Meer over MOURN:

Self Worth begon vorm te krijgen in de lente van vorig jaar. In die tijd ging het niet zo goed. “We zaten in een heel slecht moment; de groepsdynamiek werkte niet meer bij Antonio. We hadden niet het gevoel dat we met hem een plaat konden schrijven. Het werkte niet. Dus uiteindelijk vertrok hij”, herinnert Jazz zich. “Ik denk dat zijn vertrek iets was dat moest gebeuren. We begrepen elkaar niet meer. En het kwam op een punt dat het niet meer comfortabel was, zowel op tournee als tijdens de repetities. Dus het was een zeer positieve verandering. Het gaf ons de gemoedsrust die we nodig hadden,” voegt Carla eraan toe. In mei, eenmaal bevrijd van de “bad vibes”, zochten Jazz en Carla hun toevlucht voor bijna een week in een klein huis in de bergen, vlakbij de Pyreneeën in Frankrijk, om te beginnen met het projecteren van hun volgende album. Geen telefoons, geen internet. Net wat ze nodig hadden om demo’s te schrijven en op te nemen. Nieuwe melodieën, teksten en gitaarpartijen verschenen, en met deze eerste nummers keerden ze terug naar Catalonië, waar Leia Rodríguez – bassiste en zus van Jazz – en Víctor Pelusa – de nieuwe drummer – stonden te wachten. “We hebben het met z’n vieren afgemaakt, aan het eind van die zomer”, zegt Carla. Jazz: “We hebben de hele zomer kunnen genieten van het proces van het schrijven van een album. In het verleden kon dat alleen onder druk.”

De herconfiguratie van de band wierp zijn vruchten af. “We werkten meer als een team. We communiceerden meer. Ieder gaf iets in de compositie op een veel natuurlijker manier. Zelfs met Víctor – met wie we niet veel hadden gespeeld – voegden we elementen en een andere sfeer aan de nummers toe,” zei Jazz. Carla zag in dat het de ideale omgeving was om een stap verder te gaan: “Ik denk dat we eerder niet alleen onszelf waren. Nu hebben we het losgelaten. We hebben eindelijk de dingen naar buiten geduwd die naar buiten moesten komen – dingen die we wilden zeggen en spelen.” Die obstakels hadden veel te maken met hun voormalige drummer en hun meningsverschillen. Jazz: “We deelden niet langer volledig onze idealen en denkwijzen. Ik vermoed dat sommige teksten op dit album hem niet goed zouden hebben geleken, en dat zou een strijd hebben betekend. Ik red het feit dat we onszelf kunnen zijn met deze liedjes, zonder dat iemand ons veroordeelt. Voor mij is het uiteindelijk het beste album geworden dat we ooit hebben gemaakt, omdat we het veel intenser hebben beleefd, met meer vrijheid en welzijn.”

De zang – tussen het melodische en het uitbundige, met die emotionele, imposante en vitale moed – wordt een magische, chemische act, zonder meer magnetisch. Muziek als uitbarsting behoort tot de natuur van MOURN. Jazz legt uit: “Ik gebruik liedjes om mijn emoties vast te leggen. Dus als ik een album maak, voel ik me kalm, omdat ik me ontdoe van de trauma’s, angsten en gevoelens die me overspoelen. Ik moet al die dingen dumpen. En dat wordt een goede vibe: de liedjes stralen dat uit. Met deze plaat heb ik iets kunnen nemen dat pijn doet en het kunnen omzetten in iets dat goed doet.”

Beide zangeressen schrijven teksten. Soms onderstreept een van hen wat ze mooi vindt in het notitieboekje van de ander. Ze schrijven kriskras door elkaar, definiëren thema’s en overlappen taal. Jazz: “Carla en ik komen uit verschillende families, maar we delen vergelijkbare conflicten. We hebben gevoelens die met elkaar verbonden zijn en die we op de meest vrije en directe manier moeten uiten.” Die leidraad – om het zo maar te zeggen – is het resultaat van hun realisatie als band. Pas daarna, na zich herbewapend en geëmancipeerd te hebben, konden ze een album als Self Worth maken. Jazz omschrijft het als “een album van empowerment”, en Carla beaamt dat: “In het verleden waren de dingen niet zo duidelijk voor ons. We zijn gegroeid. We hebben gelezen over feminisme. Dus nu voelen we ons meer op ons gemak om over deze onderwerpen te praten.”

“Men” is tekstueel het duidelijke bewijs van deze groei, en hun verhoogde bewustzijn als vrouwen. Een onthullend lied, noodzakelijk en opzettelijk ongemakkelijk. Een prachtige melodie van oorlog tegen het patriarchaat; de impulsieve redding van de riot grrrl. Jazz zegt: “We praten over de moeilijkheden waar we tegenaan lopen; waar we aan blootgesteld worden in de metro of op straat als we mannen tegenkomen die ons dingen vertellen of op een bepaalde manier naar ons kijken. Het is onze weigering om ons geremd te voelen. Het is een bevrijdend liedje. Ik wil dit ongemak opwekken, ofwel omdat er iemand is die zich geïdentificeerd voelt, ofwel omdat er een man is die zich overstuur voelt. Eigenlijk wil ik ontsteltenis opwekken: dit is hoe we leven en het voelen.”

