Nature Is Metal.

Nature. Het is de thuisbasis van populaire creaties zoals vlinders, orchideeën en olifanten die graan eten met hun slurf.

We houden natuurlijk van deze heldere, gelukkige dingen op onze planeet – maar de natuur heeft ook een duistere kant. Een brutale kant. Een metalen kant. Voor elke ezel en emoe die verliefd worden, is er een tweekoppige slang die een voortdurend gevecht tot de dood met zichzelf voert. Voor elke bloeiende bloem is er een smeltende ijsberg in de vorm van een kist.

We nodigen je nu uit om je zwartste T-shirt aan te trekken, wat Sabbath te slingeren en bedachtzaam mee te headbangen terwijl we de negen meest metalen ontdekkingen, foto’s en onverklaarbare fenomenen beoordelen die in 2018 uit de donkerste hoeken van de natuur zijn gekropen.

Toen wetenschappers NeCROWphelia ontdekten

Meeuwen zijn de meest metalen vogels van de natuur. Ze zijn zo zwart als een gebroken hart, slim genoeg om van een twijgje een mes te maken en, zoals George R.R. Martin ons er graag aan herinnert, dol op het eten van de doden. Dit jaar voegden wetenschappers nog een veer toe aan die pet van griezeligheid: het blijkt dat kraaien ook copuleren met lijken.

Wetenschappers van de Universiteit van Washington keken naar beelden van een “kraaienbegrafenis” toen ze merkten dat sommige van de aanwezige vogels het niet lieten bij het kakelen van hun eerbetoon aan hun gevallen kuddegenoot. Sommige kraaien vielen het lijk aan, anderen stegen op en probeerden met het lijk te paren. Waarom? Dat weet niemand. Maar de onderzoekers veronderstellen dat het een verwarde, emotionele reactie zou kunnen zijn op het zien van een dode kameraad (een duidelijk signaal van gevaar) tijdens de stressvolle hoogtepunten van het paarseizoen.

Kraaien: Nog duisterder dan je dacht.

The Coffin-Berg Cometh (and Dieth)

In november vingen NASA-satellieten een glimp op van misschien wel het meest aangrijpende mogelijke symbool van de door het klimaat gehavende toekomst van de aarde: Een eenzame ijsberg, in de vorm van een doodskist, die naar warme wateren drijft om daar voor altijd te sterven.

Er is niets onmetelijks aan, behalve misschien dat het ijs niet bebloed lijkt te zijn of ook maar één tatoeage lijkt te dragen.

Volgens de NASA is de doodskistberg (officieel B-15T genoemd) ongeveer 18 jaar geleden van de Ross-ijsberg van Antarctica afgebroken en dobberde hij vervolgens bijna twee decennia lang rond de ijskoude zuidgrens van het continent. Wetenschappers zeiden dat de vorm van de doodskist-berg gedeeltelijk het resultaat is van botsingen met andere ijzige lichamen gedurende die tijd, maar uiteindelijk is het “een ongeluk van tijd en ruimte”, een beetje zoals het leven zelf (#metal). In ieder geval is de doodskistberg nu afgedreven naar de zuidelijke Atlantische Oceaan waar hij binnenkort voor altijd zal smelten, net als jij, ik en iedereen die je ooit hebt gekend. (

De ‘Skull and Crossbones Nebula’ is zo klaar om te rocken

Wanneer je in de leegte schreeuwt, schreeuwt de leegte soms terug.

Dat geschreeuw komt waarschijnlijk uit de zogeheten “nevel van schedel en gekruiste botten”, een hels masker van elkaar overlappende sterren dat zich enkele tienduizenden lichtjaren voorbij de aarde bevindt. Waarom die naam? Kijk er eens naar. Vanuit het oogpunt van onze planeet vormen de wervelende gas- en stofpluimen van de nevel de contouren van een reusachtig gezicht aan de nachtelijke hemel. Twee heldere sterrenhopen steken als dreigende ogen uit de donkere oogkassen van het gezicht.

