De ooit zo obscure Goldwater-regel, in 1973 uitgevaardigd door de American Psychiatric Association om roekeloze speculaties van psychiaters over publieke figuren te voorkomen, is een brandhaard geworden. De timing is natuurlijk geen toeval: Het presidentschap van Donald Trump heeft de brede overeenstemming onder psychiaters over de vraag of het ethisch is om commentaar te geven op personen die zij niet persoonlijk hebben onderzocht, verbrijzeld.

De regel werd in het leven geroepen als reactie op een onderzoek dat in 1964 werd uitgevoerd door de redacteuren van het tijdschrift Fact. Ze vroegen 12.356 psychiaters: “Gelooft u dat Barry Goldwater psychologisch geschikt is om te dienen als president van de Verenigde Staten?” Sommige van de antwoorden die in het tijdschrift werden afgedrukt waren duidelijk bevooroordeeld. Het voorval kastijdde de APA, die de regel in 1973 invoerde.

De Goldwater regel verheerlijkt de dokter-patiënt relatie. Maar hier wrijven: Tenzij de publieke figuur in kwestie toevallig uw patiënt is, is er geen arts-patiënt relatie. In andere takken van de geneeskunde is het gebruikelijk dat artsen hun mening geven wanneer de medische toestand van een publiek figuur in het nieuws is. Orthopeden geven hun mening over een quarterback met een verstuikte enkel; cardiologen over een politieke kandidaat die flauwvalt. Iedereen weet dat de arts geen definitieve diagnose stelt, maar in plaats daarvan het publiek helpt om de implicaties te begrijpen van een aandoening die binnen het domein van de specialist ligt.

reclame

De vriendschappelijke consensus over de juiste parameters voor publieke uitspraken door psychiaters viel uiteen nadat Trump tot president was gekozen.

advertentie

Een maand later, mogelijk als reactie op die brief, verdubbelde de APA de regel en breidde deze uit tot voorbij de traditionele “geen diagnose van veraf” betekenis om psychiaters te verbieden commentaar te geven op de geestelijke gezondheid van een publiek figuur.

Dat opende een schisma in de Amerikaanse psychiatrie. De APA beschuldigde degenen die zich uitspraken van het beoefenen van “leunstoelpsychiatrie”. Voorstanders van het APA standpunt verweten ons dat we het vertrouwen van patiënten in gevaar brachten en het stigma versterkten, en dat we ons gedroegen als de psychiaters die meewerkten aan “de misdaden van de eugenetica in Nazi Duitsland en de politieke onderdrukking in de Sovjet Unie.”Anderen, waaronder ikzelf, betreurden de “spreekbuisregel” van de georganiseerde psychiatrie, juichten degenen toe die zich uitspraken over Trump en over de regel als verantwoordelijke contribuanten, en stelden dat psychiaters een “plicht hebben om te waarschuwen” voor gevaren voor het welzijn van het publiek. Gerespecteerde onderzoekers die niet verbonden waren aan onze groep deden een uitgebreid onderzoek naar de literatuur en ontdekten dat de Goldwater regel “achterhaald was en gebaseerd op dubieuze wetenschappelijke aannames”.

Terwijl dit debat woedde, schreven 27 van ons een boek, “The Dangerous Case of Donald Trump”. Opmerkelijk is dat de titel en het redactionele standpunt van het boek opvallend genoeg diagnoses vermeden en zich in plaats daarvan richtten op de kwestie van gevaarlijkheid. We stelden dat de psychiatrische gemeenschap een bredere sociale verantwoordelijkheid heeft om alarm te slaan als ze gevaar herkent, door op te treden als wat psychiater Robert Jay Lifton “getuige professionals” noemde. Wij zien dit als een ethische verplichting, niet als een overtreding.