“No matter what I said/ I’m the form you don’t respect” – uit “Stay There”- blijft bij die mondige geest. De woede overschaduwt de vocale arrangementen niet. Jazz lijkt tevreden: “Op dit punt weten we al wat werkt en wat niet. Hier hebben we onze stijl gevonden, onze persoonlijkheid. We hebben ook genoten van het uitproberen van combinaties – de een zingt de melodie en de ander reciteert erboven.” Een van die gesproken woorden duikt op aan het begin van “Apathy”, terwijl de bas van Leia de teugels in handen neemt en de gitaren een staakt-het-vuren gunt. Carla zegt dat het niet makkelijk was om te stoppen met spelen: “De gitaar is ons instrument. En voor ons heeft het hetzelfde belang als de stem.” Niets te vrezen: MOURN is nog steeds een gitaarrockband met het hart in de jaren ’90 (van PJ Harvey tot Sleater-Kinney). Jazz beaamt dat: “De gitaar is mijn schild, wat me beschermt. Het is het touw waaraan ik me vasthoud zodat ik niet wegvlieg.” Self Worth valideert deze gitaarfascinatie, niet alleen op de onstuitbare toeren, maar ook in de spaarzamere momenten (het vibrato-paradijs in “The Tree”, het intro voor “Gather, Really”).

De wereld van relaties loopt door het hele album. Bepaalde behoeften springen eruit: het achterlaten van misbruikende banden, het externaliseren van het innerlijke lawaai. Jazz: “We hebben veel gepraat over uit giftige situaties stappen – ons daar niet bij neerleggen, dat niet meer verdragen. De liedjes zijn als vlaggen om op te staan en te zeggen: ‘we zijn er klaar mee.'” Net zoals “Stay There” een grens trekt en “Apathy” waarheid in je gezicht spuwt, lijkt “Call You Back” die instantie te schilderen waarin liefde verlamt: “I’d rather die/ A thousand times/ Before letting you know/ How I feel about you”. De liedjes negeren structuren: het maakt niet uit wat het couplet is en wat het refrein is – alles werkt even goed. “I’m In Trouble” bevestigt het elan van de nieuwe drummer Pelusa en verandert geïrriteerde stemmen in machinegeweren. Punk assault met een duidelijke boodschap: het lichaam spreekt als de geest niet goed is.

In tegenstelling tot zijn voorgangers, breidt Self Worth de regels uit en gebruikt een andere methode: vervullen wat elk nummer vraagt. Jazz: “Op onze eerste albums namen we alleen op wat we live zouden gaan spelen. We zeiden: ‘de geluiden hier zullen gelijk zijn aan het concert.’ Twee stemmen, twee gitaren, bas en drums. En dat was het. In plaats daarvan was het plan deze keer anders: ‘als dit nummer een mind-blowing refrein nodig heeft, laten we dat dan doen – dan zien we in de repetities wel hoe we het live voor elkaar krijgen.'” Carla: “We hebben ons overgegeven aan wat het liedje nodig heeft. En we hadden meer plezier. Sommige nummers hebben we zonder zang gelaten voordat we naar de opnamestudio gingen – het idee was om een kans te wagen en erop te zingen wat er op dat moment uitkwam. Dat gaf ons meer vrijheid; we pasten de melodieën aan zonder onszelf te beperken, omdat we niet dachten aan spelen.”

Alle onzekerheid die in “This Feeling Is Disgusting” – de opener van het album – wordt gesuggereerd, verdwijnt met MOURN’s toewijding. Twee akkoorden en een kleine melodie temmen de luisteraar voordat de storm losbarst: de toekomst is onzeker, maar ze willen dat dit goed komt. Soms voelen ze zich als een paddestoel verstopt in het mos (“Worthy Mushroom”). Soms raken ze gefrustreerd bij het idee alles te verliezen (“The Family’s Broke”). MOURN is een enclave van post-teens die omgaan met de dilemma’s van het volwassen leven. Een afgrond van vragen en beslissingen. “Toen we begonnen, speelden we veel. Maar plotseling veranderde dat, en muziek gaf ons geen economische stabiliteit meer. In deze tijden van Covid zijn we constant aan het kijken wat we moeten doen. Het is moeilijk om een baan te vinden. Wie gaat je aannemen wetende dat je elke keer afwezig bent als je een show hebt? Voor de ‘werk’-wereld hebben we heel weinig ervaring: Ik kan alle platen die ik heb gemaakt op mijn cv zetten, maar dat betekent niet dat ik bij een bakkerij word aangenomen. Sommige vrienden hebben een baan en een band, hoewel ze niet veel spelen. Dan wordt die band een plan B. Uiteindelijk is het alles of niets. Het is moeilijk. Vooral hier in Spanje, waar wat we doen meer als een hobby dan als een beroep wordt beschouwd,” zegt Carla. Jazz lost op door te vechten tegen mislukking: “Zullen we banen moeten zoeken die niets te maken hebben met wat we leuk vinden, alleen maar om te overleven, terwijl we sterven van het spelen? Want de band is ons werk, het is onze roeping. Dit album gaf ons wat we nodig hadden: eigenwaarde, het verlangen om verder te gaan, om van onszelf te houden, met alles, met het goede en het slechte. Dit album geeft ons kracht.”