Doors Drummer John Densmore Over Nieuw Boek 'The Seekers,' Belang Van Jazz En Zijn Muzikale Dialoog Met Jim Morrison

Na twee boeken over zijn tijd als drummer van het psychedelische Los Angeles-rockkwartet The Doors, slaat de nieuwste memoires van John Densmore een bijzonder positieve toon aan.

The Seekers: Ontmoetingen met opmerkelijke muzikanten (en andere kunstenaars), nu verkrijgbaar via Hachette Books, herinnert aan ontmoetingen met creatieve invloeden variërend van Jerry Lee Lewis tot de Dalai Lama, met Densmore onderzoeken wat hij wegnam van elk.

Densmore kijkt ook terug op zijn relaties met overleden Doors bandgenoten Ray Manzarek en Jim Morrison, en thema’s als het vinden van de waarheid, het belang van jazz en het observeren van stilte temidden van de rommel van het dagelijks leven komen naar voren.

Ik sprak met John Densmore een week voor zijn 76e verjaardag over de rol van muziek in turbulente tijden, kritische jazz-componenten als luisteren en improvisatie, het werken met Morrison en Manzarek en waarom hij blijft zoeken. Een licht bewerkt transcript van ons telefoongesprek volgt hieronder.

Het boek heeft zo’n positieve, optimistische toon – een beetje in schril contrast met de wereld van dit moment. Ik weet dat het boek was in de werken voorafgaand aan de pandemie en alles, maar was er een soort van een gezamenlijke inspanning om die toon te behouden?

JOHN DENSMORE: Nou, er komt een positieve liefdesvibe uit dit boek omdat ik het heb over al deze mentoren die me door de jaren heen hebben gevoed.

Ja, ik ben jaren geleden aan het boek begonnen. Ik had niet gepland dat het uit zou komen tijdens de pandemie. Maar als het kan dienen als een tegengif voor deze gekte en mensen kan kalmeren – muziek is heel helend – dan ben ik blij.

Je schrijft in de inleiding welsprekend over het belang van de kunsten – dat ze naast het behandelen van zoiets als PTSS, ons ook gewoon beter laten voelen. Ik denk dat we dat op dit moment zeker zien. Hoe belangrijk zijn de kunsten in turbulente tijden als deze?

JD: Muziek is een medicijn voor de ziel. En zelfs in zakelijke zin, naar mijn mening – laten we zeggen dat we niet in een pandemie zitten maar een economische neergang hebben – nou, de kunsten dragen als het ware de visie. Ze kijken altijd een soort van vooruit. En ze zouden zelfs meer gefinancierd moeten worden tijdens een economische neergang.

Maar daarom ben ik geen politicus.

Het belang van jazz voor u wordt al vroeg in The Seekers duidelijk. Of het nu gaat om improvisatie of gewoon het algemene idee van luisteren, ik denk dat er veel over jazz is dat van toepassing is op het dagelijks leven. Hoe belangrijk is jazz in de loop der jaren voor u geweest?

JD: De meeste jazzmusici zijn natuurlijk zoekers. Omdat jazz zo sterk op improvisatie is gebaseerd. Ze zijn voortdurend op zoek van moment tot moment in hun solo’s. Dus dat is wel interessant.

Misschien zijn we in zekere zin allemaal zoekers. Je hoeft niet iemand te zijn die de hitlijsten beklimt of een succesvol muzikant. Ik denk dat als je 20 minuten per dag vrijmaakt om piano te spelen in je kast of te schilderen of zelfs een bewuste wandeling in de natuur te maken, je als het ware in dezelfde zone komt als kunstenaars. En het is heel rustgevend.

Het is zeker nuttig tijdens deze gekte.

Je had het over improvisatie. Het woord improvisatie staat in de ondertitel van uw hoofdstuk over uw Doors-bandgenoot Ray Manzarek in het boek. Het is zeker een kenmerk van de jazz. Hoe belangrijk was jazz voor de muziek van The Doors?

JD: Toen ik Ray voor het eerst muzikaal ontmoette, hadden we het over onze jazzhelden. En ze waren allemaal vergelijkbaar. En ik zei: “Hé, Ray, ken je ‘All Blues’ van Miles?” En hij zei, “Tuurlijk!” En dat was het eerste nummer dat we samen speelden.

Nu, we zijn niet zo bedreven als Herbie Hancock. Maar we kunnen in dezelfde zone komen. En, onmiddellijk, voelde ik dat hij de muziek ritmisch aanvoelde zoals ik dat deed. En dat is echt belangrijk.

En de solo’s in “Light My Fire” – het zijn eigenlijk twee akkoorden. We waren een beetje geïnspireerd door “My Favorite Things.” Het is een Broadway-nummer, maar John Coltrane deed er een prachtige versie van. Dat is in 3/4 tijd. Het is een wals tempo. En we namen gewoon een paar akkoorden daaruit en zetten ze in 4/4 in de solo’s in “Light My Fire.”

MEER VAN FORBESRobby Krieger praat over nieuw album ‘The Ritual Begins At Sundown,’ blikt terug op The Doors als ‘Morrison Hotel’ 50 wordtBy Jim Ryan

Je schrijft over hoe het muzikale gesprek van drummer Elvin Jones met John Coltrane je inspireerde om te proberen een muzikale dialoog te voeren met Jim Morrison. Hier is een man die beroemd was om het feit dat hij geen instrument bespeelde – niet echt een muzikant was. Hoe bent u te werk gegaan om dat te bereiken?

