De kinderen van tegenwoordig brengen steeds minder tijd buiten door, en dat eist zijn tol op hun gezondheid en welzijn. Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen het fysiek en emotioneel beter doen als ze in groene ruimtes zijn, profiterend van de positieve gevoelens, stressreductie en aandachtsherstel die de natuur opwekt.

Niemand heeft meer aandacht voor deze kwestie gebracht dan Richard Louv, medeoprichter en voorzitter emeritus van het Children & Nature Network en auteur van Last Child in the Woods, The Nature Principle, en, meest recentelijk, Vitamin N: 500 Ways to Enrich the Health & Happiness of Your Family & Community. Louv heeft welsprekend geschreven over het belang van de natuur voor kinderen en wat ze missen door te veel tijd binnenshuis door te brengen. Zijn boeken hebben veel ouders en opvoeders geïnspireerd om meer doordacht ervaringen in de buitenlucht op te nemen in het dagelijks leven van kinderen.

Louv waarschuwt ook voor de gevolgen voor het milieu als we geen kinderen opvoeden die echt een persoonlijke relatie met de natuur hebben. In ons interview legt hij uit hoe ernstig het probleem is en hoe ouders, opvoeders en stedenbouwkundigen kinderen kunnen helpen weer contact te maken met de natuur, waar ze ook zijn.

Jill Suttie: U hebt geschreven dat kinderen van tegenwoordig een “natuurtekortstoornis” hebben. Wat betekent dat en waarom is dat belangrijk?

Richard Louv: “Nature-deficit disorder” is geen medische diagnose, maar een nuttige term – een metafoor – om te beschrijven wat volgens velen van ons de menselijke kosten zijn van vervreemding van de natuur: verminderd gebruik van de zintuigen, aandachtsproblemen, hogere percentages fysieke en emotionele ziekten, een stijgend percentage bijziendheid, obesitas bij kinderen en volwassenen, vitamine D-tekort en andere kwalen.

Omdat onderzoekers zich vrij recent met dit onderwerp hebben beziggehouden, is het meeste bewijsmateriaal correlatief, niet causaal. Maar het lijkt in één richting te wijzen: Ervaringen in de natuur lijken grote voordelen te bieden voor de psychologische en fysieke gezondheid en het leervermogen, voor kinderen en volwassenen. Het onderzoek suggereert sterk dat tijd in de natuur veel kinderen kan helpen vertrouwen in zichzelf op te bouwen, zichzelf te kalmeren en zich te concentreren.

Studies wijzen ook uit dat directe blootstelling aan de natuur de symptomen van aandachtstekortstoornissen kan verlichten. Ter vergelijking, activiteiten binnenshuis – zoals tv-kijken – of activiteiten buitenshuis in verharde, niet-groene gebieden laten deze kinderen slechter functioneren.

Heden ten dage besteden kinderen en volwassenen die werken en leren in een overwegend digitale omgeving enorme energie aan het blokkeren van veel van de menselijke zintuigen om zich nauwgezet te concentreren op het scherm voor de ogen. Dat is de definitie van minder levend zijn, en welke ouder wil dat zijn of haar kind minder levend is?

JS: Hoe zal deze trend de houding en het gedrag van kinderen ten gunste van het milieu beïnvloeden?

RL: Als natuurervaringen blijven vervagen bij de huidige generatie jongeren, en bij de volgende, en bij degenen die zullen volgen, waar zullen de toekomstige rentmeesters van de aarde dan vandaan komen?

Vorig onderzoek heeft aangetoond dat volwassenen die zichzelf identificeren als milieuactivisten of natuurbeschermers bijna altijd een aantal transcendente ervaringen in de natuurlijke wereld hebben gehad. Wat gebeurt er als die persoonlijke ervaring vrijwel verdwijnt?

Er zullen altijd natuurbeschermers en milieuactivisten zijn, maar als we deze trend niet keren, zullen ze de natuur steeds meer in hun aktetas dragen, niet in hun hart. En dat is een heel andere relatie.
JS: Zijn er bepaalde soorten natuurervaringen die de meeste impact lijken te hebben op kinderen?

RL: De kwaliteit van de natuurervaring hangt af van hoe direct de ervaring met de natuur is. Worden hun handen nat en hun voeten modderig? Dit soort activiteiten kan kinderen helpen vertrouwen in zichzelf te krijgen en zelfstandig beslissingen te nemen.

