De Leica 240
Ik wil beginnen met te zeggen dat ik zeker een liefhebber van fotografie ben en veel plezier beleef aan het bekijken van verschillende cameramodellen, lenzen en technologische verbeteringen die de fotografiewereld steeds van nieuwe manieren voorzien om te kijken.
De Leica MP typ 240 is een zeer specifiek instrument en ik wilde deze camera beoordelen terwijl hij nog vers in mijn geheugen lag. Ik ga ook de tijd nemen om het te vergelijken met een paar andere modellen en benaderingen. Om te beginnen wil ik zeggen dat deze camera eigenlijk met geen enkele andere camera vergeleken mag worden, en tegelijkertijd moet dat wel – we hebben allemaal prijsvergelijkingen en andere vergelijkingen nodig om voor onszelf te beslissen of een camera de moeite waard is of niet. Dit is wat ik bedoel. Dit is een meetzoeker en het is een zeer specifiek type camera zonder autofocus en veel van de toeters en bellen die je bij de huidige merken ziet. Niet alleen bezit je met deze camera eenvoud, maar je hebt ook een body die ongeëvenaard is. Hij is gemaakt van messing en is zo solide als elke camera die vandaag wordt gemaakt. Hij is gemaakt van messing in plaats van een combinatie van verschillende materialen. Hij is zwaar en ligt lekker in de hand. Je weet dat je in het bezit bent van kwaliteit als je een Leica M vasthoudt. Leica camera’s hebben ook de beste lenzen in de business. Ik heb ze getest tegen elk bedrijf van Nikon tot Canon tot Fuji. Leica is het 35mm equivalent van Linhof in de grotere formaten. Allebei Duits, allebei indrukwekkend. Met dat gezegd hebbende zijn er bepaalde ingewikkeldheden met de lenzen waar je aan moet wennen en waar je comfortabel mee moet zijn.
Laten we beginnen met enkele van de mooie dingen van de Leica. Deze camera laat je werken. We kunnen beginnen met alle grote vaste prime lenzen. Je moet je voeten bewegen en leren hoe je licht moet lezen. Er is geen elektronische zoeker, tenzij je de live view mode wilt gebruiken. Ik ben eigenlijk een fan van de live view modus. Ik denk dat het belangrijk is in bepaalde situaties, zoals bij het scherpstellen op grote afstand, waar afstandsmetercamera’s het moeilijk hebben om de afstand nauwkeurig te bepalen. Het is niet eenvoudig om met een 35 mm objectief nauwkeurig scherp te stellen op oneindig. Dus ik waardeer het dat Leica live view heeft opgenomen in hun digitale modellen, hoewel dit misschien niet sommige liefhebbers en traditionalisten van het merk zal vermaken.
Een ander aantrekkelijk kenmerk van de Leica is het relatief kleine formaat. Het is zeker niet zo klein als een point-and-shoot en vanwege het gewicht (messing is niet het lichtste materiaal) zien we het formaat vaak niet als een voordeel, hoewel ik het zeker waardeerde toen ik door een sneeuwstorm wilde wandelen om een paar foto’s te maken. Het was erg prettig om geen tas met spiegelreflexcamera’s en lenzen mee te hoeven nemen, dus in dat geval maakt de grootte een groot verschil.
De minimalistische benadering is iets waarvan ik denk dat iedere fotograaf het van tijd tot tijd zou moeten toepassen, als er niets anders is. Het maakt je beter. Het is heel gemakkelijk om elke lens uit het boek te willen en ik ben daar zelf ook geweest, maar ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat ik zou kunnen overleven met de 35 mm lens en een 135 mm voor afstanden en ondiepe diepteportretten. Het zou zeker een heel redelijke reiskit zijn.
Op deze specifieke shoot had ik alleen de Leica 240 en 35mm f/1.4 bij me. Het was zo leuk om me gewoon te positioneren en me geen zorgen te hoeven maken over het wisselen van lenzen. Het stelde me in staat om te wandelen door 4 mijl van een sneeuwstorm en geen zorgen te maken over het feit dat te zwaar naar beneden. Ik kon deze foto maken van de boom op route 20.
