Het is vandaag 35 jaar geleden dat we een van de meest vitale stemmen in de Amerikaanse punk verloren nadat Dennes Boon van Minutemen om het leven kwam bij een ongeluk met een busje op de Interstate 10 in de woestijn van Arizona.

D. Boon was pas 27 toen hij stierf, maar zijn intelligentie en perspectief overtrof zijn jeugd. The Minutemen, bestaande uit Boon op zang en leadgitaar, de machtige Mike Watt op bas en George Hurley op drums, waren van nature een politieke band. Boon was een gulzig liefhebber van geschiedenis, poly-sci en George Carlin-albums, en zijn teksten bleken een perfecte aanvulling voor de wervelende hybride van jazz, hardcore, country en post-punk van de band, culminerend in skateband-nietjes als “Bob Dylan Wrote Propaganda Songs” en “One Reporter’s Opinion”.

“Nou, een beetje zoals met dat natuur ding, weet je, het is een nederiger,” Watt vertelde The Creative Independent afgelopen augustus over het houden van de erfenis van zijn jeugd beste vriend levend en wel in de 21e eeuw. “Je gaat je aansluiten bij D. Boon. Zelfs als je gezond leeft, heb je maar zoveel tijd. Je kunt maar beter serieus zijn. Je moet het laten tellen, man! Dat was op een vreemde manier de moeilijkste les die ik geleerd heb, want je kunt een beetje vol van jezelf worden. Daar moet je op veel vlakken aan werken. Als ik begin te twijfelen en zo, en ik heb het geluk dat ik het momentum heb van de oude dagen met hem, maar aan de andere kant, voel ik ook de behoefte om hem krediet te geven. Ik heb het gevoel dat wat je ziet niet alleen van mij komt. Begrijp je wat ik bedoel? Dat is het gewoon niet. Het is niet eerlijk tegenover het hele verhaal. Als ik aan hem denk, is één ding natuurlijk dankbaarheid, maar het andere is zoiets als, ‘Whoa, er is maar zoveel tijd.'”

Ik zat in de zesde klas in de kerstweek dat we Dennes Dale Boon verloren, onwetend over de ernst waarmee we een van de grootste rockgitaristen van Californië verloren. Grappig genoeg was een van de eerste indiebands waar ik door mijn Thrasher maatjes in groep 8 op werd gewezen fIREHOSE, de band die Watt en Hurley in 1986 zouden vormen met Ed fROMOHIO. Jammer genoeg ontdekte ik pas in het laatste jaar de genialiteit van The Minutemen, waarvan de muziek op mijn 47ste nog steeds een essentieel onderdeel van mijn luisterdieet is. Ik herinner me dat ik Double Nickels On The Dime (waarvan ik net geleerd heb dat het een pisstake was op Sammy Hagar’s “I Can’t Drive 55”) van mijn vriend’s vinyl kopie van het album op een Sony blanco cassette heb gedubd (ik herinner me dit omdat ik een trouwe fan was van Maxell XL-II’s en het bleef een buitenbeentje in mijn tweedehands muziekcollectie).

D. Boon zou 62 zijn geweest als die crash in de woestijn van Arizona nooit had plaatsgevonden. Het is nogal pijnlijk om te speculeren hoeveel geweldige liedjes deze man nog in zich had om zijn 30-er, 40-er en 50-er jaren door te komen. Ik durf er mijn huis om te verwedden dat een soloalbum van Boon zou zijn bejubeld als een klassieker aller tijden, want zijn diepe liefde voor countrymuziek komt zeker naar voren in dit alternatieve universum.

Ter ere van Boon’s nagedachtenis in de nasleep van deze tragische verjaardag, bekijk een aantal van mijn favoriete Minutemen-shows op YouTube.