Niegdyś niejasna reguła Goldwatera, ogłoszona przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne w 1973 roku, aby zapobiec lekkomyślnym spekulacjom psychiatrów na temat osób publicznych, stała się punktem zapalnym. Czas, oczywiście, nie jest przypadkowy: Prezydentura Donalda Trumpa zburzyła szeroką zgodę wśród psychiatrów co do tego, czy etyczne jest komentowanie osób, których osobiście nie badali.

Reguła powstała w odpowiedzi na ankietę z 1964 roku przeprowadzoną przez redaktorów magazynu Fact. Zapytali oni 12 356 psychiatrów: „Czy uważasz, że Barry Goldwater jest psychologicznie zdolny do pełnienia funkcji prezydenta Stanów Zjednoczonych?”. Niektóre z odpowiedzi wydrukowanych w magazynie wyraźnie odzwierciedlały stronniczość. Epizod ten ukarał APA, które ustanowiło tę zasadę w 1973 r.

Reguła Goldwatera wywyższa relację lekarz-pacjent. Ale tu jest kłopot: Jeśli osoba publiczna, o której mowa, nie jest twoim pacjentem, nie ma relacji lekarz-pacjent. W innych gałęziach medycyny, jest to powszechne dla lekarzy, aby zaoferować wgląd, gdy stan zdrowia osoby publicznej jest w wiadomościach. Ortopedzi wypowiadają się na temat rozgrywającego z wysokim skręceniem kostki, kardiolodzy na temat kandydata na polityka, który ma omdlenia. Wszyscy wiedzą, że lekarz nie stawia ostatecznej diagnozy, ale zamiast tego pomaga opinii publicznej zrozumieć implikacje stanu, który jest w domenie specjalisty.

reklama

Ugodowy konsensus wokół odpowiednich parametrów dla publicznych wypowiedzi psychiatrów rozpadł się po tym, jak Trump został wybrany na prezydenta.

W zeszłym roku byłem jednym z 35 psychiatrów, którzy podpisali się pod listem do New York Timesa, potępiając fakt, że wśród mnóstwa kolumn op-ed wyrażających obawy o stan psychiczny prezydenta, zasada Goldwatera zablokowała psychiatrów – specjalistów medycznych z największym przeszkoleniem do komentowania tego tematu – od tego.

reklama

Miesiąc później, być może w odpowiedzi na ten list, APA podwoiła się, rozszerzając zasadę poza jej tradycyjne znaczenie „bez diagnozy z daleka”, aby zakazać psychiatrom wszelkich komentarzy na temat zdrowia psychicznego osoby publicznej.

To otworzyło rozłam w amerykańskiej psychiatrii. APA oskarżyła tych, którzy się wypowiadali o uprawianie „psychiatrii fotelowej”. Zwolennicy stanowiska APA zarzucali nam, że narażamy na szwank zaufanie pacjentów i wzmacniamy stygmatyzację, oraz że działamy jak psychiatrzy, którzy zmówili się ze „zbrodniami eugeniki w nazistowskich Niemczech i politycznymi represjami w Związku Radzieckim.”

Inni, w tym ja, bemoaned zorganizowanej psychiatrii „gag rule”, oklaskiwali tych, którzy wypowiadali się o Trumpie i o regule jako odpowiedzialnych współtwórców, i argumentowali, że psychiatrzy mają „obowiązek ostrzegania” o zagrożeniach dla dobrobytu społeczeństwa. Szanowani badacze, którzy nie byli związani z naszą grupą, dokonali obszernego przeglądu literatury i stwierdzili, że reguła Goldwatera jest „przestarzała i oparta na wątpliwych założeniach naukowych.”

Gdy ta debata szalała, 27 z nas napisało książkę „Niebezpieczny przypadek Donalda Trumpa”. Co znamienne, jej tytuł i stanowisko redakcyjne wyraźnie unikały diagnozy, a zamiast tego skupiały się na kwestii niebezpieczności. Utrzymywaliśmy, że społeczność psychiatryczna ma szerszą odpowiedzialność społeczną, by bić na alarm, kiedy rozpoznaje niebezpieczeństwo, działając jako to, co psychiatra Robert Jay Lifton nazwał „profesjonalistami świadkami”. Uważamy, że takie wypowiedzi są etycznym imperatywem, a nie przekroczeniem.