Wetenschappers fotograferen en bestuderen de nevel graag omdat hij jong is (waarschijnlijk minder dan 2 miljoen jaar oud) en actief sterren vormt. Wij vinden het leuk omdat het griezelig is, en het beste bewijs dat we hebben dat de meest metalen creaties van de natuur nog steeds op de loer liggen in de ruimte, net buiten ons zicht, wachtend om ons de stuipen op het lijf te jagen.

Deze tweekoppige adder kan niet stoppen met zichzelf te bevechten

Er wordt wel eens gezegd dat ieder van ons zijn eigen ergste vijand is. Dat geldt vooral als je een hongerige, giftige slang met twee koppen bent.

Een van die slangen – een babykoperkop met twee koppen – werd dit jaar ontdekt op het erf van een familie in het noorden van Virginia. Volgens een verklaring van het Wildlife Center van Virginia, heeft de zeldzame samengevoegde slang twee hersenen, twee luchtpijpen en twee slokdarmen die leiden naar een enkel, gedeeld hart en een set longen. Beide hoofden zijn in staat om prooi te vangen en door te slikken – en dat is waar de problemen beginnen.

Deze hoofden kunnen gewoon niet met elkaar opschieten. Ze kunnen niet beslissen wanneer te eten, wie wat mag doorslikken of in welke richting te glijden. In de natuur, zouden ze gedoemd zijn. In een dierentuin (waar ze waarschijnlijk zullen eindigen als ze lang genoeg overleven) zullen ze gewoon geweldig zijn.

In ander totaal metalen slangennieuws, blijkt dat cobra’s elkaar kannibaliseren, zoals, de hele tijd.

De borstkaswesp genoemd naar een buitenaardse

De parasietwespen van de ichneumonoidea-familie zijn zo woest dat ze theologen ervan hebben overtuigd dat ze zich afvragen of een welwillende God ze wel heeft geschapen. Wat maakt deze insecten zo wreed? Gewoon dat ze zich voortplanten door eitjes te leggen in rupsen, en dan wachten tot de jongen zich letterlijk een weg naar buiten kauwen uit hun nog levende gastheren.

Leuk! En nog beter, wetenschappers denken dat er misschien wel 10.000 unieke soorten van deze borst-borsten buggers over de hele wereld zijn gewoon te wachten om ontdekt te worden. Een groep onderzoekers heeft eerder dit jaar drie nieuwe soorten beschreven in het Journal of Hymenoptera Research. Passend genoeg noemden ze een van hen Dolichogenidea xenomorph – een eerbetoon aan de parasitaire alien uit Ridley Scott’s ‘Alien’ (haar naam was ook Xenomorph).

Naast een gemeenschappelijke naam hebben D. xenomorph en haar tegenhanger uit de film ook een griezelig, gestroomlijnd lichaam gemeen en een voorliefde om de dagen van hun gastheer echt te verpesten. Je vindt D. xenomorph in Australië en in je nachtmerries.

Gotische mot drinkt vogeltranen als avondmaal

Ergens in het Braziliaanse Amazonegebied is er een mot die in het holst van de nacht de tranen uit het oog van een vogel zuigt. De mot doet dit niet omdat hij van het lijden van anderen geniet, zoals dat ene meisje dat je op de middelbare school kende. Hij doet dit omdat hij van zout houdt.

Dieren drinken elkaars tranen zo vaak dat het een naam heeft: lacryphagy. Het is een relatief veel voorkomende manier voor insecten zoals vlinders, bijen en motten om hun dieet aan te vullen met wat gratis natrium, volgens een nieuwe studie die dit jaar is gepubliceerd in het tijdschrift Ecology. Schildpadden en krokodillen, die geneigd zijn hun stofwisseling te verlagen en uren achtereen stil te liggen, zijn ook veelvoorkomende doelwitten – maar hoe zit het met deze vogel? Volgens de auteur van de studie, Leandro João Carneiro de Lima Moraes, kunnen vogels zoals de zwartgevlekte mierenvogel die hier te zien is ’s nachts in coma raken om hun lichaamstemperatuur te verlagen op zwoele avonden in het Amazonegebied.