Een van de redenen hiervoor is het nemen van risico’s dat inherent is aan buitenspelen, wat een belangrijke rol speelt in de ontwikkeling van kinderen. Zonder zelfstandig spel loopt de kritische cognitieve vaardigheid die executieve functie wordt genoemd, gevaar. De uitvoerende functie is een complex proces, maar de kern ervan is het vermogen om zelfcontrole uit te oefenen, om emoties en gedrag te controleren en te sturen. Kinderen ontwikkelen hun executieve functie voor een groot deel door te spelen met fantasie. De functie heeft een toepasselijke naam: Als je je eigen wereld verzint, ben je de uitvoerende macht. De executieve functie van een kind, zo blijkt, is een betere voorspeller van succes op school dan IQ.

• Meer over de natuur & Kinderen

  Lees hoe de natuur je vriendelijker, gelukkiger en creatiever maakt.

  Ontdek hoe je “een milieuactivist kunt opvoeden”.

  Ontdek hoe het ervaren van ontzag kinderen minder egocentrisch kan maken.

  Wil je de voordelen van de natuur benutten? Maak een ontzagwandeling of doe een loopmeditatie.

JS: Wat kunnen ouders doen om de zorg voor de natuur bij hun kinderen te vergroten?

RL: Als kinderen de kans krijgen om de natuur te ervaren, zelfs op eenvoudige manieren, volgen interactie en betrokkenheid heel natuurlijk. Maar ouders kunnen soms te hard duwen. Tijd in de natuur mag door kinderen nooit worden gezien als een straf voor, bijvoorbeeld, te veel tijd doorbrengen in de elektronische wereld.

De beste manier om dit te doen is misschien wel door het goede voorbeeld te geven. Als ouders hun gevoel voor verwondering hervinden, doen de meeste kinderen dat ook. Veel ouders vertellen me dat dezelfde kinderen die klaagden op weg naar de kampeertrip vaak, wanneer ze jongvolwassen zijn, herinneren dat de kampeertrip als een van hun mooiste herinneringen – die (zoals je misschien wel raden) veroorzaakt gemengde gevoelens bij de ouders! Een ding om in gedachten te houden: Mensen kijken zelden terug op hun kindertijd en herinneren zich de beste dag die ze ooit doorbrachten met tv-kijken.

JS: Hoe kunnen ouders kinderen helpen om voor de natuur te zorgen als ze in een stedelijke omgeving wonen zonder directe toegang tot wilde ruimten?

RL: Elke groene ruimte zal enig voordeel bieden voor het mentale en fysieke welzijn. In stedelijke gebieden kunnen meer natuurlijke landschappen worden gevonden in een park, een rustig hoekje met een boom, een aantal potten met groenten die buiten groeien, of zelfs een rustige plek met uitzicht op de lucht en wolken.

Verbinding met de natuur zou een alledaagse gebeurtenis moeten zijn, en als we onze steden ontwerpen – inclusief onze huizen, appartementen, werkplekken en scholen – om in harmonie met de natuur en biodiversiteit te werken, zou dit een alledaags patroon kunnen worden.

Individueel kunnen we helpen de voedselketen terug te brengen en de biodiversiteit te verbeteren door onze tuinen of andere eigendommen om te vormen tot inheemse soorten. Scholen, werkplekken en beleidsmakers in de stad kunnen hetzelfde doen. We weten dat hoe groter de biodiversiteit in een stadspark is, hoe groter de psychologische voordelen voor mensen zijn. Waarom zouden we steden niet zien als broedplaatsen van biodiversiteit en aanjagers van menselijke gezondheid?

JS: Wat kunnen ouders doen als hun kinderen bang zijn voor de natuur of als ze zelf geen contact meer hebben met de natuur?

RL: Veel kinderen en jonge volwassenen weten gewoon niet wat ze missen. Het is nooit te vroeg of te laat om kinderen of volwassenen te leren het buitenleven te waarderen en zich ermee te verbinden.

Rachel Carson zei vaak dat de positieve band van een kind met de natuur van twee dingen afhangt: speciale plaatsen en speciale mensen. Als ouders en opvoeders kunnen we meer tijd met kinderen in de natuur doorbrengen. We kunnen er met hen heen gaan. De tijd nemen om dat te doen kan een hele uitdaging zijn. Kinderen naar buiten krijgen moet een bewuste daad zijn van de kant van ouders of verzorgers. We moeten tijd inplannen voor de natuur. Deze pro-actieve aanpak is gewoon een deel van de realiteit van vandaag.

Mijn nieuwe boek, Vitamine N, bevat 500 acties die mensen kunnen ondernemen om de gezondheid en het geluk van hun gezinnen en gemeenschappen te verrijken – en om te helpen een toekomst te creëren waar we allemaal naar toe zullen willen.

