Er zit nogal wat ironie in het feit dat een soort opstand tegen het Department of Player Safety van de NHL is ontstaan als gevolg van een uitspraak die eigenlijk best wel eerlijk was. Maar dat is wat er gebeurt als je de lengte van schorsingen bepaalt door aan het wiel der gerechtigheid te draaien. Of zo lijkt het tenminste.

Evander Kane verdiende absoluut een schorsing van drie wedstrijden voor zijn elleboog tegen het hoofd van Neal Pionk vrijdagavond. Zoals de video van de schorsing treffend aangaf: “Kane heft zijn arm, strekt zijn elleboog en duwt deze met kracht tegen het hoofd van Pionk, waardoor Pionk op het ijs valt. Dit is een elleboogstoot.” Het is ook een kopstoot, wat een plaag is geworden in het spel. Maar je kan het Kane niet kwalijk nemen dat hij zich voelt alsof hij net een bekeuring heeft gekregen nadat een politieagent hem heeft zien passeren door een half dozijn andere auto’s. Zes avonden voor Kane’s elleboog, ving Lawson Crouse van de Arizona Coyotes Charlie McAvoy van de Boston Bruins met een carbon-kopie elleboog tegen het hoofd en kreeg slechts een kleine straf voor roughing. (Roughing? Huh?) En laat ons niet beginnen over de belachelijk lichte straffen die Zdeno Chara kreeg voor het crosschecken van Brendan Gallagher in de keel en Zack Kassian voor het proberen om een speler mes-eerst te schoppen. Kane ging tekeer tegen de DOPS en goed van hem dat hij dat deed. Dit is een onderdeel van de NHL waar het al jaren aan verantwoording ontbreekt. Het is precies het soort dialoog dat de NHL op dit moment nodig heeft, als een speler met een hoog profiel dit orgaan op de korrel neemt. De NHL zal Kane vrijwel zeker beboeten voor zijn opmerkingen, maar je kunt je alleen maar voorstellen hoe goed hij zich voelde om dat van zich af te zetten.

“Er zijn talloze incidenten geweest van dezelfde aard door dit seizoen en de afgelopen seizoenen die ongeschorst of (on)beboet zijn gebleven,” schreef Kane. “Niemand kan je vertellen wat wel en niet een schorsing is in het spel van vandaag, het is een complete gok. Er is een groot gebrek aan consistentie bij NHL Department of Player Safety. Van schorsingen tot het recht om in beroep te gaan, het is mij een raadsel hoe wij als spelers hiermee akkoord zijn gegaan. Je kunt niet doorgaan met sommige spelers een pas te geven en het boek naar anderen te gooien.”

Kane heeft zoveel dingen geraakt met die verklaring, het zal moeilijk zijn om ze allemaal te behandelen. Maar hij heeft helemaal gelijk. Het systeem voor on-ice discipline in de NHL is kapot. Heel erg. Het is niet helemaal de schuld van George ‘The Violent Gentleman’ Parros en DOPS, maar het helpt zeker niet dat ze gewoon niet erg goed zijn in hun werk. Als deze mannen in een ander vak zaten, zouden ze door hun inconsequente gedrag en prestaties al lang ontslagen zijn. Een groot deel ervan begint met de cultuur van het ijshockey en de tolerantie, ja zelfs goedkeuring, van de bond voor dit soort spel. Het is die gedachte die de bond ertoe bracht te denken dat het een goed idee zou zijn om een DOPS-directeur aan te stellen wiens meest verlossende eigenschap als speler was dat hij andere spelers in het gezicht kon slaan en die, toen hij met pensioen was, een kledingbedrijf runde met de naam Violent Gentlemen dat rode balpetten produceerde met de inscriptie: “Make Hockey Violent Again.”

En het is ook een goede zaak dat Kane de spelers erbij haalde, want zij zijn even schuldig als hun werkgevers. Eerst praten ze over het leven volgens een of andere vage code, om vervolgens zonder aarzelen hun vakbondsbroeders te slaan of in het gezicht te steken. Dan heb je aanstellers zoals Zack Kassian, die beweert een van die eerlijke jongens te zijn die de werkplek veilig houdt voor iedereen. Het enige probleem is dat het jongens als Kassian zijn die de meerderheid van de chaos veroorzaken. Het is alsof de maffiabaas de man van de tomatenkraam afperst voor beschermingsgeld, terwijl de enige bescherming die die man nodig heeft, van de maffiabaas is.

Maar waar de NHL Players’ Association zichzelf op de slechtste plaats zet, is in het beroepsproces. Het biedt vertegenwoordiging aan de speler die wordt geschorst, maar niet aan hetzelfde contributie betalende lid dat werd overtreden. Het is op zoveel manieren achterlijk.

Maar zoals Kane opmerkt, is nog niet alles verloren. In feite pleit hij voor iets waar we al jaren op hameren. “Er moet een externe derde partij zijn die deze beslissingen neemt om de vooringenomenheid weg te nemen die in deze afdeling voorkomt,” schreef Kane. “Niets van dit alles slaat ergens op. ” De NHL wil je doen geloven dat er niemand gekwalificeerd is om deze job te doen die geen nauwe banden heeft met het spel en daarom een inherent conflict heeft. Dat is belachelijk. Dat Parros moet gaan valt niet te ontkennen. Hij heeft een slechter jaar achter de rug dan alle andere coaches die dit seizoen ontslagen zijn. Veel slechter. En zodra dat is gebeurd, is het tijd voor iemand om die baan te vervullen met iemand die geen banden heeft met de NHL en niet blindelings de cultuur van geweld volgt die het spel ondermijnt.

Toen NHL-commissaris Gary Bettman tijdens de all-star festiviteiten werd gevraagd naar klachten over Parros en DOPS, bood hij een luidruchtige verdediging van beide, zeggende: “ze nemen de beslissingen waarvan ze denken dat ze juist zijn.” Niemand betwist dat. Ze hebben integriteit en karakter en werken hard en al die andere goede dingen. Maar het is duidelijk dat ‘The Violent Gentlemen’ en zijn medewerkers het spoor volledig bijster zijn als het gaat om het toepassen van gerechtigheid bij geweld op het ijs. Het is tijd voor hen om te gaan en misschien is een opstand als deze het begin van dat proces.

Maar nogmaals, de NHL kennende, zal het er waarschijnlijk toe leiden dat degenen die de zaken runnen meer dan ooit hun hakken in het zand zetten, alleen maar om aan iedereen te bewijzen hoe slim ze zijn.

Doe zo voort…

Wil je meer diepgaande artikelen en analyses? Abonneer u op The Hockey News magazine.