Er ligt opnieuw iets duister verontrustends op de loer in die stemmige bossen van de Pacific North West, terwijl een wanhopige vader op zoek gaat naar zijn vier jaar oude zoon. De kleine Adam is ’s nachts vermist geraakt tijdens een jachtpartij met het gezin (wat voor gek gaat er nou de natuur in met een vierjarige en een geweer?). Gelukkig wordt Adam snel herenigd met zijn vader en zijn oudere broer Clint, maar er is duidelijk iets vreemds en traumatisch gebeurd met de jongen. De ervaring zet Adam niet verrassend af van de jacht en leidt tot een familievervreemding in regisseur Tim J Brown’s creature in the wilderness shocker Devil in the Dark (2017).
Fast-forward vijftien jaar: Pa is dood en de inmiddels volwassen Adam (Robin Dunne) is terug in de stad en probeert de boel op te lappen met Clint (Dan Payne). En wat is er beter dan op jacht te gaan met zijn grote broer, naar het Plateau, een plek zo afgelegen dat er geen mobiel signaal is? Adam laat zich niet afschrikken als zijn kroegvrienden hem vertellen over Dan Grant, die zich op het Plateau waagde om nooit meer teruggezien te worden, of over die terugkerende nachtmerrie over zijn nauwelijks herinnerde jeugdtrauma. De volgende morgen is hij helder, vroeg en met een kater klaar om zich bij zijn broer te voegen.
De broers krijgen een band tijdens de tocht, tot op het punt dat ze telefoonsignaal verliezen en echt alleen zijn. Dit is het moment waarop de dingen vreemd worden, als ze het met gewei bezaaide landschap van het Plateau herkennen als de plek waar kleine Adam al die jaren geleden werd vermist. Opgeschrikt door vreemde gillende geluiden valt Adam van een afgrond en ontwricht zijn arm. Alsof dat nog niet genoeg problemen zijn, beseffen ze al snel dat iets hen achtervolgt – en het is geen wolf of een beer.
Er is iets dat doet denken aan Stephen King in de manier waarop Devil in the Dark afwisselt tussen een kinderontvoering/bezetenheid-film en een creature feature, maar de film heeft het voor mij echt niet gehaald. Ondanks de enigszins voorspelbare grote onthulling aan het einde van de film vond ik de initiële basis van de legende te dun en de reden van het bestaan van het monster miste elke echte inhoud. Bizar genoeg, ondanks de relatief korte speelduur van 82 minuten, sleepte het verhaal zich voort tot halverwege de film, waar de actie op gang kwam. Ik denk dat dit komt omdat er te veel tijd wordt besteed aan het vaststellen van de aard in plaats van de reden voor de vervreemding van Adam en Clint.
Aan de positieve kant is het hol van de wezens in Devil in the Dark mooi verbeeld, vreemd genoeg doet het me denken aan het doornbos uit Walt Disney’s Sleeping Beauty (1959), maar op een veel griezeliger manier. De cinematografie van het bos in Brits-Columbia is mooi sfeervol, vooral tijdens de nachtelijke kampvuurscènes, en er zijn een paar goed uitgevoerde schrikmomenten die worden bekroond met een geweldig sounddesign.
Als Devil in the Dark was bedacht en geschreven door Stephen King, zou het waarschijnlijk een vijfsterrenrecensie hebben gekregen; helaas schiet het scenario van Carey Dickson een beetje tekort ten opzichte van de magische toets van de meester. Dit is echter een vakkundig gemaakte film die een paar fatsoenlijke scares heeft.
Rating 3/5.
Devil in the Dark is beschikbaar op VOD nationaal in de VS van Momentum Pictures op dinsdag 7 maart.