Dit brengt me bij mijn favoriete deel over Leica lenzen. Ze zijn zo scherp van eind tot eind. Lenzen hebben hun scherpste punt in hun middelste diafragma’s, maar deze specifieke lens is zeer indrukwekkend wijd open bij 1.4. Ik heb ook erg genoten van het scherpstellen met een meetzoeker. Er is gewoon een ervaring waarbij je het gevoel hebt dat je alles zelf doet – er zijn geen elektronische bedieningselementen. Het nadeel van een afstandsmeter is dat hij af en toe moet worden bijgesteld zodat het scherpstelmechanisme nauwkeurig is. Dat lijkt echter niet anders te zijn dan bij de combinatie SLR-objectieven van alle grote fabrikanten. Ik stuur mijn apparatuur meestal een of twee keer per jaar naar Canon voor herkalibratie, enz. Het is alsof je je auto meeneemt voor een onderhoudsbeurt “gewoon om zeker te zijn.”
Ik heb de Fuji x100t een tijdje in mijn bezit gehad. De spiegelloze systemen van Fuji en Sony zijn zeker te vergelijken met Leica en ze vragen zeker om een vergelijking met de retro-styling en aanpak van de verschillende builds.
Op één gebied is er zeker een eerlijke vergelijking….op een ander gebied is dat er niet. Ik ben dol op de Fujis en de mogelijkheid om ermee rond te lopen en onopvallend te zijn. De systemen zijn klein, ze maken geweldige foto’s, en eerlijk gezegd hebben ze een geweldige uitstraling.
De Leica is een klasse op zich. Er is geen vergelijking met de scherpte van de lenzen. Tenzij u vergroot boven 8 x 10, betwijfel ik of u veel verschil zult merken. Het andere verschil is dat er geen vergelijking is met de bouwkwaliteit. De Leica is een tank. Als je er aan voelt, merk je meteen een kwaliteitsverschil in die richting. Er is gewoon geen vergelijking. Ook in de prijs is er geen vergelijking. Je kunt een Fuji x100 met een 35mm equivalent voor $1000 krijgen. Leica kost je $7000 voor de body alleen en nog eens minstens $3000 voor een lens. Dus als je een Leica-collectie van camera’s en een of twee lenzen wilt opbouwen, kom je al gauw in de buurt van de $20.000. Het is duidelijk dat deze camera’s en lenzen alleen verkocht worden aan een selecte groep, toegewijde enthousiastelingen of diegenen die willen betalen voor het uiterste in kwaliteit en branding. Leica is niet geïnteresseerd in de hoeveelheden die Canon en Nikon produceren. Vergelijk Canon en Nikon met BMW en Mercedes, goede kwaliteit en betrouwbare bediening. De Leica is uw Lamborghini. Vergeet niet dat het merk Lamborghini een eigen deel van het prijskaartje opeist. …. just sayin’.
Ik wil het hebben over iets waar heel moeilijk een prijskaartje aan te hangen is. De ervaring. Fotograferen met deze camera was geweldig. Ik heb er elke seconde van genoten. Het smeekte me om het vaak op te pakken en een tijdje rond te lopen. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb ook 13.000 stappen op mijn iphone geregistreerd van deze beweging…..geen slecht resultaat – allemaal dankzij de Leica. Elke functie, tot zelfs de eenvoudige mechanische klik van de sluiter, is een prachtig kunstwerk. Nu moet je beslissen of je deze camera en een paar lenzen of een nieuwe keuken of badkamer verbouwen – een goede gebruikte auto kan ook passen in dezelfde kosten.
