“Er is een oud immigrantengezegde dat in vele talen is vertaald en luidt: ‘Amerika wenkt, maar Amerikanen stoten af’,” zegt Alan Kraut, hoogleraar geschiedenis aan de American University in Washington, D.C. Het politieke debat van vandaag over de stroom immigranten door de grenzen van de V.S. grenzen verdient een terugblik naar 100 jaar geleden, toen het Congres een presidentieel veto overstemde om de Immigratiewet van 1917 aan te nemen, de meest ingrijpende versie van dat soort wetgeving die het land ooit had gemaakt.

De Verenigde Staten hebben altijd geworsteld met de vraag hoe pluralisme te bevorderen en tegelijkertijd haar burgers te beschermen – en de strijd van een eeuw geleden was niet anders.

In de jaren voorafgaand aan de wet stroomden miljoenen immigranten uit Europa naar de VS, alleen al in 1907 passeerden er 1,3 miljoen Ellis Island. In die periode vulden de immigranten de gaten in de ontluikende industriële economie en vormden zij de meerderheid van de arbeiders in de kolenvelden van Pennsylvania, de veiling in Chicago en de kledingfabrieken in New York. Maar het Congres, dat zich al tientallen jaren zorgen maakte over xenofobie en economie en de opkomende “wetenschap” van de eugenetica, zag de zaak anders. Het had talloze malen geprobeerd wetten aan te nemen om de stroom uit Europa in te dammen; een onderdeel van de Engelse alfabetiseringstest werd zelfs vijfmaal door het Huis en viermaal door de Senaat aangenomen, maar werd tweemaal door de presidenten Cleveland en Taft met een veto bestreden. De test maakte deel uit van de wet van 1917, evenals de uitbreiding van een lijst van “ongewenste personen”, die epileptici en politieke radicalen omvatte. De wet hief ook een belasting van $8 op elke volwassen immigrant (ongeveer $160 vandaag) en verbood alle immigranten uit de “Aziatische zone.”

Het Congres stemde in 1916 voor het veto van president Wilson over de wet. Wilson zelf was ambivalent over immigratie, nadat hij eerder had gezegd: “We gaan onze deuren wijd open houden, zodat zij die dit ding van de uiteinden der aarde zoeken, kunnen komen en ervan genieten.” Maar hij was het ook eens met sommige bepalingen van de wet, en vond vooral één aspect van het wetsvoorstel fout: “Ik kan mij niet ontdoen van de overtuiging dat de alfabetiseringstest een radicale verandering betekent in het beleid van de natie, die niet principieel gerechtvaardigd is.”

Alabama congreslid John L. Burnett, die voorzitter was van de House Committee on Immigration and Naturalization, heeft het alfabetiseringsonderdeel van het wetsvoorstel meerdere keren opnieuw ingediend. Burnett maakte ook deel uit van de Dillingham Commission, een vier jaar durend onderzoek naar immigratie dat eindigde in 1911 en concludeerde dat immigranten uit Zuid- en Oost-Europa een ernstige bedreiging vormden voor de Amerikaanse samenleving.

De wet van 1917 bouwde voort op eerdere wetgeving, waaronder de Chinese Exclusion Act van 1882 en het Gentlemen’s Agreement van 1907, dat een informeel systeem was voor het reguleren van immigratie uit Japan. Veel van de rechtvaardiging voor deze gerichte uitsluiting – vooral van Aziaten – was gebaseerd op racisme en de dubieuze pseudo-wetenschap van eugenetica-onderzoekers als Madison Grant, die in 1916 The Passing of the Great Race schreef.

“To admit the unchangeable differentiation of race in its modern scientific meaning is to admit inevitably the existence of superiority in one race and of inferiority in another,” schreef Grant. “De Angelsaksische tak van het Noordse ras toont zich opnieuw datgene waarop de natie hoofdzakelijk moet vertrouwen voor leiderschap, voor moed, voor loyaliteit, voor eenheid en harmonie van handelen.”

Het was zo’n wijdverbreide overtuiging dat de Amerikaanse Surgeon General en hooggeplaatste leden van de Public Health Services (die onder meer tot taak hadden medische inspecties uit te voeren van passagiers die op Ellis Island aan land gingen) zich in 1914 openlijk achter de eugenetica schaarden.

“Eugenetica was iets waar heel slimme, intelligente mensen over spraken op dezelfde manier als wij over genetische manipulatie spreken,” zegt Kraut. Voorstanders van eugenetica pleitten voor “huwelijkspatronen en sterilisatie, zodat de beste mensen, zoals zij die definieerden, welvarend waren en veel kinderen kregen, en dat zou de samenleving beter maken.”

De alfabetiseringstest, hoewel niet zo direct een verbod als de Aziatische sperzone, had ook zijn wortels in de eugenetica en het verlangen naar een “superieure voorraad.” De oorspronkelijke versie van de alfabetiseringstest vereiste het lezen en schrijven van een korte passage uit de Amerikaanse grondwet. Maar het was opmerkelijk onsuccesvol in het uitsluiten van nieuwkomers. In de praktijk hoefde alleen een korte passage in een taal te worden gelezen, en als een man wel kon lezen en zijn vrouw en kinderen niet, kregen ze toch allemaal toegang tot het land. Voorstanders geloofden dat de test het aantal nieuwkomers (voornamelijk uit Oost- en Zuid-Europa) met meer dan 40% zou hebben verminderd. In werkelijkheid werden slechts 1.450 mensen van de 800.000 immigranten tussen 1920 en 1921 uitgesloten op basis van geletterdheid.

Gedeeltelijk omdat de wet er niet in slaagde grotere aantallen uit de immigrantenstroom te halen, werd in 1921 een nieuw systeem ingevoerd, dat vervolgens in 1924 werd herzien. De wet berustte op quotaregelingen voor elk land van herkomst. De landen konden slechts immigratievisa verlenen aan 2 procent van het totale aantal mensen van elke nationaliteit in de V.S. vanaf de volkstelling van 1890, en de wet bleef Oost-Azië volledig uitsluiten. Het quotasysteem betekende dat jaarlijks meer dan 50.000 Duitsers naar het land konden komen, maar minder dan 4.000 Italianen werden toegelaten, vergeleken met de piek van meer dan 2 miljoen immigranten uit Italië tussen 1910 en 1920.

Deze ambivalentie over immigratie is bijna net zo Amerikaans als immigratie zelf, zegt Kraut. Amerikanen erkennen de bijdragen die immigranten leveren, maar er is ook een gevoel van economische en morele competitiviteit.

“We veranderen voortdurend, breiden uit en krimpen in,” zegt Kraut. “Op dit moment heeft de heer Trump ons in een periode waar we naar binnen lijken te kijken en inkrimpen.” Maar hij ziet de recente luchthavenprotesten als een teken dat de kwestie net zo controversieel is als altijd.