Wij waren van mening dat de APA zichzelf in de onhoudbare positie had gemanoeuvreerd door te beweren dat alle uitspraken van psychiaters medische adviezen zijn zoals die in de spreekkamer worden gegeven en dus moeten voldoen aan de standaard van een persoonlijk onderzoek en de toestemming van de persoon vereisen. Misschien vond de APA dat het publiek niet in staat zou zijn om ons spreken als geïnformeerde specialisten in een publieke rol te herkennen.

Deze uitbreiding van de Goldwater regel gaat niet alleen over het reguleren van de klinische praktijk van psychiaters, maar ook over wat wij als burgers in de publieke sfeer mogen doen, alsof psychiaters niet regelmatig hun mening geven als leraren, onderzoekers, schrijvers en getuige-deskundigen. Deze bekrompen kijk, die niet overeenkomt met het echte leven, verhindert het erkennen van onze verantwoordelijkheid voor de gemeenschap als geheel.

De professionals in de geestelijke gezondheidszorg leken, net als een groot deel van de samenleving waarin we leven, hopeloos gepolariseerd en in een impasse geraakt te zijn over de Goldwater regel. Een groep van ons, waaronder de meerderheid van de schrijvers van het boek “The Dangerous Case”, biedt een oplossing aan.

Onze voorstellen, waarin we er bij de APA op aandringen om te erkennen dat psychiaters een verantwoordelijkheid hebben om te waarschuwen voor gevaren die de gemeenschap bedreigen, zullen vandaag aan de vereniging worden gepresenteerd door Dr. Lifton, de gewaardeerde psychiater die het baanbrekende onderzoek heeft gedaan naar collaborateurs van Nazi’s en Sovjet artsen, en Dr. Judith Herman, een gerenommeerd expert op het gebied van trauma’s.

De hoofdpunten van ons voorstel (elders in STAT besproken) zijn:

• De APA zou moeten erkennen dat psychiaters een sociale verantwoordelijkheid hebben om het publiek te waarschuwen wanneer zij een gevaar voor het welzijn van het publiek waarnemen dat voortkomt uit de geestelijke gesteldheid van een functionaris die in een positie is om grote schade aan te richten. Dit erkent de rol van psychiaters als “getuige professionals”. Daarbij is het belangrijk dat degenen die commentaar geven zich identificeren als psychiater, zodat het publiek kan zien dat zij spreken als professionals vanuit hun opleiding en ervaring, en niet terloops of vanuit persoonlijke vooringenomenheid spreken.
• De APA moet erkennen dat de plicht van psychiaters om hun professionele kennis te gebruiken om het publiek te onderwijzen over zaken die binnen hun vakgebied vallen, niet in strijd is met de vertrouwelijkheid of privacy van publieke figuren, omdat zulke beperkingen op de meningsuiting niet gelden als er geen bonafide arts-patiëntrelatie is.
• De bewering van de APA dat het onethisch is voor een professional in de geestelijke gezondheidszorg om commentaar te geven op het psychisch functioneren van een publiek figuur zonder een interview, berust op wankele wetenschappelijke grond. In de 45 jaar sinds de Goldwater regel werd aangenomen, heeft substantieel multidisciplinair onderzoek ernstige twijfel doen rijzen over het primaat en de noodzaak van een persoonlijk interview als de enige basis voor beoordeling onder alle omstandigheden.
• We bevestigen de plichten van vertrouwelijkheid in de zorg voor onze patiënten en dringen er bij degenen die zich uitspreken op aan terughoudend te zijn in het gebruik van psychiatrische termen om mogelijk stigmatisering te voorkomen van patiënten die een gewetensvolle behandeling zoeken en verdienen.

Deze beperkte, praktische herzieningen van de Goldwater regel zouden de ernstigste tekortkomingen ervan corrigeren en de verantwoordelijke betrokkenheid van psychiaters bij onze complexe samenleving vergemakkelijken.

Leonard L. Glass, M.D., is universitair hoofddocent psychiatrie aan de Harvard Medical School en leidinggevend psychiater in het McLean Ziekenhuis in Belmont, Massachusetts. Hij nam in april 2017 uit protest ontslag bij de American Psychiatric Association.