Om Shark… eh… Kanji Week te beginnen, dacht ik dat het belangrijk zou zijn om jullie wat over de geschiedenis van kanji te vertellen (d.w.z. waar kanji oorspronkelijk vandaan komen). De geschiedenis van Kanji is een beetje warrig en gaat ver terug, maar dat heeft niemand weerhouden om met een aantal solide theorieën te komen over hoe het allemaal in Chinatown is gegaan.

Waar het allemaal begint (Turtles Had It Rough)

Nou, dit is slechts een theorie (hoewel mensen het leuk lijken te vinden), maar lang geleden in China (we hebben het over 2000BC-ish, dat is ongeveer 4000 jaar geleden) moesten mensen vragen stellen aan de hemel. Hoe stelden ze die vragen? Niet door naar de hemel te schreeuwen. In plaats daarvan namen ze schildpaddenschilden of dierenbotten en verbrandden die.

Nu, als een schildpaddenschild of dierenbot wordt verbrand, ontstaan er scheuren. Vervolgens analyseerden ze deze scheuren en schreven ze op (d.w.z. kopieerden ze), waarbij ze er een betekenis aan ontleenden door de scheuren te vergelijken met dingen uit het echte leven (d.w.z. als de scheuren ergens op leken, kenden ze er een betekenis aan toe). Door veel schildpadden te doden, kon je te weten komen of het zou gaan regenen, of er een ramp zou gebeuren, of wat je maar wilde (verdorie, je trekt hier betekenis uit verbrande schildpaddenschilden).

Na verloop van tijd, omdat de schriftgeleerden een register bijhielden van al deze gebarsten schildpaddenschilden en dierenbeenderen, begonnen ze deze “symbolen” te kopiëren op niet verbrande schildpaddenschilden. Ik denk dat zij dachten dat de gebarsten scheuren een boodschap van de Goden waren, en door ze na te maken en “terug te sturen” konden zij vragen om de dingen die zij wilden (nadat zij erachter waren gekomen wat de scheuren in de eerste plaats betekenden). Dit is de reden waarom er een behoorlijk aantal schildpaddenschilden zijn met Chinese karakters erop geschreven van rond deze tijd. Arme schildpadden. Hier kunt u een kijkje nemen naar het schrift van schildpadden, en een idee krijgen hoe het in de loop der tijd is geëvolueerd:

Ik ben er vrij zeker van dat ze het “Dans”-symbool verkeerd hebben gelezen voor “B51 bommenwerper die vis dropt ter meerdere glorie van China.

Waar het “Schrift” wordt”

De bovenstaande schildpad verbrandingen waren de basis en het fundament van het Chinese schrift, maar het was pas in de Zhou Dynastie (na de vorige schildpad verbrandende Shang Dynastie) dat het interessant begon te worden. De Shang Dynastie verdween, en de Zhou Dynastie vond al deze schildpaddenschilden en dacht “dang, dit zou een soort van schrijfsysteem kunnen zijn.” Ze begonnen gebeurtenissen, coole mensen en dergelijke te documenteren met schildpadkarakters. Maar de schrijvers van deze dynastie namen nooit echt de tijd om de originelen te bestuderen, dus begonnen ze dingen te verzinnen. Als ze een karakter niet kenden, verzonnen ze een benadering, waardoor er natuurlijk veel kanji ontstonden (en ook veel inconsistentie in het schrift). Er waren meerdere koninkrijken en meerdere manieren om te schrijven, en ik kan me voorstellen dat lezen een grote verwarring was omdat niemand de originelen 100% volgde. Confucius klaagde hier blijkbaar zelfs over, wat niet zo verwonderlijk is, want Confucius was een grote zeur. Laat iemand de Whaambulance bellen… Whaaa, whaaa.

Tot de Qin-dynastie (dat is ongeveer 221 v.Chr.) werd China verenigd onder één koninkrijk, en werd ook het schrift verenigd. LiSu (de Eerste Minister) schrijft een index van alle verplichte karakters die geleerden moeten leren, en die bevat 3.300 verschillende kanji. Dat betekent dat iedereen eindelijk kanji op dezelfde manier deed, en dat Kanji eindelijk bruikbaar werd (en klaar was om naar Japan te komen). Even terzijde: helaas, deze 3.300 kanji lijst is niet blijvend. Slimme mensen leren 10.000+ kanji in China, en tot 8.000 kanji in Japan (waar kanji, gelukkig, niet in alles gebruikt wordt). Gelukkig kun je met zo’n 2.000 al een heel eind komen.

Hoe Kanji in Japan terechtkwam

Als je tot nu toe hebt meegelezen, kun je natuurlijk wel raden dat kanji van China naar Japan zijn gekomen, waarschijnlijk via het Koreaanse schiereiland (dat ligt heel dicht bij Japan). Op dat moment in de geschiedenis had Japan nog geen eigen schrijfsysteem (wat betekent dat ze waarschijnlijk veel praatten, blablabla), en hoewel niemand zeker weet wanneer Japan het Chinese schrift begon te gebruiken, waren het waarschijnlijk Chinese immigranten die het voor het eerst gebruikten en van daaruit werd het verder verspreid. Ergens rond 500 na Chr. weten we dat er groepen werden gevormd die Fuhito heetten om het Klassiek Chinees te lezen, wat waarschijnlijk betekent dat het rond die tijd breder geaccepteerd begon te worden.

Natuurlijk waren (en zijn) de Chinese en Japanse talen nogal verschillend, wat betekent dat de overname van kanji niet gemakkelijk kan zijn geweest. Er moesten veel aanpassingen en veranderingen in de uitspraak en de manier van schrijven gebeuren om Kanji in de Japanse taal in te passen, en daarom zie je On’Yomi, Kun’Yomi, en grappige fonetische alfabetten zoals hiragana snel daarna verschijnen.

Update: Met dank aan @lianaleslie op Twitter, hier is nog een “uitleg” over de oorsprong van kanji. Deze kerel heeft niet alleen vier ogen, maar hij heeft ook ACHT pupillen. Hoe cool is dat?

Cangjie is een zeer belangrijke figuur in het oude China (ca. 2650 v.Chr.), waarvan wordt beweerd dat hij een officiële geschiedschrijver van de Gele Keizer was en de uitvinder van de Chinese karakters.Volgens de legende had hij vier ogen en acht pupillen, en toen hij de karakters uitvond, huilden de goden en geesten en regende de hemel gierst. Lees meer over deze ondeugende lieve Chinese kerel