JS: Wat kunnen scholen beter doen om kinderen te helpen een affiniteit met de natuur te ontwikkelen?

RL: Terwijl veel schooldistricten in de VS in de tegenovergestelde richting gaan – naar minder fysieke beweging en meer testen, meer uren aan bureaus of in het klaslokaal – groeit er een tegengestelde trend, in de richting van schooltuinen, natuurlijke speelplekken, kinderen uit het klaslokaal halen. We beginnen de echte vergroening van het Amerikaanse onderwijs te zien. In het onderwijs zouden we voor elke dollar die we uitgeven aan het virtuele, minstens nog een dollar moeten uitgeven aan het echte, vooral aan het creëren van meer leeromgevingen in een natuurlijke omgeving.

Ultimately, we need to accomplize deep cultural change. We moeten natuureducatie en kennis van de positieve voordelen ervan opnemen in de opleiding die elke leraar krijgt. We moeten erkenning geven aan de vele leraren die erop hebben gestaan hun leerlingen direct bloot te stellen aan de natuur, ondanks trends in de tegenovergestelde richting. Leraren en scholen kunnen het niet alleen doen – ouders, beleidsmakers en hele gemeenschappen moeten hun steentje bijdragen.

Recentelijk bezocht ik een op de natuur gebaseerde basisschool in een regio met een lager inkomen in een county in Georgia. De school vertoont meer academische verbetering dan elke andere school in die county. De kinderen zijn over het algemeen ook gezonder.

We hebben een culturele beweging nodig, en ik geloof dat we die al zien groeien, wat ik een Nieuwe Natuur Beweging noem, een beweging die grote programma’s die kinderen direct in contact brengen met de natuur omvat, maar verder gaat: een beweging die het traditionele milieu- en duurzaamheidsdenken omvat, maar verder gaat, een beweging die elk deel van de samenleving kan raken. Het doel is om kinderen de geschenken van de natuur te geven die ze verdienen, en voor ons allemaal om verwantschap te vinden met het leven om ons heen, en heelheid in het leven dat we leiden.

JS: Welke soorten milieu-educatieprogramma’s maken het meeste verschil in het vergroten van de band van een kind met de natuur en hun bereidheid om die te beschermen? Programma’s die onderwijs combineren met directe ervaring, vooral in de natuur, hebben de grootste impact. Voor velen is de natuurlijke omgeving geïntellectualiseerd of verwijderd. Jongeren moeten zeker op de hoogte zijn van de bedreigingen voor het milieu, maar zij hebben ook behoefte aan directe ervaring in de natuur, gewoon om er plezier aan te beleven. Als we dat evenwicht niet bereiken, zullen veel kinderen de natuur voor de rest van hun leven associëren met angst en vernietiging.

Te veel leerlingen leren over klimaatverandering in scholen zonder ramen. Hoewel milieu-educatie in het leerplan is opgenomen, hebben veel schooldistricten in de VS levende dieren uit de klaslokalen verbannen, buitenspeeltijd en excursies geschrapt en klaslokalen overladen met computers.

Het direct in contact brengen van onze kinderen met de natuur is een manier om zowel om te gaan met de gevolgen van het verlies van natuur als om de zaden te planten, soms letterlijk, van een natuurrijke toekomst.

JS: Wat zijn enkele meer positieve trends die u hebt waargenomen?

RL: We zien nieuwe waardering voor deze kwesties bij ouders, opvoeders, kinderartsen, burgemeesters, en anderen.

De National League of Cities (die 19.000 gemeenten en 218 miljoen Amerikanen vertegenwoordigt) en het Children & Nature Network kondigden een driejarig partnerschap aan, het Cities Promoting Access to Nature-initiatief, om te onderzoeken hoe gemeenten mensen kunnen verbinden met de natuurlijke wereld waar ze wonen, werken, leren en spelen.

We zien ook de opkomst van biofilisch ontwerp van onze huizen en werkplekken, verzoeningsecologie en sociaal kapitaal tussen mens en natuur, herstellende huizen en bedrijven, eco-psychologie en andere vormen van natuurtherapie. We zien meer burger naturalisten, op de natuur gebaseerde scholen, de Slow Food en eenvoud bewegingen, biologisch tuinieren, stedelijke landbouw, voorhoede ranching, en andere vormen van het nieuwe landbouwbeleid.

Als deze stromingen zich samenvoegen, leiden ze ons naar een andere kijk op de toekomst-een natuur-rijke toekomst. De hindernissen zijn er nog steeds, maar ik geloof dat er meer hoop in de lucht hangt, als je ernaar zoekt.