Mickey Daniels was een van de originele Our Gang kinderen. Met zijn sproeten gezicht en onweerstaanbare sympathie, hielp hij Hal Roach’s komedie korte films een hit te maken in het tijdperk van de stomme films. Hij stierf in 1970, maar decennia later was er geen grafsteen of gedenksteen op zijn graf.
Dat is de gedachte die knaagde aan Bob Satterfield, een heilige man en steunpilaar van de Laurel en Hardy-organisatie bekend als Sons of the Desert. Bob is een gepensioneerde onderwijzer die onbaatzuchtig geld heeft ingezameld (en zijn eigen geld heeft uitgegeven) om grafstenen te plaatsen bij de laatste rustplaats van veel Hal Roach komediespelers.
Virtueel de enige bron van informatie over Mickey Daniels is het boek dat ik samen met Richard W. Bann heb geschreven, The Little Rascals: The Life and Times of Our Gang. Dick ontving in 1995 een brief van Mickey’s dochter Diane waarin zij zei: “Mijn vader had een zigeunerspirit, maar hij was een goedhartige, intelligente man. Mijn nicht Marlene vertelde me dat hij haar en haar man aan hun eerste huis hielp. Hij heeft er blijkbaar nooit een voor zichzelf gekocht. Mijn kinderen lijken zeker op hem… net als ik. Je hebt me erg trots gemaakt op hem en zijn prestaties… Ik voel dat hij in vrede is nu. Het is een erg troostend gevoel. Ik belde de begraafplaats waar hij begraven ligt en ze vertelden me hoe ik hem kon vinden als ik ooit het geluk had om naar L.A. te komen.” Ze woonde toen in Texas.
Dick heeft ook aantekeningen van zijn telefoongesprek met Mickey’s nichtje Marlene, die zich hem herinnerde als een grappige oom die iedereen aardig vond. “Hij had nog steeds die gekke lach,” herinnerde ze zich. “De kinderen in onze buurt schaarden zich allemaal om hem heen. Hij was leuk om bij in de buurt te zijn.” Over onze bende zei hij dat het een heel ander leven was. Hij keek erop terug als iets dat niet helemaal echt was. Het was niet zo belangrijk voor hem.”
Er waren maar een handjevol mensen aanwezig om de onthulling van de koperen gedenksteen van Mickey Daniels bij te wonen, waaronder auteur Steve Cox, Dick Bann en ikzelf. Toen we de aangewezen plaats op Forest Lawn Cemetery in Glendale naderden, zagen we markeringen voor Mickey’s ouders, maar tot nu toe was zijn stoffelijk overschot bedekt door niets dan gras. Bob Satterfield had contact met zijn overleden dochter in Texas omdat hij haar toestemming nodig had om met zijn plan door te gaan. Ze was niet meer helder, maar haar dochter was in staat om het nodige papierwerk af te handelen. Een Go Fund Me campagne bracht de benodigde $1,700 bijeen. (Forest Lawn staat erop zijn eigen grafstenen te maken, tegen aanzienlijke kosten.)
De zon werd door de wolken tegengehouden toen we enkele rustige momenten aan Mickey dachten, terwijl Bob een ingelijste foto van hem omhoog hield naast de mooie koperen plaquette die nu zijn graf markeert. Als filmliefhebbers denken we graag dat de mensen die we op het scherm bewonderen gezegend zijn met een zorgeloos leven. De waarheid is meestal complexer, zoals ook voor Mickey het geval was. Maar ik kon het niet helpen te glimlachen toen ik naar dat stralende gezicht keek op die foto uit 1920. Ik hoop dat wat er ook gebeurd is in zijn leven, hij nu echt vrede heeft.