De populaire indieband Pinegrove zit midden in een comebacktournee in het kader van hun nieuwe album Marigold.

Waarom een comebacktournee? De band nam een jaar vrij na beschuldigingen van seksueel wangedrag tegen leadzanger Evan Stephens Hall. In november 2017 erkende Hall publiekelijk de “seksuele dwang” beschuldiging; hierna staakte de band activiteiten tot eind 2018.

Recente persberichtgeving over Pinegrove maakt expliciet melding van de controverse. Een New York Times-recensie van Marigold beweerde dat het album aanvoelt als een afrekening met Halls verleden, terwijl een New Yorker-stuk zich afvroeg of zijn periode van boetedoening voldoende was geweest:

Is dit genoeg? Sommige luisteraars zullen ontroerd zijn door Halls vastberadenheid om de woede op afstand te houden, maar anderen zullen het verontrustend vinden dat hij – nog steeds – liederen zingt die over zijn privé-verdriet lijken te gaan. Er is geen manier om de toereikendheid van Hall’s boetedoening te beoordelen zonder te beslissen voor hoeveel hij in de eerste plaats moest boeten.

Die laatste zin is zowat het enige waar het verhaal in de New Yorker gelijk in heeft. Helaas wordt het mysterie van wat Hall precies heeft gedaan niet ontrafeld.

Voor een bruikbare uitleg moeten lezers zich wenden tot de vaste schrijfster van Reason, Cathy Young, wier stuk over de #MeToo-ing van Hall de zaken heel duidelijk maakt: er is weinig bewijs dat Hall iets verkeerd heeft gedaan. Integendeel, hij was het slachtoffer van een poging tot chantage – niet door zijn beschuldigster, maar door een andere vrouw, die probeerde de woede van de beschuldigster jegens Hall te kanaliseren in een professionele kans.

Hall’s beschuldigster was een lid van de road crew van de band die met iemand anders ging toen zij en Hall intiem werden. De vrouw maakte het uit met haar vriend, ging nog twee weken uit met Hall, en toen kwam het uit. De vrouw kreeg later spijt van haar daden en voelde zich “beschadigd” door de relatie met Hall, ook al had hij haar er niet toe gedwongen en had hij zich nooit schuldig gemaakt aan geweld.

De leadzanger van een band heeft ongetwijfeld macht over zijn entourage. Maar Hall was niet de baas van zijn aanklager. Ze gaf zelfs toe dat “hij echt geen controle over mij had.” In ieder geval vond ze dat hij “wat tijd moest nemen om na te denken over de schade die hij had aangericht”, vertelde ze later aan The New Yorker.

Maar er zit nog veel meer achter het verhaal, volgens Young:

In het New Yorker-verhaal staat dat Hall een jaar lang niet is gaan toeren en in therapie is gegaan “op verzoek van zijn aanklager.” Maar dat is een nogal gezuiverde versie van de feiten die worden verstrekt in een artikel van september 2018 in het online muziektijdschrift Pitchfork (waar The New Yorker naar verwijst). Het blijkt dat Hall’s beschuldigster niet alleen naar voren is gekomen; de beschuldigingen werden voor het eerst geuit in een reeks e-mails van ene Sheridan Allen, oprichter en hoofd van een in Philadelphia gevestigde outfit genaamd PunkTalks waarvan de missie ogenschijnlijk is om “rondreizende muzikanten en werknemers in de muziekindustrie te verbinden met gratis therapie.”

Op 14 november 2017 schreef Allen aan het Pinegrove-label en aan de organisator van een festival waar de band zou optreden, met een toespeling op het #MeToo-momentum en beschuldigde Hall van “roofzuchtig en manipulatief gedrag ten opzichte van vrouwen.” Ze verklaarde dat ze in contact stond met een vrouw die Hall beschuldigde van seksuele dwang en dat dit slachtoffer “NIET HET EERSTE” was (caps in de originele e-mail, die Pitchfork beoordeelde). Ze stelde ook voor dat Hall zou stoppen met optreden en therapie zou krijgen (die ze vrijwillig zou aanbieden via PunkTalks); dat zowel de tournee van de band als de release van zijn eerste album, Skylight, geannuleerd zouden moeten worden; en dat er een publieke verklaring over de situatie zou moeten worden afgelegd.

Twee dagen later, in een interne e-mail aan het PunkTalks team, schreef Allen dat als niet aan die voorwaarden zou worden voldaan, “het oorspronkelijke slachtoffer en een ander geïdentificeerd slachtoffer van plan zijn om publiekelijk te spreken, wat we 10000% steunen.” Ze verwees ook naar zichzelf als “direct werkend aan het neerhalen van de grootste band in indie op dit moment,” een verklaring waarvan ze enkele maanden later op Twitter terugkwam.

Dit zijn belangrijke details. Allen bracht Pinegrove op de hoogte van de beschuldigingen (meervoud) in een poging de band te dwingen een reeks acties te ondernemen, waaronder het inhuren van Allen’s eigen therapie-organisatie.

De beschuldigster was niet blij met Allen, en zei later dit, volgens Pitchfork:

Maar het vermeende slachtoffer, zo bleek, wilde niet dat haar beschuldiging openbaar werd gemaakt. “Sheridan Allen heeft veel dingen gedaan zonder mijn medeweten, steun of toestemming met betrekking tot de Pinegrove-situatie, zelfs nadat ik haar al had gevraagd om zich volledig uit de situatie te verwijderen,” schreef ze eerder dit jaar in een verklaring aan SPIN. “Ik heb haar nooit gevraagd om enige vorm van verklaring van Pinegrove of Run for Cover te vragen of te eisen. Ik heb nooit tegen Sheridan gezegd of geïmpliceerd dat ik Pinegrove wilde ‘neerhalen’.” Allen heeft zich op allerlei manieren gemengd, vervolgde ze, “zonder mijn medeweten of toestemming.”

Herinner je je nog dat Allen had gezinspeeld op een andere aantijging van seksueel wangedrag. Het bleek dat deze volledig vals was. Over haar seksuele ontmoeting met Hall zei deze andere vrouw tegen Pitchfork: “De nasleep gaf me een slecht gevoel over mezelf, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat hij misbruik van me maakte. Als iemand een negatieve ervaring heeft gehad, wil ik dat graag bevestigen, maar die van mij was met wederzijds goedvinden.” Deze tweede vrouw had de ontmoeting aan Allen geventileerd, en ze voelde zich verraden toen ze hoorde dat Allen valselijk afschilderde wat er was gebeurd tussen de vrouw en Hall als seksueel misbruik in een poging om de zangeres af te persen.

Samenvattend: Hall’s muziekcarrière werd een jaar stilgelegd omdat een zelfpromoterende therapeut de privé seksuele ontmoetingen van twee andere vrouwen zonder hun toestemming publiceerde (en daarbij minstens één van hen verkeerd afschilderde), en vervolgens voorstelde dat de persoon die ze aan het belasteren was haar zou inhuren als een vorm van boetedoening. Gezien dit alles heeft The New Yorker geen reden om te mijmeren over de vraag of Pinegrove zijn zonden volledig heeft goedgemaakt: Net als Aziz Ansari, lijkt hij zich onvolmaakt te hebben gedragen in een romantische situatie, een fout waarvoor hij door het slijk werd gehaald en in de bestanden werd geplaatst naast feitelijke verkrachters en serie-uitbuiters.

Niet alleen heeft hij niets meer om voor te boeten, hij is misschien zelfs een verontschuldiging verschuldigd.