Omdat vrouwen gewoon niet iets speciaals helemaal voor zichzelf mogen hebben, werd er in de jaren 40 van de vorige eeuw voor het eerst melding gemaakt van de vrouwelijke G-spot, of mannen begonnen te muiten en te mompelen: “Maar waar is de onze? Wij willen ook een G-spot.” Afgunst, net als angst, is zo’n geweldige motivator.

Natuurlijk willen mannen ook een G-spot. De G-spot – of Gräfenberg plek – is een lief klein plekje, buiten de gebaande paden, weggestopt, een beetje een tocht om er te komen – maar een absoluut genot als je er bent. Een beetje zoals het Isle of Skye. Maar met minder schapen. Waarschijnlijk. Het is een verborgen juweel, een onvervalste plezierverspreider.

Vermaak, zegt u? Grote huiverende golven van genot? In schril contrast met de laissez-faire houding van de meeste mannen ten aanzien van andere traditioneel vrouwelijke activiteiten – zoals het opvoeden van kinderen – waarom zouden mannen dan geen deel willen uitmaken van deze aanvankelijk vrouwgerichte actie? Mannen gingen rigoureus en krachtig op onderzoek en verkenning uit en begonnen aan expedities die vergelijkbaar waren met die van de Victoriaanse avonturiers. Behalve dat deze missies naar iets intimiderenders gingen dan het donkerste Peru. Want de zoektocht naar de mannelijke G-spot leidde mannen in hun eigen kont en naar de prostaat. Voor genot, penetratie. Zoals je weet als je op sprookjes let, moet je oppassen met wat je wenst.

Hoewel het niet helemaal het Manhattan Project is, geldt hetzelfde principe: je kunt een bel niet ontrinkelen. En dus vertegenwoordigt de G-spot een punt waarop twee van de meest verbijsterende problemen van mannen elkaar kruisen – hun relatie met hun lichaam en hun relatie met hun gevoelens.

Als mannen een ongemakkelijke relatie hebben met hun lichaam als geheel – is het te mager of te slap, te harig of te glad? – dan hebben ze met één gat in hun lichaam de vreemdste relatie van allemaal. Vooral hetero mannen. Want hetero’s waren ooit hetero’s, en hoewel niet alle hetero’s homo’s (zoals ik) regelmatig voor schooier uitmaakten, deden er toch heel wat dat wel – of namen ze tenminste geen stelling tegen degenen die dat wel deden.

Tieten, er dingen in steken, en het plezier dat men vervolgens aan zo’n activiteit beleefde, was “homo”. Bijgevolg was het ook vies en immoreel. Elke interactie tussen kontgat en vinger buiten het absoluut noodzakelijke om, die onbedoeld zou kunnen leiden tot verwarrende gevoelens van genot, moest daarom worden vermeden – of er moest in ieder geval nooit over worden gesproken, opdat iedereen niet zou denken dat je homo was.

Dit is, heel simpel, hoe schuld en schaamte worden gepropageerd, hoe je mensen kunt vervreemden van hun eigen lichaam, en hoe iedereen uiteindelijk ellendig wordt. Van de homojongens die gepest worden nog voor ze weten dat ze homo zijn, via de heterojongens die van anaal spel houden maar doodsbang zijn dat ze misschien homo zijn, tot de pestkoppen zelf die onnatuurlijk geobsedeerd zijn door wat andere mensen met hun eigen lichaam doen.

Natuurlijk hebben degenen onder ons die als homo opgroeiden, uitgevogeld dat zulk genot niet vies of immoreel was – ook al herinner ik me dat ik in die tijd verbijsterd was dat “op de kont” de norm was voor mijn volk. Wij gezegende homoseksuelen kwamen er verder achter dat we ons konden ontdoen van de schaamte die ons zo ijverig werd opgedrongen, omdat die om te beginnen niet van ons was. Het was van hen.

