Een hete dag in New York City voelt als nergens anders.

De zwaarte van de lucht weegt op je als je door de verblindend heldere straten sjokt die Gotham doorkruisen. Het zou het beton overal kunnen zijn – trottoirs beneden, gebouwen boven – en de geur van vuilnis die lijkt toe te nemen in kracht wanneer de thermometer klimt boven de 85 graden.

Wat niet helpt is dat de bouw intensiveert in de zomer, en het gekrijs van drilboren en drilboren dringt diep in je hersenen door.

Het 1966 lied “Summer in the City” door Lovin’ Spoonful vangt het perfect: “Hot town, summer in the city/Back of my neck turning dirty and gritty/Been down, isn’t it a pity/Doesn’t seem to be a shadow in the city.”

Er zijn toevluchtsoorden te vinden- een huis met airconditioning, een winkel, een bioscoop, zelfs een metrostel. Jones Beach, Coney Island, en Far Rockaway lonken. Of een stukje schaduw in Central Park in Manhattan, Prospect Park in Brooklyn, of een van de andere gekoesterde natuurreservaten van de stad.

Het is veilig om te zeggen dat Joe & Mary’s Italian American Restaurant op 205 Knickerbocker Avenue in Bushwick, Brooklyn, niet een van die warm-weer toevluchtsoorden was op 12 juli 1979.

Het was 87 graden toen Carmine Galante, 69, opdook voor de lunch bij Joe & Mary’s met zijn entourage. Hij leidde zijn groep echter niet naar binnen, maar naar een tafel in de rustige patiotuin aan de achterkant.

Galante, al zo’n vijf jaar aan het hoofd van de misdaadfamilie Bonanno, zat midden in een venijnige periode van machtsspelletjes in de Vijf Families van de maffia.

Een populair restaurant in Brooklyn lijkt misschien niet de veiligste plek voor de lunch. Dit deel van Knickerbocker Avenue was een plek waar eerste- en tweede-generatie Siciliaanse-Amerikanen kwamen om rond te hangen.

Galante leek echter te gedijen in de gespannen sfeer en stond bekend om zijn uitspraak: “Niemand zal me ooit vermoorden, ze zouden niet durven.”

Het bleek dat ze dat wel zouden doen.

Galante had de bijnaam “de sigaar” omdat er altijd wel een in zijn mond gestoken zat. Hij had een sigaar in zijn mond toen hij Joe & Mary’s binnenliep en zo het restaurant, soms een luncheonette genoemd, veranderde in een van de beroemdste New York City misdaadscènes van de late 20e eeuw.

Galante werd geboren op 21 februari 1910 in East Harlem, New York, en kwam uit een familie met wortels in Castellammare del Golfo, Sicilië. Hij begon zijn maffiacarrière als chauffeur voor Joseph Bonanno en werkte zich op tot consiglieri, waarvan wordt aangenomen dat hij persoonlijk verantwoordelijk is voor ten minste 80 moorden.

Galante was aanwezig bij een belangrijke bijeenkomst in Palermo in 1957, toen de Siciliaanse en Amerikaanse maffia besloten samen te werken om de Verenigde Staten te overspoelen met heroïne.

De rol van de maffia in New York City bij het controleren van drugs zou een sleutelrol gaan spelen bij de toename van het harddrugsgebruik in de V.S. in de jaren 60 en 70.

Er waren gewelddadige machtsstrijden over de distributie van drugs tussen de maffiafamilies, waarbij sommigen zich terugtrokken uit de handel toen de wetten ertegen strenger werden, en anderen er dieper in sprongen. Het feit dat Galante de bijnaam “Heroïne Don” kreeg, geeft een sterke aanwijzing van waar hij stond.

Een gevangenisstraf van 12 jaar voor narcotica versterkte Galante’s angstaanjagende reputatie alleen maar. Een gevangenisarts beschreef hem als “een psychopathische persoonlijkheid.” Een medewerker zei in een latere documentaire over de Bonanno familie: “Mensen waren bang voor hem.”

Selwyn Raab schreef in het gerespecteerde boek Five Families: “Kalend, met een bespectacled gezicht en een gebogen loopje, Galante was een andere don wiens gedrag in tegenspraak was met het populaire beeld van een narcotica roofdier en moordenaar van de maffia. Voor voorbijgangers zag de mollige, 1.80 meter lange Galante eruit als een ontspannen, gepensioneerde grootvader als hij fruit en groenten selecteerde bij Balducci’s markt in Greenwich Village… Toch was hij een man die al sinds zijn kindertijd in serieuze problemen met de wet had gezeten, een man met een onovertroffen onderwereld cv van wreedheid.”

