Dorothy Dix, het pseudoniem van Elizabeth Meriwether Gilmer, een schrijfster en immens populaire adviescolumniste in het begin van de twintigste eeuw. Hoewel ze tegenwoordig weinig wordt herinnerd en vaak wordt verward met de hervormster Dorothea Dix, was Dorothy Dix tijdens haar leven de beroemdste schrijfster van Louisiana. Haar adviescolumn verscheen vijfenvijftig jaar lang en werd door mensen over de hele wereld gelezen. Hoewel haar lezers vaak dachten dat ze in hun eigen woonplaats woonde, schreef ze haar column voor The Times-Picayune in New Orleans. Haar foto verscheen op de zijkant van bussen in Europa; op de Filippijnen werd ze overspoeld door aanbiddende fans. Haar gedachtegoed vormde de ideeën van miljoenen gewone mensen die haar column dagelijks lazen.

Echt jong leven

Dorothy Dix werd op 18 november 1861 in Woodstock, Tennessee, geboren als Elizabeth Meriwether, de dochter van William Douglas Meriwether en Maria Kimbrough Winston Meriwether. Zij groeide op in een sfeer van burgerlijke armoede. Haar moeder stierf toen ze nog een tiener was. De stiefmoeder die zij al snel kreeg stond erop dat Elizabeth naar de kerk ging maar stuurde haar niet naar school. Een oud familielid dat op het landgoed woonde – een welgemanierde, snorrige kerel – leerde haar echter van Dickens, Shakespeare en literatuur in het algemeen te houden. Tussen haar jongensbezigheden als paardrijden en schieten door, ontwikkelde ze een verlangen om te schrijven.

De vrouw die Amerika’s expert op het gebied van romantiek zou worden, had daar in haar eigen leven bijna niets van meegekregen. Op haar eenentwintigste trouwde ze met George Gilmer, de broer van haar stiefmoeder. Gilmer was een harkerige nietsnut vol ambitie en bravoure, die maar geen baan leek te kunnen behouden. Toch hield ze blijkbaar zielsveel van hem. Het paar verhuisde voortdurend terwijl hij nieuwe zakelijke ondernemingen uitprobeerde; zijn humeurigheid verergerde elk jaar. Het was echter niet George, maar Elizabeth Gilmer die in 1893, toen ze tweeëndertig was, een zenuwinzinking kreeg.

Krantwerk

Dix’ vader slaagde erin haar naar de Golfkust te sturen om uit te rusten. De reis was een keerpunt, want haar buurvrouw in het huisje ernaast was Eliza Jane Nicholson, eigenaresse van New Orleans’s The Picayune. Dix liet mevrouw Nicholson een van haar verhalen zien en kreeg haar eerste baantje bij de krant, op de pagina “Vital Statistics”.

Dix hield van krantenwerk. Ze ging van overlijdensberichten naar recepten en dan naar theaterrecensies. Mrs. Nicholson wilde een vrouwelijk lezerspubliek opbouwen en vroeg Dix een adviescolumn te schrijven die vrouwen openhartig zou aanspreken. Deze promotie kwam eerder van Dix’ industrie dan van haar schrijfvaardigheid, want haar eerste artikelen waren vaak te sentimenteel en te breedsprakig. Tegen de tijd dat ze een pseudoniem voor haar column koos – Dorothy Dix – ontwikkelde ze echter een rechte, scherpe toon die precies goed was om de praktische problemen van het leven te bespreken.

Work as a Columnist

Dix’ adviezen waren bot en humoristisch, maar ook sympathiek. Was het beter om te trouwen met iemand die je aanbad, werd haar gevraagd, hoewel je alleen genegenheid voor hem voelde, of om te trouwen met iemand die je adoreerde, hoewel zijn gevoelens niet intens waren? Trouw met degene van wie je houdt, antwoordde Dorothy Dix. “Het huwelijk duurt lang. Het lijkt langer met iemand die je verveelt.” Een jongeman schreef dat hij op een avond met zijn meisje uit eten ging, daarna naar het theater en daarna dansen. Zou het goed zijn geweest om haar te kussen toen hij welterusten zei? “Nee,” antwoordde Dix. “Ik denk dat je genoeg voor haar gedaan hebt.”

Crime Reporter

Na vijf jaar werd Dix’ column in verschillende kranten herdrukt. Toen kwam er een onweerstaanbare uitnodiging voor Dix om bij de New York Journal te gaan werken. George voegde zich uiteindelijk bij haar in New York, maar hij nam haar succes kwalijk. Hij was een van de weinige New Yorkers die nooit iets las van wat zij schreef. Dix’ eerste artikelen voor de Journal waren enorm populair – een serie over Carrie Nation en haar met strijdbijlen zwaaiende drankbestrijders. De Journal wees Dix aan als misdaadverslaggever. Ze ging naar gevangenissen in het hele land om moordenaars te interviewen, en deed verslag van elke rechtszaak die de aandacht van het publiek trok: de blanke slavenhandelaar die stukjes scalp van een jong meisje in zijn open haard achterliet; de vrouw die vier jaar verborgen leefde in het kantoor van haar minnaar; de bigamist die zesendertig vrouwen trouwde door ze over zichzelf te laten praten.

Terugkeer naar New Orleans

Na zeventien jaar gruwelijke misdaden had Dix er genoeg van. Ze was nooit gestopt met het schrijven van haar adviescolumn, dus keerde ze in de jaren twintig terug naar New Orleans. Honderden brieven stroomden elke week binnen, waarin ze vooral vroeg hoe ze een echtgenoot kon krijgen of hoe ze er een kon verdragen. Dix’ eigen echtgenoot verliet op een dag het huis en kwam nooit meer terug. Zijn familie plaatste George uiteindelijk in een psychiatrische inrichting waar hij na enkele jaren stierf, nog steeds zijn vrouw belasterend.

Dix ging nog tientallen jaren door met het geven van goede echtelijke adviezen. Wanneer mannen, wat zij noemde, “de leeftijd van indiscretie” bereikten, hadden ze “een plotseling verlangen naar romantiek – de laatste oproep naar de restauratiewagen”. Ze drong er bij hun vrouwen op aan “rustig te blijven zitten” omwille van de kinderen en te wachten tot de fase voorbij was. De dodelijke rivaal die de meeste mannen zeker zouden tegenkomen was niet groot en donker maar klein en roze. “De eerste baby voor alle tijden zet de neus van de echtgenoot uit de kom.” Een paar woorden van liefde, merkte ze op, waren belangrijker voor een vrouw dan dat een man zich dood zou werken voor haar. Voor mannen was liefdespraat een verlegenheid die ze ondernamen zodat ze een vrouw konden vinden en er nooit meer hun toevlucht toe hoefden te nemen. Dorothy Dix’ meest populaire artikel was “Dictaten voor een gelukkig leven,” met daarin de suggestie “Neem je voor om gelukkig te zijn. Als je ooit gelukkig wilt zijn, moet het nu beginnen, vandaag.”

Dix’s column verscheen tot aan haar dood op 16 december 1951, in New Orleans; ze was negentig. Ze werd betreurd door zowel degenen die haar schreven met hun problemen als degenen die haar antwoorden lazen.