Terwijl de goth moth een gratis maaltijd krijgt uit de regeling, is het onwaarschijnlijk dat de vogel er iets voor terugkrijgt – behalve misschien het risico op oogziekten. Niemand heeft gezegd dat de natuur eerlijk is.

Siberia Happened

Siberia – dat uitgestrekte, besneeuwde gebied dat het grootste land ter wereld zou zijn als het er een was – had nogal een metaaljaar. Laten we eens kijken: Er kwam een zak met 54 afgehakte mensenhanden tevoorschijn uit een sneeuwverstuiving, de zon verdween drie uur lang op mysterieuze wijze boven de koudste stad ter wereld, het regende bloed (eigenlijk gewoon industriële vervuiling die in een tocht terechtkwam) boven een fabrieksparkeerplaats, een 40.000 jaar oud dood babypaard kwam perfect bewaard uit de permafrost tevoorschijn, de 3 ton gouden bakstenen die uit de lucht vielen…

We zouden nog wel even door kunnen gaan. Maar in plaats daarvan zullen we gewoon zeggen dat, in 2018, “Siberië gebeurde.” En dat is meer dan genoeg voor ons.

When a Moose Duel Stopped Traffic in Canada

Bull elanden zijn harige bulldozers met gigantische, gespijkerde wapens die aan hun schedels zijn bevestigd, maar het is zeldzaam voor mensen om die wapens in actie te zien.

Eerder deze zomer, een Canadese automobilist wel toen twee elanden voor hem verschenen op de New Brunswisk wegkant. In een bizar en prachtig ritueel, de machtige elanden afgewisseld botsen hun gewei tegen elkaar als Kirk en Spock in die ene aflevering van Star Trek, pauzeren voor enkele minuten van nuchtere reflectie, dan botsen weer tegen elkaar. Elanden doen dit om seksuele en territoriale geschillen op te lossen, en het duel eindigt pas als de ene eland de andere uit balans brengt door alleen de kracht van zijn gewei te gebruiken. In dit geval duurde het gevecht ongeveer 10 minuten – en je kunt het allemaal bekijken (bij voorkeur met Sabbath nog steeds aan in een ander tabblad).

When a Punch-Drunk Honey Badger Got Punted

Eerlijk gezegd waren fotografen dit jaar getuige van genoeg dierengevechten om de regels van een episch Noors gedicht te vullen. Hoogtepunten zijn de strijdende koningscobra en python die verstrikt in elkaars greep stierven, de krijsende wedstrijd tussen twee Canadese lynxen die hun seksuele frustraties uitten, de vastgebonden alligator die een zelfvoldane pelsjager een kopstoot in het gezicht gaf, en de laboratoriumkakkerlak die een wesp tegen het hoofd schopte om te voorkomen dat hij een geestgestuurde zombie zou worden.

Maar de krijgers aan wie we in het bijzonder hulde willen brengen zijn de onverschrokken honingdas en de Zuid-Afrikaanse oryx – een soort antilope die tien keer zo groot is als hij – waar hij een gevecht mee begon. Dat klopt: de honingdas begon het gevecht. En daarvoor werd hij gestompt, keer op keer.

” bleef de oryx aanvallen, dan haakte de oryx de das tussen zijn horens en gooide hem vijf of zes meter in de lucht,” vertelde Dick Theron, de fotograaf die het tafereel zag ontvouwen, aan de Daily Mail. De honingdas “stond gewoon op, schudde zich uit en viel de oryx weer aan!”

Niemand weet waarom. Maar we hebben een voorstel: Das en oryx waren niet aan het vechten – ze waren aan het moshen. En tegen die twee krijgers zeggen we: have a very metal 2019, and rock on.

Originally published on Live Science.