JD: De eerste taak van een drummer is om de beat – de puls – de hartslag die afkomstig is van het horen in de baarmoeder te houden. Voor iedereen is dat de eerste drum die je ooit hoorde. En dat is wat ons allemaal veilig laat voelen. Binnenlandse veiligheid. Het laat ons dansen. Je voelt de puls samen.

Dus ik zag Elvin en niet alleen deed hij dat, het eerste werk, maar hij speelde een soort van af van Coltrane – had een gesprek. Ik denk dat het me subliminaal beïnvloedde.

In “When the Music’s Over,” zegt Jim: “Wat hebben ze met de aarde gedaan? Wat hebben ze met onze eerlijke zuster gedaan? Staken haar met messen in de zij van de dageraad. Bonden haar vast met hekken, sleepten haar naar beneden.” Ik merkte dat ik zei, “Vergeet de beat, ik ga met Jim praten.” Toen ging ik terug naar de beat.

Maar dat kwam van Elvin.

U schrijft ook uitvoerig over stilte. U citeert Mozart over het onderwerp in een hoofdstuk over de Dalai Lama. Later merkt de komiek Gary Shandling het op in een gesprek met Marc Maron. Dan wordt er weer naar verwezen in de conclusie. Het komt veel voor in het boek. Maar stilte is tegenwoordig moeilijk te vinden. Hoe belangrijk is het om ernaar te zoeken, het te observeren en het te omarmen?

JD: Nou, het is niet zo moeilijk om eraan te komen als je de ruimte maakt. Dat is waar ik het over heb met die 20 minuten per dag of wat dan ook.

De meeste mensen denken niet aan stilte als belangrijk. Maar denk je eens in dat er geen stilte was. En het was allemaal geluid. Er is geen contrast! Het zou vervelend zijn. Ik denk dat er in het begin stilte was. En toen kwam “het woord,” zoals ze zeggen, in de bijbel. Het woord is een geluid. Het is een vibratie. Dus er is echt een belangrijk evenwicht tussen geluid en geen geluid.

Daarom was ik echt onder de indruk van de nieuwe jonge dirigent van het L.A. Philharmonic, Gustavo Dudamel. Hij begreep dat. Hij had een rustig stuk en hij vertelde het orkest dat hij de eerste vier maten zou dirigeren en niet zou spelen – en dan rustig binnen zou komen. Ik zat in het publiek en we kronkelden allemaal, probeerden uit te vinden of we iets hoorden. En het was magisch die stilte.

Als drummer ben ik niet de snelste – maar dynamiek is alles voor me. Dat is mijn hele ding. Dus als ik heel sterk speel, of heel stil, en alles daartussenin, dat zijn alle menselijke emoties, snap je? En het is muzikaal.

2015 MusiCares Person Of The Year Honoring Bob Dylan

Je schrijft een beetje algemeen over het idee van het vinden van de waarheid. We leven in een tijd waarin het idee van de waarheid, schijnbaar, dagelijks wordt gedevalueerd. Maar, in het algemeen, hoe belangrijk is het?

Nou… Als mensen genoeg leugens horen, gaan ze het na een tijdje geloven. En het zijn een soort leugens tegen de ziel, ik denk dat Socrates dat zei. Er is een positieve leugen – dit is een beetje abstract – maar in de kunst, in plaats van letterlijk te zijn, kom je in metafoor. Wat niet echt waar is – maar op een of andere manier raakt het een diepere waarheid. Zoals met muziek, je lichaam voelt het. Je krijgt kippenvel. Of je lacht. En je weet niet waarom. Nou, er is iets heel diep daar beneden. En dat is de echte waarheid.

De mensen die de leugens vertellen, weten niet wie ze zijn. En het is zorgwekkend dat hun volgelingen zullen beseffen dat het allemaal een grote leugen was. En dan zullen ze zich daaraan moeten aanpassen. We moeten over het gangpad heen reiken en dit uitzoeken. Een van de dingen die ik zo inspirerend aan het boek vind, is dat je zelfs op je 75e nog probeert te leren. Je stelt nog steeds deze vragen. Je bent nog steeds op zoek. Of het nu muzikaal is of gewoon in het dagelijks leven, hoe belangrijk is het om dat te blijven doen?

JD: Dat is de sleutel tot vitaliteit. Ik denk dat ik in de conclusie Bob Dylan citeer. Iemand vroeg Dylan of hij gelukkig was en hij wilde niet eens antwoorden. Hij schreef een lied over Rubin “Hurricane” Carter, die in de gevangenis zat. Hij hielp hem eruit te komen. “Hurricane’, als hij Bob zag, bleef hem vragen, ‘Waar ben je naar op zoek? En Dylan zei, “De heilige graal.” Die je nooit kunt vinden. Maar het is het zoeken dat de sleutel is, niet het doel.

Het hebben van massa adulatie in Madison Square Garden was geweldig voor het ego. Maar ik kan een kleine drum poëzie ding doen in een club en, als ik echt in het moment met het publiek, ik ben net zo enthousiast over dat als de gigantische concerten.

En ik denk dat dat is wat houdt een, echt, een creatieve kunstenaar: het pad.

Ontvang het beste van Forbes in uw inbox met de nieuwste inzichten van deskundigen over de hele wereld.

Volg mij op Twitter. Bekijk mijn website.

Loading …

Doors Drummer John Densmore Over Nieuw Boek ‘The Seekers,’ Belang Van Jazz En Zijn Muzikale Dialoog Met Jim Morrison

Geef een antwoord Antwoord annuleren