig had om naar zijn werk te reizen en de afstand die hij moest afleggen niet buitensporig of onredelijk. Onder deze feiten … is het onze mening dat eiseres heeft nagelaten te solliciteren naar passend werk zonder goede reden …..”
Om te bepalen of de tijd die nodig is om naar de baan te pendelen buitensporig zou zijn, moet de interviewer de werkelijke rijtijd in aanmerking nemen, evenals:
- Tijd die wordt besteed aan het afleveren van kinderen bij kinderverzorgers.
- De tijd doorgebracht in het verkeer op zwaar overbelaste routes.
Wanneer het openbaar vervoer wordt gebruikt, de tijd besteed:
- Het komen naar en van het openbaar vervoer.
- De onvermijdelijke wachttijd tussen transfers.
- De tijd waarin het openbaar vervoer ervoor zorgt dat de eiser aankomt vóór het tijdstip waarop de werkgever de vestigingsplaats opent.
Omdat een gesplitste dienst gewoonlijk de reistijd per dag verdubbelt, kan de afstand of reistijd naar het werk die redelijk zou zijn voor een enkele dienst, onredelijk zijn voor een gesplitste dienst. In P-B-220 weigerde een telefoniste verschillende werkaanbiedingen van haar vroegere werkgever omdat zij in een gedeelde shift zou moeten werken; en wegens de afstand tot het werk zou zij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat van huis zijn. Twee van de aanbiedingen betroffen werk in het filiaal van de werkgever in Beverly Hills en één in het filiaal in het centrum van Los Angeles. Ten tijde van de aanbiedingen woonde eiseres in Beverly Hills. In zijn beslissing verklaarde de Raad:
“Het aanbod aan eiseres . . . om als telefoniste te werken in haar woonplaats, met een reistijd van dertig minuten of minder, was een aanbod van passend werk dat eiseres zonder goede reden kon weigeren . . . Echter, het aanbod . . . (om te werken in het centrum van Los Angeles) bracht echter een reistijd van een uur met zich mee van de woonplaats van eiseres naar het werk. Gelet op het feit dat dit werk in een gedeelde ploegendienst zou worden verricht en de waarschijnlijkheid van twee retourreizen van en naar het werk per dag, zijn wij van mening dat het aangeboden werk niet geschikt was. Wij zijn van mening dat eiser een goede reden had om dit aanbod te weigeren en niet is onderworpen aan diskwalificatie.”
D. Afstand
Beslissingen waarbij werk of verwijzing wordt geweigerd wegens de afstand tot het werk, impliceren bijna altijd een overweging van wat een “redelijke afstand” is. In de meeste gevallen zal dit worden vastgesteld door te bepalen wat de gebruikelijke afstand is die door andere mensen in dezelfde plaats en in hetzelfde beroep naar het werk wordt afgelegd.
De Raad heeft er consequent van afgezien willekeurige normen vast te stellen voor de afstand die een eiser bereid moet zijn af te leggen naar een toekomstige baan. De Raad heeft echter ook consequent volgehouden dat een eiser geen goede reden heeft om anderszins geschikt werk te weigeren wanneer de afstand binnen het gebruikelijke pendelpatroon van de gemeenschap ligt.
De gebruikelijke afstand die naar het werk wordt afgelegd, kan sterk variëren naargelang het beroep. In sommige beroepen, zoals de bouw en de amusementssector, moeten werknemers vaak grote afstanden afleggen om werk te vinden. In dergelijke beroepen kunnen eisers niet met succes aanvoeren dat de afstand onredelijk is, tenzij zij dwingende redenen kunnen aantonen om af te wijken van de gebruikelijke praktijk in hun beroep.
Er kunnen omstandigheden zijn waaronder de eiser verplicht is af te wijken van de gebruikelijke patronen, zoals het verlies van eigen vervoer of gezondheidsoverwegingen. Wanneer echter de reden van de eiser om af te wijken van de gebruikelijke reisafstand voor andere werknemers in het beroep en de gemeenschap niet dwingend is, zal hij of zij geen goede reden hebben voor weigering op die basis.
Aan de andere kant kunnen factoren zoals slechte vooruitzichten op werk, of langdurige werkloosheid, zo significant zijn dat de eiser naar verwachting zal overschrijden wat wordt beschouwd als de gebruikelijke reisafstand voor de meeste werknemers in het beroep van de betrokkene.
Sommige eiseressen, zoals migrerende werknemers of werknemers op doorreis, hebben misschien geen vaste woonplaats. De voor deze personen gebruikelijke afstand van het woon-werkverkeer wordt bepaald door de plaats waar de werknemer zich voor werk aanmeldt.
Wanneer een aanvrager zijn woonplaats van de ene plaats naar de andere verplaatst, moet hij of zij zich conformeren aan de voor het beroep in de nieuwe gemeenschap gebruikelijke patronen van het woon-werkverkeer. Het vroegere patroon van het woon-werkverkeer, vastgesteld door zijn of haar vorige woonplaats, is van geen belang.
E. Kosten
De kosten van het woon-werkverkeer vormen zelden een basis om te bepalen dat een weigering van geschikt werk of doorverwijzing met goede reden was. Wanneer echter de kosten in verhouding tot andere factoren buitensporig zijn, kunnen zij een goede reden voor weigering vormen.
Bij voorbeeld, een eiseres weigerde verwijzing naar passend werk tegen minimumloon. Het werk was tien mijl van haar huis gelegen. De eiseres was afhankelijk van het openbaar vervoer, dat slechts binnen een straal van twee mijl van het potentiële werk reed. De werkneemster was bereid om een taxi te nemen van het openbaar vervoer naar de baan, maar de aangeboden baan was een gedeelde dienst. Aangezien het om een gedeelde ploegendienst ging, zou het noodzakelijk zijn geweest om twee retourritten per dag naar het werk te maken. De kosten van het openbaar vervoer en de taxi voor twee ritten per dag zouden samen meer dan de helft van eisers brutoloon hebben bedragen. Gezien de kosten van het vervoer in verhouding tot de voorwaarden, zou een goede reden voor de weigering zijn vastgesteld.