Er zijn een aantal beperkingen op de Leica MP typ240. Het gaat slechts tot een 1/4000 van een seconde, dus als je denkt dat je zou willen 1/8000 sluitertijd dan uiteraard zou je nodig hebt om elders te kijken. Dit is niet je actie sport camera. Het is een totaal ander ding. Ik zeg niet dat je er geen actiesporten mee kunt fotograferen, maar je moet handmatig voorfocussen op een punt en wachten tot de atleet in dat gebied terechtkomt of je moet op een zone focussen en sport fotograferen, maar je zult niet hetzelfde hoge aantal kwaliteitsopnamen kunnen maken als met een spiegelreflexcamera. Het is gewoon een ander gereedschap. Daarom zie je ook geen rijen Leica’s bij de Super Bowl.
In de wereld van de huwelijksfotografie zou ik het gebruik van een Leica in sommige situaties zeker kunnen zien. Wanneer de bruid zich klaarmaakt, de actie niet zo snel gaat, zou ik kunnen gedijen met een van deze camera’s. Ik ben ook erg geïntrigeerd door de Leica Monochrom typ246 om deze reden. Je kunt met hoge ISO-waarden fotograferen zonder dat kleurruis het beeld beïnvloedt. Die camera’s zijn prachtig. Als je de kans nog niet hebt gehad, Google dan eens wat voorbeelden op ware grootte van de Monochrom Typ 246 en bekijk de details zelf op 100% in Lightroom of Photoshop. Kijk zelf maar! Ik had een kans om een van deze te gebruiken in Washington DC en werd weggeblazen bij ISO 25600.
De Leica camera is gewoon minder opdringerig dan een grote SLR en lens equivalenten. Ik denk dat dat een prachtige optie zou zijn in bepaalde aspecten van de bruiloft. Ze zijn gewoon tijden met scherpstelling bij weinig licht en de snelheid van de huidige SLR autofocus normen die ik ben niet zeker dat ik zou kunnen leven zonder in veel situaties die zich voordoen in bruiloften. Canon is mijn nummer één keuze voor bruiloften.
Als je graag een lange zoomlens hebt, is een meetzoeker waarschijnlijk ook niets voor jou. Omdat de zoeker niet verandert, kijk je naar de brandpuntsafstanden door een heel klein stukje van de zoeker en dat is de reden waarom je niet veel meetzoekerlenzen ziet die de grens van 135 mm overschrijden. Als u geïnteresseerd bent in vogelfotografie met een 400 of 600 mm objectief, dan bent u bij deze camera aan het verkeerde adres. Lange brandpuntsafstanden en meetzoekers zijn als olie en water.
Straatfotografen zijn dol op deze camera en dat is niet voor niets. Je moet alleen een extreem hoog prijskaartje rechtvaardigen. Het is het equivalent van het kopen van een auto die je van punt a naar punt B brengt. We kiezen er allemaal voor om soms in luxe auto’s te rijden, maar we hebben ze zeker niet nodig. Deze camera valt in die categorie. Het is een luxe stuk. Het verkoopt je merk. Het heeft prachtige kwaliteit, maar een zeer hoog prijskaartje. Alleen de gebruiker kan beslissen of het de juiste waarde brengt. In een wereld waarin de term investering te pas en te onpas wordt gebruikt voor wat we verkopen, kan ik eerlijk zeggen dat deze camera’s hun waarde goed behouden, maar dat ze na verloop van tijd wel degelijk in waarde dalen. Ik ben er niet zeker van dat er vandaag een camera wordt gemaakt die een goede “investering” is. Natuurlijk zou ik ook hetzelfde zeggen over de aankoop van een voertuig.
Met dat alles gezegd, ik denk wel dat ik er een zal bezitten op een bepaald punt, mogelijk het kopen van gebruikte of eerder uitgebrachte model dat is een generatie verwijderd van de nieuwste en grootste. Ik hou echt van ze.
