Biomoleculaire interacties zijn fundamenteel voor de overgrote meerderheid van cellulaire processen, en identificatie van de belangrijkste op elkaar inwerkende componenten is meestal de eerste stap naar een beter begrip van de mechanismen die verschillende celfuncties regelen. Statistische beeldanalyses die kunnen worden uitgevoerd op fluorescentiemicroscopiebeelden van gefixeerde of levende cellen zijn dan ook routinematig toegepast voor biofysische en celbiologische studies. Deze benaderingen meten de fractie van interagerende deeltjes door het analyseren van dubbele kleur fluorescentie beelden voor colocalized pixels. Colokalisatie-algoritmen hebben bewezen doeltreffend te zijn, hoewel het dynamische bereik en de nauwkeurigheid van deze metingen nooit goed zijn vastgesteld. Spatial image cross-correlation spectroscopy (ICCS), waarbij ruimtelijke intensiteitsfluctuaties in beelden van twee detectiekanalen tegelijk worden gecorreleerd, is onlangs ook een effectieve maat gebleken voor colokalisatie. Door middel van simulaties, beeldvorming van fluorescerende antilichamen geadsorbeerd op glas en celmetingen, tonen we aan dat ICCS veel beter presteert dan standaard colokalisatie algoritmen bij matige tot hoge dichtheden van deeltjes, die vaak worden aangetroffen in cellulaire systemen. Bovendien werd vastgesteld dat de dichtheidsverhouding tussen de twee gelabelde soorten van belang een belangrijke rol speelt in de nauwkeurigheid van de colokalisatie-analyse. Door het toepassen van een directe en systematische vergelijking tussen het standaard, fluorescentiemicroscopie colokalisatie algoritme en ruimtelijke ICCS, tonen we regimes waar elke benadering toepasbaar is, en nog belangrijker, waar ze falen om nauwkeurige resultaten op te leveren.