Jim Keltner behoeft geen introductie voor de lezers van Modern Drummer. Jim heeft met zo’n beetje iedereen in de koninklijke muziekwereld gespeeld, en het is geen mysterie waarom: Iedereen wil Jims feel-good vibe op zijn opnames. En als je de man ooit ontmoet hebt, weet je meteen dat het niet alleen zijn geweldige spel is dat hij meebrengt naar de sessie, maar ook zijn warme en gulle persoonlijkheid. Je wilt gewoon met Jim optrekken.

door Billy Amendola

Recentelijk spraken we met Jim over het nieuwe studioalbum van George Harrison, Brainwashed, en over het Harrison tribute concert in de Londense Royal Albert Hall dat plaatsvond op 29 november 2002, een bitterzoete aangelegenheid die werd gehouden op de eenjarige verjaardag van George’s overlijden.

Jim speelde en was vele jaren bevriend met zowel George Harrison als John Lennon, dus we begonnen ons gesprek over dat onderwerp.

MD: Een van de vragen die ik Ringo stelde voor Quick Beats was: Wie was een betere drummer, George of John? En Ringo zei “George.” Ben je het daarmee eens?

Jim: Goede vraag? Nou, ik zou ja moeten zeggen, omdat, ten eerste, John nooit op de drums heeft gespeeld waar ik bij was. Maar George wel, en hij kon heel goed spelen. Hij had zo’n mooie tijd. Toen George drums speelde had hij alle basistaal. Hij wist wat hij moest doen met zijn voeten en zijn handen. Hij heeft me een paar keer laten barsten op de drums. Ik heb een prachtige foto van hem achter mijn set in het huis.

MD: Ik zag een filmfragment van George – waar jij ook in te zien was – waar hij het had over het maken van deze nieuwe plaat. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen toen ik ernaar keek.

Jim: Ik weet precies wat je bedoelt.

MD: Het is zo mooi om deze nieuwe muziek te horen. Zijn zang en spel is zo sterk.

Jim: Dat is het hem juist. Hij gaf het zijn beste schot. Hij wist dat hij wegging, hij wist dat hij hier weg zou gaan. Ik kon dat moeilijk geloven. Maar ik denk dat hij zo voorbereid was, en alles viel gewoon op zijn plaats zoals hij het wilde.

MD: Ik weet dat je een grote vriendschap met George had naast het gewoon spelen van muziek.

Jim: Oh, God. Hij was een inspiratie voor zoveel dingen in mijn leven en dat van mijn familie. Hij was een buitengewone kerel. Hij was niet zoals de meeste van je vrienden. Ik weet dat het afgezaagd klinkt, zoals, “Nou, hij was een Beatle, dus natuurlijk was hij een buitengewone kerel.” Maar het is zoveel meer dan dat. Hij had zo’n down-to-earth kwaliteit. Hij was grappig en slim, en hield ervan om dingen te delen. Hij was een echt mensen-mens. Hij hield echt van mensen. En toch had hij een enorme bullshit meter. Hij doorzag je van grote afstand. Ik zag hem dat de hele tijd doen. Mijn familie en ik hebben het geluk dat we al zo vroeg in zijn leven kwamen. Ik denk dat je op dat niveau bang wordt, omdat je niet weet wat mensen echt van je willen. Het is hetzelfde met Charlie en The Stones, of een van mijn andere vrienden met zo’n hoog profiel. We gaan zo ver terug, ik ben er zeker van dat dat de reden is waarom onze vriendschappen echt solide zijn. We koesteren die relaties.

MD: George’s zoon Dhani heeft heel goed werk geleverd bij het coproduceren van Brainwashed met Jeff Lynne. Hij lijkt ook zo veel op zijn vader.

Jim: En het is niet alleen het uiterlijk. Zijn maniertjes en hoe hij zijn mond beweegt, is net als George. Of hij zegt iets en hij trekt zijn hoofd in, net als George. Hij geeft je een blik, een blik, net als zijn vader. Het brengt me in de war.

MD: Laten we het over Brainwashed hebben.

Jim: “Any Road” is een van mijn favorieten. Puur George. Hij citeerde altijd die regel, “Als je niet weet waar je heen gaat, zal elke weg je daar brengen.” Ik hou zoveel van dat liedje. Het andere liedje dat me elke keer doet huilen als ik het hoor, en dat waarschijnlijk altijd zal blijven doen, is “Stuck Inside A Cloud.” Dat is een van zijn oudere nummers die hij altijd voor me speelde. Het had een magische, mistige, zeer Engelse soort kwaliteit. We zaten ’s avonds laat in de studio voordat we alles afsloten, en dan zei ik: “Hé, George, speel ‘Cloud’ eens voor mij,” en dan zette hij het op en zong het mee. Er zaten al jaren geen drums meer op, alleen van die cheesy kleine keyboard samples van zijn E2 sampler, maar om de een of andere reden brengt het me elke keer als ik het hoor meteen naar Friar Park.

MD: Waren al je drumtracks helemaal af voordat hij overleed?

Jim: Ja. Heb ik er daarna niets meer aan gedaan? Toen hij me belde om de drums te komen doen, was dat voor de steekpartij, en ik geloof na zijn keeloperatie.

Ik nam nooit spullen mee naar zijn huis, want jaren geleden had ik DW hem een echt mooi drumstel laten sturen met alle hardware en alles, en toen stuurde Paiste een heleboel bekkens en zo. Dus hij had zo’n beetje alles wat ik – of wie dan ook – nodig zou hebben. Dus als ik later naar zijn studio in Friar Park ging, nam ik bijna nooit iets mee, misschien alleen een bepaald bekken en een snare – kleine dingen.

Nou, George had deze enorme woonkamer, die wel drie verdiepingen hoog was, met een balkon dat er op uitkeek. Mijn slaapkamer was op de derde verdieping – “de loft,” noemden ze het. Het was een prachtige plek met een keuken en een studeerkamer en alles. Ik kwam ’s morgens beneden en stond dan op dat deel van het balkon dat een beetje over de kamer uitsteekt. Een paar keer in de loop der jaren knipte ik met mijn vingers om het geluid te horen, en ik zei tegen George: “Het zou geweldig zijn om de drums hier te hebben,” en hij lachte alleen maar, want hij had een grote studio laten bouwen in een ander deel van het huis; waarom zou hij daar drums neer willen zetten? Maar toen ik aankwam voor deze opname, liep ik naar binnen en de drums stonden precies in die ruimte opgesteld. Ik was zo onder de indruk. Hij deed dat voor mij.

Ik denk dat hij de technicus John Etchells vroeg of het geluid controleerbaar zou zijn. Dus hij ging naar buiten en testte een paar dingen en zei: “Het zou geweldig zijn.” Ik herinner me dat ze een heleboel 87’s in de kamer hadden staan om het geluid van de kamer te krijgen. En uiteindelijk gebruikte ik George’s drumstel. Ik heb niet eens een van mijn snares gebruikt.

MD: Hoe zit het met bekkens?

JK: Ik heb misschien een van mijn bekkens gebruikt. De hi-hats waren een paar Arbiters waar “602” op stond. Dus het waren vroege Paistes voordat ze hun bedrijfsnaam op hun bekkens zetten. Ze werden aan Ringo gegeven, en hij gaf ze aan George. Ringo speelde altijd op een mooie Paiste 602 crash-ride, en zijn hi-hats zijn 14″ Zildjians die zo oud zijn dat je nauwelijks een logo kunt zien. Hij gaf de voorkeur aan die, dus liet hij de Arbiter Paiste-hats bij George. George had ze al jaren in zijn studio. Ik gebruikte die hi-hats op alles wat ik ooit met George speelde?Cloud Nine – alles.

MD: De Traveling Wilburys albums ook?

Jim: Nee, beide Wilburys opnames werden gedaan in Californië, dus het was allemaal mijn spullen.

Hoe dan ook, op de laatste dag van de sessies voor Brainwashed, toen ik aan het inpakken was, stopte ik de bekkens terug in de doos zoals ik al zoveel jaren had gedaan, en ik zei: “George ik neem deze hi-hats met me mee.” Hij zei, “Waarom neem je die hi-hats mee?” En ik zei, “Ik kom hier al jaren, en niemand anders gebruikt ze ooit, behalve ik. Jaar na jaar kom ik hier om op te nemen, ga ik naar de box waar ze in liggen, en daar liggen ze in dezelfde positie als waar ik ze de vorige keer in had gelegd. Andere mensen die hier hebben opgenomen, Ray Cooper of Jim Capaldi, komen langs en spelen, en zij gebruiken ze nooit. Ze gebruiken de nieuwe partij die ik had gestuurd, of iets anders. Dus het is zonde om ze hier gewoon onbespeeld te laten liggen. Maar ze zijn nog steeds van jou, dus ik breng ze terug.” En hij zei, “Oké.” Maar ik heb nooit de kans gehad om ze aan hem terug te geven. Dus ik zal ze waarschijnlijk aan Dhani teruggeven.

MD: Hoe was deze opnameregeling opgezet?

Jim: We zaten op de richel te praten tot we aan de beurt waren om op te nemen. Dan zat George in de controlekamer met John de technicus en zij praatten met mij via de telefoon terwijl ik in de grote kamer was. Zij konden mij niet zien en ik kon hen niet zien. Toen we eenmaal begonnen was het gewoon de ene song na de andere.

MD: Gaf hij je aanwijzingen om op een bepaalde manier te spelen?

Jim: Oh ja, George had veel vaste ideeën, dus hij vertelde me zo’n beetje wat hij zou willen. Eigenlijk vertelde hij me ook wat hij niet wilde. Hij wilde geen fancy fills en hij wilde niet te veel eigenzinnigheid. Het was soms moeilijk om dat te doen, omdat hij het altijd met me over Ry Cooder had en hoe hij van Ry’s platen hield, waar ik op speelde. En hij hield van de eigenzinnige kant van mijn spel, waar hij altijd een kick van kreeg. Maar als het erop aankwam om op zijn songs te spelen, zou het voor hem niet werken, dus liet hij me altijd dingen rechtzetten en meer conventioneel en basic spelen. Natuurlijk had ik daar nooit problemen mee, want dat is het werk. Ik wil altijd iets spelen dat bij het liedje past. Ik hoef niet iets te spelen wat me kietelt. Dat is niet waar muziek over gaat – tenzij je een clinic of een drumplaat doet.

MD: Zou George ooit tegen je zeggen: “Speel deze met een Ringo-gevoel”?

Jim: Nee, dat heeft hij nooit ofte nimmer gedaan. Maar ik zou dat altijd doen. Telkens als ik met George speelde, zou ik aan Ringo denken. George en John zouden Ringo op veel meer van hun dingen hebben laten spelen als het niet zo was dat die werden verondersteld hun “solo” inspanningen te zijn. Het was niet de bedoeling om “de maten te hebben”, je weet wat ik bedoel. Ik kan de Ringo-invloed horen op “Rising Sun.” Als iemand het kan laten aanvoelen als Ringo, ben jij het.

Jim: Nou, dank je, maar ik weet niet of iemand echt Ringo kan doen. Het is alsof niemand ooit Charlie kan doen. Je kunt het gewoon niet doen. Het is onmogelijk.

MD: Heb je de liedjes van tevoren gehoord? Gaf George je demo’s?

Jim: Hij stuurde me geen demo’s, maar hij zou ideeën op tape hebben. Hij zou me bellen en vragen: “Wat doe je in februari? Kun je langskomen?” Ik zou zeggen, “Wat heb je?” en hij zou zeggen, “Ik heb een paar nieuwe en een paar die je door de jaren heen hebt gehoord.” Het was altijd zo opwindend als ik ze voor het eerst hoorde. Soms zei hij, “Um – ik weet het niet met deze,” maar dan had ik zoiets van, “God, ik hou van die, George. Laat me er drums op zetten,” en hij zei dan “oké.” Dus we zetten er drums op, maar dan wist ik nooit zeker of hij het ging gebruiken.

MD: Ik hoorde dat er een mooie ballade van deze plaat was weggelaten die George schreef met Jim Capaldi.

Jim: Ja. Capaldi is een begenadigd songwriter en drummer. Jim schreef veel met Stevie Winwood in de “Traffic” dagen. We zijn al vele jaren vrienden, dus ik was blij dat ze bij elkaar kwamen.

MD: Dus er zit duidelijk nog meer in de pen.

Jim: Nou ik hoop het, maar ik weet het niet zeker – ik vond het nummer dat ze deden erg goed, maar blijkbaar vond George dat het nog niet helemaal af was.

MD: Enkele van de andere nummers waarop je te horen bent zijn “Pieces Fish,” “Never Get Over You”- wat een geweldig gevoel – en “Vatican Blues.”

Jim: Ik hoop dat dat nummer niet veel mensen van streek maakt. George was behoorlijk openhartig over dingen. Maar hij was niet gemeen.

MD: Op het nummer “Brainwashed,” kon je horen dat hij kwaad was op de muziekbusiness. Maar zelfs als hij boos is en walgt, klinkt hij nog vredig.

Jim: Hij ergerde zich aan een heleboel dingen in de periode dat hij dat nummer schreef. Hij ging door een aantal vrij zware dingen man. Maar je hebt gelijk, hij had een kalme en kalmerende manier over zich waardoor het moeilijk is om je eigenlijk te herinneren dat hij ooit echt boos is geweest op iemand of iets.

MD: Hoe was het tribute concert van George?

Jim: Het was een zeer emotionele avond. Mensen vertelden me dat het zowel krachtig als intiem was. Eric stelde de band samen op basis van mensen die dicht bij George stonden en die een geschiedenis met hem hadden door de jaren heen. Tom Scott, Jim Horn, Billy Preston, Jeff Lynne, Joe Brown, Chris Stainton, Albert Lee, Marc Mann, Jools Holland, Klaus Voorman, Gary Brooker, Jim Capaldi, Tom Petty (met Steve Ferrone), Sir Paul McCartney, bassist Dave Bronze, percussionist Ray Cooper, en drummer’s Henry Spinetti, en Ringo Starr.]

MD: Hoe was het om weer met Ringo te spelen?

Jim: Oh man! Spelen met Ringo is iets wat iedereen een kans zou moeten hebben om te doen. Hij is zo eerlijk. Hij groove gewoon, en als het tijd is voor een vulling, zet hij zich volledig in. Ik keek naar Henry en we waren verbaasd over wat hij met de beat deed, de manier waarop hij het terugtrekt. Er is gewoon niemand zoals Ringo.

Voor meer over George’s cd en Tribute Concert bezoek je www.georgeharrison.com.