Nadat Galante voorwaardelijk vrijkwam, nam hij de leiding over de Bonanno familie (Joseph Bonanno was door zijn maffia rivalen gedwongen met pensioen te gaan), en maakte enorme winsten in de illegale drugshandel. Hij leek ook te proberen de machtigste New Yorkse baas van allemaal te worden, na de dood van Carlo Gambino.

En hij hield zich niet bepaald gedeisd. De New York Times wijdde een verhaal aan hem op 22 februari 1977, met als kop “Een obscure gangster ontpopt zich als maffialeider in New York.” In het verhaal zei de verslaggever: “Geen man in de georganiseerde misdaad krijgt meer aandacht van federale en lokale wetshandhavers dan Carmine Galante.”

Een politieluitenant werd geciteerd toen hij zei: “Niet sinds de dagen van Vito Genovese is er een meedogenlozer en gevreesder individu geweest. De rest van hen is koper; hij is puur staal.”

In tegenstelling tot opzichtige maffia dons als John Gotti, Galante gekleed eenvoudig. Zijn “baan” voor zover het de hetero wereld betrof was het runnen van de L&T Cleaners op 245 Elizabeth Street in Little Italy, en hij kwam daar vele ochtenden langs, maar altijd omringd door zijn stoere, koel-ogende, jonge lijfwachten gerekruteerd uit Sicilië. Hoewel hij getrouwd was, bracht hij de meeste nachten door met een maîtresse in East 38th Street.

Het is interessant dat hij drie talen sprak en bekend stond om zijn citaten van St. Augustinus, Plato en Descartes.

Het was algemeen bekend dat de andere gangsters in New York Carmine Galante als machtswellustig en hebzuchtig beschouwden. Hij was rijp voor een rivaliserende aanslag op zijn leven, maar dat weerhield Galante er niet van om die warme julidag in Brooklyn te gaan lunchen.

Galante’s verre neef was eigenaar van Joe & Mary’s, en de reden van zijn bezoek was om te lunchen en afscheid te nemen van dat familielid, Joseph Turano, die op vakantie ging naar – waar anders? – Sicilië. Zijn twee lijfwachten, Baldo Amato en Cesare Bonventre, waren bij hem, evenals een drugsdealer, Leonardo Coppola. De groep at een maaltijd van vis, salade en wijn.

Voordat de koffie en het dessert kwamen, stak Galante een sigaar op.

Het ondenkbare (voor Galante) gebeurde toen drie mannen met skimaskers het restaurant binnen renden en de patio binnendrongen om ongeveer 14:45. Er klonken schoten, en Carmine Galante, Coppola, en Turano werden allen gedood. Wat de twee lijfwachten betreft, zij deden niets tijdens de aanval of erna. Ze verlieten gewoon het restaurant.

“Hij moet op iemands tenen getrapt zijn,” merkte de New Yorkse chef van de detectives op die de plaats delict die namiddag kwam bekijken.

En wat voor een scène was het. Galante was in het oog geschoten, achterover geslingerd van zijn lunchtafel, bedekt met een gebloemd oliedoek, en in een kleine tomatenpluk. Zijn sigaar zat nog tussen zijn tanden geklemd, en de krantenfoto’s die zijn doodsgrimas vastlegden, werden al snel een onuitwisbaar deel van de maffia-religie.

Toen de lijkschouwer het lichaam van Galante op een brancard uit Joe & Mary’s liet halen, passeerde het onder een bordje met de tekst: “We Give Special Attention to Outgoing Orders.”

Wie zat er achter de aanslag? Het bleek dat de maffiacommissie zelf de moord had geautoriseerd en de lijfwachten had omgekocht, beledigd door het feit dat Galante probeerde de heroïnemarkt volledig in het nauw te drijven en belangrijker te worden dan welke andere baas ook.

Wat Joe & Mary’s betreft, het verwierf faam als de locatie van een grote maffiamoord, maar dat kon het niet eeuwig in bedrijf houden. Ondanks het feit dat het werd opgenomen in krantenartikelen als “Na gewelddadige incidenten, kunnen restaurants gedijen of drijven,” sloot het uiteindelijk.

En hoewel Salvatore “Sally Fruits” Farrugia door de commissie werd aangesteld om Galante te vervangen, was de Bonanno Family nooit meer een van de meest gevreesde maffia families in New York.