Want er zijn bepaalde “hetero’s” die meer geobsedeerd zijn door homoseks dan homo’s dat zijn. Dit geldt met name als het om anale seks gaat. Sommige conservatieve religieuzen willen u doen geloven dat homoseksuelen elkaar bij elke gelegenheid besodomiseren, maar geloof me, dat is niet zo. De tijd die ik aan anale seks besteed is minder dan de tijd die ik wekelijks aan de afwas besteed. Kun je je dat voorstellen? Ik zou een vaatwasser moeten nemen.

Het punt is dat homo’s gerust kunnen zijn dat hun aars een belangrijke erogene zone is. Hetero mannen hebben, tot voor kort, niet kunnen toegeven dat ze – de hemel verhoede, Muriel! – genieten van een beetje anaal spel. Omdat, weet je, het kan lekker voelen. Het is de moeite waard erop te wijzen dat hetero’s ook slachtoffer zijn van een simplistische benadering van seksualiteit, de opvatting dat seksualiteit binair is en niet wat het eigenlijk is – een spectrum. Je hoeft alleen maar te kijken naar het wantrouwen en de scepsis waarmee zowel hetero’s als homo’s vooral mannelijke biseksualiteit bekijken om te zien hoe diepgeworteld dat foutieve geloof in het binaire zit. Laten we dit de “Bi Now, Gay Later”-hypothese noemen.

Dit brengt ons keurig bij dat andere, tot dan toe verboden gebied voor mannen – het voelen van hun gevoelens. Op een bepaalde manier is het vreemd dat er zoveel aandacht wordt besteed aan de zoektocht naar de mannelijke G-spot, gezien het feit dat mannen van oudsher niet bereid zijn hun gevoelens te voelen – en ontmoedigd worden om hun gevoelens te voelen. Dat mannen zich langzaam maar zeker beginnen open te stellen – emotioneel en anderszins – voor het voelen van plezier en het geven van plezier aan anderen, kan alleen maar een goede zaak zijn. Immers, wat is voelen anders dan kwetsbaar voelen? (Ik verwijs u naar de uitstekende TED-talk van Brené Brown over het onderwerp kwetsbaarheid, die verplicht zou moeten worden bekeken op scholen en op ITV tussen de dubbele uitzendingen van Coronation Street door). Toegeven dat je gevoelens hebt en ze vervolgens voelen, is toegeven dat je gekwetst kunt worden – en elke stap in die richting is een positieve voor alle betrokkenen.

Terecht, we moeten niet onderschatten welke vooruitgang dit is, en het is vooruitgang die wordt vertegenwoordigd door de zoektocht naar, de erkenning van en de discussie over de mannelijke G-spot. Als een man die een behoorlijk deel van zijn (vrije) tijd heeft besteed aan het zoeken ernaar – mijn eigen en die van anderen – en wisselend succes heeft gehad, kan ik eerlijk zeggen dat het een goed bestede tijd is. Ook al begint de afwas zich op te stapelen als je te lang met expeditie bezig bent.

Laten we niet vergeten dat het nog niet zo lang geleden was dat mannen niet alleen hun sokken aanhielden om seks te hebben, maar ook nauwelijks hun broek uittrokken, wanhopig proberend een door en door verrukte echtgenote zwanger te maken, zodat ze weer een paar handen hadden om op het land aan het werk te zetten. Dat het najagen van puur genot – recreatief en/of als onderdeel van een liefdevolle relatie – kan worden erkend als een legitiem tijdverdrijf, is misschien binnenkort een decadentie die de mensheid zich niet langer kan veroorloven – maar zover zijn we nog niet. Dus, voor de Armageddon, geef toe. Het is misschien het enige pleziertje dat je nog hebt in Brexit. Verheug u over het bestaan van een mannelijke G-spot en de succesvolle zoektocht ernaar.

Ook zou u de verbeten zoektocht naar de mannelijke G-spot kunnen zien als verwant aan de zoektocht van de Nazi’s naar de Ark des Verbonds in Raiders of the Lost Ark en, niet onredelijk, kunnen wijzen op de manier waarop dat is uitgepakt. U hebt recht op die als-ik-mag-zeggen sombere kijk. Maar zo is het leven – alles draait om perspectief. En als perspectief is plat op je rug met je enkels achter je oren geen slecht perspectief.