Achtergrond: De plantaire voet vertegenwoordigt een sensorische dynamometrische kaart en is essentieel voor evenwicht en gangcontrole. Zintuiglijke beperkingen komen vaak voor, maar zijn vaak moeilijk te kwantificeren bij neurologische aandoeningen, in het bijzonder bij beroerte. Een functioneel georiënteerde en kwantificeerbare beoordeling, de Foot Roughness Discrimination Test (FoRDT), werd ontwikkeld om deze tekortkomingen aan te pakken.
Doelstelling: Het evalueren van de inter- en intrarater betrouwbaarheid, convergente en discriminante validiteit van de FoRDT.
Design: Test-hertest ontwerp.
Setting: Poliklinisch ziekenhuis.
Deelnemers: Tweeëndertig mensen met een beroerte (gemiddelde leeftijd 70 jaar) ten minste 3 maanden na een beroerte, en 32 gezonde, leeftijd-gematchte controles (gemiddelde leeftijd 70).
Belangrijkste uitkomstmaten: Ruwheidsdiscriminatiedrempels werden gekwantificeerd met behulp van acryl voetplaten, laser gesneden om graded ruimtelijke roosters te produceren. De deelnemers werden driemaal getest, en door twee verschillende beoordelaars. Inter- en intrarater betrouwbaarheid en overeenstemming werden geëvalueerd met Intraclass Correlatie Coëfficiënten en Bland-Altman plots. Convergente validiteit werd geëvalueerd via Spearman rangcorrelatiecoëfficiënten (rho) tussen de FoRDT en de Erasmus gemodificeerde Nottingham Sensory Assessment (EmNSA).
Resultaten: Intra- en interrater betrouwbaarheid en overeenstemming waren uitstekend (ICC =0.86 en 0.90 ). Discriminerende validiteit werd aangetoond door significante verschillen in FoRDT tussen deelnemers met een beroerte en controle deelnemers (P < .001). Mensen met een beroerte die vielen hadden statistisch significant hogere FoRDT scores vergeleken met deelnemers zonder beroerte (P = .01). Convergente validiteit werd aangetoond door significante en sterke correlaties (rho) met de Erasmus MC Nottingham Sensory Assessment (r = .69, P < .01). Analyse van de Receiver Operator Character Curve toonde aan dat de nieuwe test een uitstekende sensitiviteit en specificiteit had in het voorspellen van de aanwezigheid van zelfgerapporteerde sensorische beperkingen. Functional Reach test correleerde significant met FoRDT (r = .62, P < .01) terwijl metingen van posturale zwaai en loopsnelheid dat niet deden (r = .16-.26, P > .05).
Conclusies: Deze eenvoudige en functioneel georiënteerde test van plantair gevoel is betrouwbaar, valide, en klinisch haalbaar voor gebruik in een ambulante, chronisch beroerte en oudere populatie. Het biedt clinici en onderzoekers een gevoelige en robuuste sensorische maat en kan de evaluatie van revalidatie gericht op voetsensatie verder ondersteunen.
Niveau van bewijs: III.