Als je ook maar een beetje op YouTube hebt gezocht naar tutorials voor het mixen, ben je waarschijnlijk het werk van Matthew Weiss tegengekomen.

Naast een Grammy-genomineerd en Spellemann Award-winnend mixer is Matthew een eminent denker op het gebied van het maken van moderne platen. Hij heeft meer dan 200 artikelen geschreven die een opmerkelijk gevarieerd scala aan onderwerpen ontrafelen – van het comprimeren van vocalen tot het clippen van kicks. Zijn premium mixing tutorials behoren tot de beste die er zijn.

We hebben onlangs gesproken over het ambacht en de business achter het mixen van platen.

Je bent opgegroeid in Philly. Heeft dat invloed gehad op het geluid van je platen? Hoe klinkt een plaat van Matthew Weiss?

Philly is een jazzstad. Als je op enig niveau betrokken bent bij die scene, begin je muziek te zien als een gesprek tussen spelers, in tegenstelling tot noten op een bladzijde of teksten met een beat. Ik denk aan muziek als een conversatie. Ik zou dat toeschrijven aan mijn opvoeding.

Als voor mijn geluid, ik neig naar wat het liedje vraagt. Soms is het groots en glanzend. Andere keren is het vies en vreemd, en de drums worden uitgezet op een speaker. Het hangt er echt van af.

Sommige mixers, zoals Chris Lord-Alge, staan erom bekend dat ze een karakteristieke sonische voetafdruk hebben. Anderen zijn er trots op kameleons te zijn. Het klinkt alsof je naar de laatste neigt.

Ik zit er tussenin. Ik denk dat ik wel een duidelijk geluid heb – het is alleen moeilijk onder woorden te brengen. Chris’ geluid is wat makkelijker te omschrijven, omdat hij zo’n toegeeflijke mixer is. Hij zet zijn visuele oogkleppen op en zijn oorkleppen helemaal af. Hij draait verdomme aan die knoppen. Meer kracht voor hem – dat is een geweldige manier van mixen. Maar hij is een beetje makkelijker om een vinger op te leggen. Ik denk dat iemand mijn mix uit een line-up zou kunnen halen, maar ik denk niet dat het makkelijk zou zijn om te zeggen wat het weggaf.

Ik hoor veel subtiele verzadiging en vervorming in je mixen. Hoe benader je het toevoegen van karakter?

Toen ik opkwam als assistent en stagiair, bracht ik veel tijd door met mixen op een API console. Dat ding had toon. Hoe verder je een fader omhoog schoof, hoe meer het middengebied veranderde. Als je een EQ inschakelde, veranderde het lagere middengebied en het topsegment. Je hoefde niet eens te EQen.

Heden ten dage mix ik in de box met een hybride setup, en de distortion is er niet. Dus ik ben begonnen met experimenteren in die richting. Ik heb ontdekt dat het toevoegen van wat subtiele verzadiging een geluid echt tot leven kan brengen. Het geeft dingen toon of karakter, vergelijkbaar met de manier waarop een console dat natuurlijk zou doen. Alleen heb ik nu veel meer controle over wat dat geluid precies is.

Heb je nog tips voor het gebruik van verzadiging in een mix?

Probeer het als eerste in de keten toe te voegen, vóór je EQ. Verzadiging gaat een tonale verschuiving teweegbrengen, wat je ook doet. Soms is die verschuiving subtiel, zodat je het niet meteen merkt. Laten we bijvoorbeeld zeggen dat je wat FET-achtige verzadiging toevoegt aan een vocal. Je zou kunnen merken dat er een zekere gloed ontstaat rond 800 Hz. Als je de verzadiging aan het eind van je keten toevoegt, kan de zang op een minder prettige manier naar voren komen. Maar als je het eerst toevoegt, kun je dat extra beetje tonale verschuiving wegwerken. Dan krijg je een mooi uitgebalanceerde zang, met wat extra harmonisch sap.

Dat klinkt heel logisch.

Ja. Ook tracken veel mensen niet meer met compressie of EQ. Ze doen het allemaal in de mix. Dus die verzadigingsstadia die normaal voor je EQ zouden bestaan, zijn er niet meer. Maar tot zo’n 5 jaar geleden was dat niet het geval. Omdat muziek decennia lang andersom heeft bestaan, denk ik dat we aan dat geluid gewend zijn geraakt.

Je zegt dat er veel meer aan de mix wordt overgelaten. Gebruik je tegenwoordig meer processing dan 5 of 10 jaar geleden?

Er gebeuren twee dingen. Aan de ene kant worden akoestische instrumenten en bronnen minder van tevoren behandeld, en moeten ze in het algemeen meer in de mix worden gemodelleerd. Maar ook wordt meer instrumentatie gecreëerd met zachte synths en samples die zorgvuldig door de producer zijn ontworpen. Dus terwijl akoestische elementen meer werk en meer sound design vereisen, vereisen geprogrammeerde elementen minder.

Ik was net bezig met deze pop mix. De vocale heeft zes instanties van de verwerking – EQ, compressie, reverb … Ik weet niet eens meer wat nog meer. En dan heb je de synths, waar er letterlijk helemaal geen verwerking is. Het is interessant om dat te zien gebeuren.

Laten we het eens over je mentoren hebben. Je geeft veel krediet aan Mark Marshall, Bobby Eli, en Denise Barbarita. Wat zijn sommige dingen die je van hen hebt geleerd? Is mentorschap nog steeds relevant voor iemand die vandaag de dag begint?

Mentorschap is vandaag de dag relevanter dan het ooit is geweest. Ik geloof niet dat er een echte manier is om deze business te leren zonder begeleiding. Als je het in je eentje doet, weet je niet eens wat belangrijk is om te leren. En dan moet je het nog leren.

Mark is een geweldige producer, en hij is eigenlijk doof aan één oor. Hij luistert alleen naar de uitvoering en het arrangement. De optredens die hij krijgt, de dingen die hij kiest om uit die optredens te lichten, en de manier waarop hij dingen op niveau in zijn arrangementen plaatst, zijn allemaal precies goed. Veel van mijn gevoel voor de aanpak van het nummer kwam van Mark.

Als mixtechnici is het belangrijk om te onthouden dat de klank eigenlijk secundair is. Onze echte taak is om een performance, geprogrammeerd of live, te vertalen over de luidsprekers op de manier waarop het bedoeld is. Om dat te doen, moeten we in contact komen met de song zelf.

Ik denk dat het zo belangrijk is om dat te onthouden. Als ingenieurs raken we vaak zo verstrikt in de technische kant van de zaak, dat we vergeten wat we eigenlijk doen.

Het zijn niet alleen ingenieurs. Artiesten, producers… zij raken er ook in verstrikt. We zijn allemaal zo geobsedeerd door het bereiken van dit perfecte geluid. We vergeten dat de muziek zelf een uniek levend organisme is.

Wat is de grootste uitdaging van het mixen van een plaat vandaag de dag?

Soms verschijnt er een ruwe mix en je klant is er helemaal weg van. Ze raken er zo door geobsedeerd dat je er alleen maar kunt komen als je eigen smaak toevallig overeenkomt met de ruwe mix. Wat niet zo vaak zal gebeuren. Grappig… dit is me vorige week nog overkomen. Omdat de beslissingen die genomen moesten worden niet vastgelegd waren voordat de track bij jou aankwam. Dus de beslissingen, die subjectief zijn, komen in jouw speelveld terecht. En het wordt een kwestie van wat je wilt. En dat zal niet altijd overeenkomen met wat de artiest wil.

Als je het op die manier aanpakt, moet je uiteindelijk voor elk nummer een andere mixer inhuren. Anders krijg je nooit de betere versie van het ruwe waar je naar op zoek bent.

Of je moet je van te voren vastleggen. Dat is wat producers en artiesten echt moeten gaan doen.

Wanneer je naar de ruwe versie luistert, wat gaat er dan door je hoofd?

Ik vraag mezelf af – wat is het doel van deze plaat? Wat is het verondersteld om de luisteraar te doen? Ik probeer het gevoel en de emotie te bepalen.

Dan kan ik me gaan richten op dingen als waar de levels zijn ingesteld. Dat kan me vertellen wat het hoofdinstrument is, of wat voor sfeer ze denken. Of misschien ook niet. Iedereen heeft verschillende ideeën over wat een ruwe mix is. Het kan in elkaar gegooid zijn door iemand die geen idee had wat ermee te doen. Soms houden ze van ruig. Het kan beide zijn.

Ik ben meer geïnteresseerd in wat de artiest probeert over te brengen dan hoe de ruwe mix klinkt. Ik probeer te begrijpen wat de gevoelens en bedoelingen van de plaat zijn. Dan kan ik mijn eigen mening vormen over hoe ik die het beste kan vertalen via de mix.

Dus je laat je meer leiden door de emotie en intentie van de ruwe dan door specifieke keuzes die zijn gemaakt.

Exact. De mensen die deze keuzes maken zijn waarschijnlijk geen mix ingenieurs. Waarom zou je trouwen met een mix die is gemaakt door iemand die niet mixt?

Ik worstel hiermee. Soms neem ik een mix in een richting die uiteindelijk anders is dan wat de klant wil. Dan maak je uiteindelijk zoveel veranderingen in het revisieproces dat het zijn ziel verliest.

Oh man, ik haat dat. Ik noem het “dood door revisies.” Je kunt echt de essentie van de plaat verliezen.

De sleutel is om van tevoren wat speurwerk te doen. Door naar het ruwe materiaal te luisteren en met de klant te overleggen – hoe nauwkeurig is dit? Hoeveel moeten we ons eraan houden? Hoeveel kunnen we vasthouden? Kunnen we het op een goede manier zo laten klinken? Misschien kunnen we dat niet. Misschien is het niet eens de moeite waard om het te proberen. Misschien zijn we niet de juiste mixer voor de baan.

Er zijn bepaalde plaatsen waar ik de lijn trek en zeg – als dat is wat je wilt, ik ken een heleboel jongens die dit goed doen, en ik wil je graag met hen in contact brengen.

Zou je hetzelfde advies geven aan iemand die net begint?

Nee. Als je begint, heb je ervaring nodig. Daar horen ook slechte ervaringen bij. Geef geen werk door als je net begint. Zoek uit wat de verwachtingen van de klant zijn en voldoe daaraan. Punt.

Als je dat doet, heb je het gereedschap dat je nodig hebt om verder te gaan. Het stelt je in staat om de uitdagingen aan te gaan van het werken met hardere klanten in situaties met hogere druk. Het maakt je ook veelzijdiger, omdat het je dwingt dingen te doen waar je van nature niet toe geneigd bent.

Ik wil even schakelen. Ik heb zoveel geleerd van je artikelen en video’s over mixen. Het valt me op dat je je vaak meer richt op je denkproces dan op de specifieke beslissingen die je neemt. Waarom?

Ik begon online actief te worden rond 2008, toen het grootste deel van de online discussie in audio was “hier is hoe je een kick mixt…hier is hoe je een snare mixt.” Dit was niet omdat de ingenieurs die het uitlegden niet uitzonderlijk waren. Ze waren gewoon verschrikkelijk in het uitleggen van dingen. Omdat ze dat nooit hoefden. Het waren geen leraren.

Dus toen ik begon te schrijven, dacht ik meer in de trant van – dus we kunnen al die dingen doen, maar waarom? Bijvoorbeeld, waarom een sub toevoegen aan een kick? Misschien proberen we om de luisteraar de kick fysiek te laten voelen. Misschien zal die fysieke beweging… die impact die ze voelen hen aanzetten om te bewegen in reactie. Misschien is dat hoe dansen werkt. Of misschien is het juist de verbinding tussen de instrumenten die hen aan het dansen brengt. Misschien heeft het niets te maken met de kick. In staat zijn om dat te identificeren en er zin aan te geven is erg belangrijk.

Als je naar platen uit de jaren ’70 luistert, had je niet veel aan een kickdrum. De conversatie tussen de bas en de gitaren en de zak van de drums was wat de mensen deed dansen. Je zou de kick niet op dezelfde manier verwerken als in een EDM track vandaag de dag, omdat het niet het hart van het nummer was. En toen drong het tot me door – er is niet één juiste manier om een kickdrum te verwerken. Er zijn alleen contexten waarin een kick leeft. Het is belangrijker om over die contexten te praten en hoe ze de keuzes beïnvloeden die we maken. Als we dingen door deze lens kunnen gaan bekijken, kunnen we succesvollere platen maken.

Toen ik voor het eerst begon te schrijven, was dit niet iets waar ik me bewust op concentreerde. Het was meer een onbewuste reactie op wat ik niet leuk vond. Gaandeweg begon ik te beseffen, wacht eens even… er valt hier echt iets te leren. Het hoe en het waarom, in tegenstelling tot het wat, is veel belangrijker. En nu, in 2016, is het veel meer de norm geworden om het denkproces uit te leggen. En dat vind ik fantastisch.

Welke raad zou je iemand geven die hoopt carrière te maken met opnemen?

De muziekwereld is een zaak van mensen. Je moet mensen ontmoeten. Als je alleen dingen aan het maken bent, mis je wat. Je loopt achter de feiten aan. Je spul zal niet zo goed zijn als het zou kunnen zijn voor alle anderen. Het zal alleen goed zijn voor jou.

Vind de mensen die werken, die dingen gedaan krijgen. Labels, A&R reps, music supervisors voor TV stations en films… je hoeft de muziek editor niet eens persoonlijk te kennen. Zoek gewoon uit wie hun assistent is.

Je moet naar buiten gaan en mensen ontmoeten. Je moet wel. Anders ga je gewoon muziek maken, deel het met je 300 vrienden op Facebook, en ga terug naar je dagbaan.

Je verhuist in september naar LA. Waar zie je deze overgang naar toe gaan?

Er zijn veel mensen die naar LA verhuizen en dan vertrekken als een tumbleweed rollend in de wind. Ik wil niet dat dat met mij gebeurt. Ik wil indruk maken. Ik denk dat je dat doet door allianties te vormen. Ik denk niet dat dat gebeurt op de oude manier, waar er concurrentie is om optredens en mensen stiekem en onbetrouwbaar zijn. Dat is wat de hele platenindustrie omver heeft geworpen – meer dan piraterij. Het is gewoon slechte handel. Ik wil positieve connecties en echte vriendschappen vormen die iedereen helpen. Mijn hele carrière is gebaseerd op het idee dat als je jezelf omringt met succes, je succesvol wordt.

In termen van wat er concreet moet gebeuren, moet ik een commerciële ruimte vinden. Ik wil ergens zijn waar er andere mensen zijn. Ik wil dit niet meer alleen doen. Ik wil een junior ingenieur en een assistent vinden. Ik wil omringd zijn door mensen die mij en wat ik doe groter en beter maken. Ik wil dat het een bedrijf wordt. Ik wil dat het een team is.

Dat is verfrissend om te horen. Ik heb vijf jaar in New York gewoond, en het voelde vaak alsof iedereen er voor zichzelf was. Dat heb ik niet meer meegemaakt sinds ik naar LA ben verhuisd. Daarom heeft New York zoveel problemen gehad. Veel studio’s zijn gesloten, en veel ingenieurs zijn vertrokken.

Ik ben erg competitief. Ik wil elk optreden winnen waar ik aan meedoe. Maar ik wil niet winnen vanwege de politiek, of omdat ik de zus van die en die ken. Niets van dat alles. Ik wil winnen omdat ik het beter deed dan de andere persoon. Als de ander wint, en hij krijgt de rest van de plaat, dan wil ik dat het is omdat hij ervoor gewerkt heeft en het bereikt heeft. In dat proces, ook al spelen we allemaal een beetje roulette, wordt het algemene veld beter. Het wordt een betere omgeving voor ons om in te bestaan. Betekent dit dat ik soms een kleiner stukje van de taart krijg? Misschien.

Maar een grotere taart? Dat is iets waar we allemaal naar op zoek zijn.

Voor meer over Matthew Weiss, bezoek zijn website, bekijk zijn artikelen in The Pro Audio Files, of bestel een van zijn eersteklas mixing tutorials.