Uważaliśmy, że APA skutecznie wpędziła się w pozycję nie do obrony, twierdząc, że wszystkie wypowiedzi psychiatrów stanowią opinie medyczne w rodzaju tych wygłaszanych w pokoju konsultacyjnym, a zatem muszą spełniać standard badania osobistego i wymagają zgody danej osoby. Być może APA uważało, że opinia publiczna nie będzie w stanie rozpoznać naszych wypowiedzi jako świadomych specjalistów w roli publicznej.

To rozszerzenie zasady Goldwatera wchodzi w regulację nie tylko praktyki klinicznej psychiatrów, ale także tego, co wolno nam robić jako obywatelom w sferze publicznej, tak jakby psychiatrzy nie wypowiadali regularnie opinii jako nauczyciele, badacze, pisarze i biegli sądowi. Ten wąski pogląd, sprzeczny z prawdziwym życiem, wyklucza uznanie naszej odpowiedzialności wobec całej społeczności.

Profesjonaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym, podobnie jak znaczna część społeczeństwa, w którym żyjemy, wydawali się beznadziejnie spolaryzowani i pogrążeni w impasie w sprawie zasady Goldwatera. Grupa z nas, w tym większość autorów książki „Niebezpieczny przypadek”, oferuje naprawę.

Nasza propozycja wzywająca APA do uznania, że psychiatrzy mają obowiązek ostrzegać przed niebezpieczeństwami, które zagrażają społeczności, zostanie przedstawiona stowarzyszeniu dzisiaj przez dr. Liftona, cenionego psychiatrę, który faktycznie przeprowadził przełomowe badania nad nazistowskimi i sowieckimi lekarzami współpracownikami, oraz dr. Judith Herman, uznaną ekspertkę w dziedzinie traumy.

Główne punkty naszej propozycji (omówione w innym miejscu STAT) są następujące:

• APA powinna uznać, że psychiatrzy mają społeczną odpowiedzialność ostrzegania społeczeństwa, kiedy dostrzegają niebezpieczeństwo dla dobra publicznego wynikające ze stanu psychicznego urzędnika, który jest w stanie wyrządzić wielką szkodę. Uznaje to rolę psychiatrów jako „profesjonalistów świadków”. Ważne jest, aby komentujący określili się jako psychiatrzy, tak aby opinia publiczna mogła stwierdzić, że wypowiadają się oni jako profesjonaliści na podstawie swojego wykształcenia i doświadczenia, a nie dorywczo lub z powodu osobistych uprzedzeń.
• Twierdzenie APA, że nieetyczne jest dla specjalisty zdrowia psychicznego komentowanie psychologicznego funkcjonowania osoby publicznej bez przeprowadzenia wywiadu, opiera się na chwiejnych podstawach naukowych. W ciągu 45 lat od przyjęcia zasady Goldwatera, znaczące badania multidyscyplinarne podały w wątpliwość prymat i konieczność przeprowadzania wywiadu jako jedynej podstawy oceny we wszystkich okolicznościach.
• Potwierdzamy obowiązek zachowania poufności w opiece nad naszymi pacjentami i wzywamy tych, którzy wypowiadają się na ten temat, do zachowania powściągliwości w używaniu terminów psychiatrycznych, aby uniknąć potencjalnego stygmatyzowania pacjentów, którzy szukają i zasługują na sumienne leczenie.

Te ograniczone, praktyczne rewizje zasady Goldwatera poprawiłyby jej najpoważniejsze niedociągnięcia i ułatwiłyby psychiatrom odpowiedzialne zaangażowanie w nasze złożone społeczeństwo.

Leonard L. Glass, M.D., jest profesorem nadzwyczajnym psychiatrii w Harvard Medical School i starszym psychiatrą prowadzącym w McLean Hospital w Belmont, Mass. Zrezygnował w proteście z Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego w kwietniu 2017 r.

.