(Foto: Squelle)

De oorlog van 1812 eindigde in een gelijkspel tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Maar het had slecht kunnen aflopen voor de Verenigde Staten, vooral in de tweede helft van 1814. Dus na de oorlog beloofde president Madison de militaire capaciteiten van het land te versterken.

In zowel de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog als de Oorlog van 1812 lanceerden de Britten invasies langs het Champlain-meer in de hoop Amerika in tweeën te snijden. Om ervoor te zorgen dat dit nooit meer kon gebeuren, gaf de regering-Madison opdracht tot de bouw van een modern, zwaar fort aan de New Yorkse oever van het Champlainmeer. Zij noemde de plaats Fort Montgomery ter ere van Generaal Richard Montgomery, een held uit de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog.

Gineers begonnen in 1816 met de bouw van het fort. Zij plaatsten Fort Montgomery op Island Point, een klein voorgebergte dat uitsteekt in het noordelijkste puntje van Lake Champlain. Als het fort klaar was, had het de vorm van een achthoek en had het 30 voet hoge stenen muren waarop 125 kanonnen konden worden opgesteld. Geen enkel Brits oorlogsschip zou er langs kunnen varen zonder onder zwaar vuur te komen.

Er was slechts één klein probleempje met het fort. Door een opmetingsfout werd het per ongeluk een halve mijl ten noorden van de Canadese grens gebouwd.

Oeps!

Op grond van het Verdrag van Parijs van 1783 was de grens tussen New York en Quebec de 45e breedtegraad. Maar de vroegere opvatting over de ligging van die breedtegraad was fout.

Onderzoekers ontdekten dit feit in 1818. Op dat moment hadden de VS al $275.000 uitgegeven aan de aanleg, wat toen een behoorlijke som geld was. De Amerikaanse regering gelastte onmiddellijk de bouw stop te zetten en verliet het terrein. Fort Montgomery werd bekend als “Fort Blunder.”

Pas in 1842 werd de kwestie door de VS en Groot-Brittannië opgelost. Het Webster-Ashburton-verdrag bepaalde dat de oorspronkelijke afspraak over de grens zou prevaleren:

de oude grenslijn die vóór 1774 door Valentine en Collins is opgemeten en gemarkeerd als de 45e graad noorderbreedte, en waarvan bekend en begrepen is dat het de feitelijke scheidingslijn is tussen de staten New York en Vermont aan de ene kant, en de Britse provincie Canada aan de andere kant; en vanaf het genoemde snijpunt westwaarts langs de genoemde scheidingslijn zoals die tot nu toe bekend en begrepen is, tot aan de rivier de Iroquois of de Se Lawrence.

De bouw werd in 1844 hervat, nadat plaatselijke bewoners meer dan twee decennia lang de plek hadden geplunderd om stenen te vinden. Het werd gebruikt en bemand tot de jaren 1920, toen de Amerikaanse regering het terrein op een veiling verkocht. U kunt er hier meer foto’s van zien.