Fuji heeft net hun xPro2. Dit is een zeer mooie camera voor iemand die op zoek is naar de rangefinder look en feel zonder de echte scherpstelervaring van de rangefinder. Het is nog steeds een autofocus camera met een tamelijk onbruikbare handmatige scherpstel optie. Ik weet niet zeker of ik een beslissing heb genomen over de richting van Fuji. Ze hebben zeker gedobberd in de SLR wereld en verkozen niet verder te gaan, in plaats daarvan hun eigen niche te vinden met hun X-serie.
De andere optie voor het bezitten van een Leica zou zijn om een gebruikte Leica film camera en een gebruikte lens te kopen. Je kunt zeker op de markt komen in de $1000 tot $2000 range en veel film ontwikkelen voordat je de kosten van een digitale Leica evenaart. Zomaar een gedachte. De Leica M6 is zeer betaalbaar en heeft veel voordelen. Zelfs als de batterij leeg is, is de camera puur mechanisch en zolang je de belichting begrijpt, heb je geen functionerende lichtmeter nodig om foto’s te maken. Hij heeft veel voordelen ten opzichte van de nieuwere M7. De M7 heeft een elektronische sluiter, dus als de batterij leeg raakt, kun je helemaal geen foto’s meer maken. Het maakt de M6 een beetje aantrekkelijker in extreem koude omstandigheden. De elektronische sluiter heeft bewezen iets nauwkeuriger te zijn, maar ik weet niet of dat ook maar een beetje verschil maakt, behalve dan voor de discussie.
Leica heeft ook een digitale M262 uitgebracht die een afgezwakte versie is van de MP 240. Het heeft dezelfde sensor, dus de beeldkwaliteit is niet anders, maar het heeft geen live view. Als u een nieuwe camera wilt kopen, kunt u zeker een paar duizend dollar besparen door te kiezen voor de M262. U hebt wel een aluminium bovenkant in plaats van messing, wat de camera een klein beetje gewicht bespaart.
De ervaring om met deze camera’s te fotograferen is ongeëvenaard. Het is heel anders dan een spiegelreflexcamera, dus denk alsjeblieft niet dat het ook maar een eerlijke vergelijking is. Verschillende gereedschappen voor verschillende taken. De huidige versies van de meeste spiegelreflexcamera’s zullen zeker hogere ISO-capaciteiten hebben dan een Leica. Dus als het oprekken van de beperkingen van ISO je ding is, dan kun je misschien beter een andere richting uitgaan. Persoonlijk vond ik de ISO ruisniveaus bij ISO 6400 zeer acceptabel. Ik heb ook gevonden lage ISO’s en die Leica lenzen niets minder dan prachtig.
Als je uiteindelijk de aanschaf van een van deze camera’s zal men zeker missen een paar focus op een paar foto’s van uw kinderen rondrennen of uitgebreid bewegen – maar de vreugde in het fotograferen van deze Duitse gemaakt een kunstwerk kan opwegen tegen een paar gemiste shots hier en daar. Ik raad zeker aan om dichtbij te komen met een 35 of 50 mm lens als een goed uitgangspunt. Als ik het was, zou ik beginnen met 35 mm. Het is breed genoeg om de scène vast te leggen en je kunt nog steeds portretten maken met die lens. Ik denk dat ik me dan zou richten op een langere lens, zoals een 85 of 135, en een tijdje bij die twee zou blijven. Als ik drie lenzen zou mogen hebben, dan zou dat een 35mm (of 28mm), een 50mm en een 135mm zijn.
Bedenk één ding: wat je ook betaalt voor een muziekinstrument, het gaat meer om de persoon dan om het instrument. Bij fotografie is het belangrijkste stuk apparatuur dat op je schouders.
…..en als je een merk koopt, bedenk dan dat de M240 niet wordt geleverd met dat mooie rode puntje. Ze hebben het van deze camera weggelaten om het nostalgische gevoel en de uitstraling van de MP-filmcamera’s te versterken en om het onopvallender te maken.
Hieronder, een foto van mijn dochter, Clare, genomen met de MP Typ 240 en een 35mm f/1.4:
