Jagger’s carrière heeft meer dan 50 jaar geduurd, en hij is beschreven als “een van de meest populaire en invloedrijke frontmannen in de geschiedenis van de rock & roll”.Zijn kenmerkende stem en optreden, samen met de gitaarstijl van Keith Richards, zijn het handelsmerk geweest van de Rolling Stones gedurende de hele carrière van de band. Jagger werd in de pers berucht vanwege zijn drugsgebruik en romantische relaties, en werd vaak afgeschilderd als een tegencultureel figuur. Aan het eind van de jaren 1960 begon Jagger in films te acteren (te beginnen met Performance en Ned Kelly), tot gemengde ontvangst.

Jagger verliet school in 1961 na het behalen van zeven O-levels en drie A-levels. Jagger en Richards betrokken een flat in Edith Grove in Chelsea, Londen, bij een gitarist die ze hadden leren kennen, Brian Jones. Terwijl Richards en Jones van plan waren hun eigen rhythm and bluesgroep op te richten, studeerde Jagger verder aan de London School of Economics, en hij had serieus overwogen om journalist of politicus te worden, Hij vergeleek dat laatste met een popster

In hun begindagen speelden de leden voor geen geld in de pauze van Alexis Korner’s optredens in een kelderclub tegenover het metrostation Ealing Broadway (die later “Ferry’s” club werd genoemd). In die tijd had de groep zeer weinig apparatuur en moest Alexis’ uitrusting lenen om te kunnen spelen. Dit was voordat Andrew Loog Oldham hun manager werd. Het eerste optreden van de groep onder de naam the Rollin’ Stones (naar een van hun favoriete Muddy Waterstunes) was in de Marquee Club in Londen, een jazzclub, op 12 juli 1962. Ze zouden later hun naam veranderen in “the Rolling Stones” omdat dat formeler leek. Victor Bockris stelt dat de band bestond uit Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Ian Stewart op piano, Dick Taylor op bas en Tony Chapman op drums. Richards verklaart echter in Life dat “De drummer die avond Mick Avory was – niet Tony Chapman, zoals de geschiedenis het op mysterieuze wijze heeft overgeleverd…”

Avory zelf heeft “bij vele gelegenheden” categorisch ontkend dat hij die avond met de Rollin’ Stones heeft gespeeld. In feite heeft hij slechts twee keer met hen gerepeteerd in de Bricklayers Arms pub, voordat ze bekend werden als de Rollin’ Stones. Enige tijd later ging de band op hun eerste tournee in het Verenigd Koninkrijk; deze stond bekend als de “training ground” tour, omdat het een nieuwe ervaring was voor hen allemaal.In de line-up zaten op dat moment drummer Charlie Watts en bassist Bill Wyman nog niet. Tegen 1963 vonden ze hun muzikale hoogtepunt en ook hun populariteit. In 1964 beoordeelden twee onwetenschappelijke opiniepeilingen hen als de populairste groep van Groot-Brittannië, zelfs hoger dan The Beatles.

Tegen de herfst van 1963 had Jagger de London School of Economics verlaten ten gunste van zijn veelbelovende muzikale carrière met de Rolling Stones. De groep bleef het werk van Amerikaanse rhythm and blues-artiesten als Chuck Berry en Bo Diddley exploiteren, maar met de sterke aanmoediging van Andrew Loog Oldham begonnen Jagger en Richards al snel hun eigen nummers te schrijven. Een van hun vroege composities, “As Tears Go By”, was een lied geschreven voor Marianne Faithfull, een jonge zangeres die Loog Oldham in die tijd promootte. Voor de Rolling Stones schreef het duo “The Last Time”, de derde nummer 1 single van de groep in Groot-Brittannië (hun eerste twee Britse nummer 1 hits waren coverversies), gebaseerd op This May Be the Last Time, een traditioneel negerliedje opgenomen door de Staple Singers in 1955. Een andere vrucht van deze samenwerking was hun eerste internationale hit, “(I Can’t Get No) Satisfaction”. Het vestigde ook het imago van de Rolling Stones als uitdagende herrieschoppers in tegenstelling tot het “lieflijke moptop” imago van de Beatles.