Once thought to be scaly-skinned beasts, many dinosaurs likely sported fantastic feathers and fuzz. Choć wczesne przodkowie ptaków, wiele kawałków ich ewolucyjnej linii czasu pozostają niejasne. Ale ostatnie znalezisko może wypełnić niektóre z tych luk: końcówka rozmytego ogona młodego dinozaura zamknięta w bursztynie.

W 2015 roku Lida Xing, badacz z China University of Geosciences w Pekinie, wędrował przez rynek bursztynu w Myanmarze, gdy natknął się na okaz na sprzedaż na straganie. Ludzie, którzy wydobyli go z kopalni, myśleli, że skamieniała żywica drzewa zawiera kawałek jakiejś rośliny i chcieli go sprzedać, aby zrobić z niego biżuterię. Xing podejrzewał jednak, że kawałek starożytnej żywicy może zawierać fragment zwierzęcia i przyniósł go do swojego laboratorium w celu dalszych badań.

Jego inwestycja się opłaciła.

To, co wyglądało jak roślina, okazało się końcówką ogona pokrytą prostym, puchatym piórem. Nie wiadomo jednak, do jakiego dokładnie stworzenia należało. Naukowcy przyjrzeli się bliżej bursztynowemu kawałkowi za pomocą tomografii komputerowej i zdali sobie sprawę, że należał on do prawdziwego dinozaura, a nie do starożytnego ptaka. Naukowcy szczegółowo opisali swoje znalezisko w badaniu opublikowanym w czasopiśmie Current Biology.

„Możemy być pewni źródła, ponieważ kręgi nie są połączone w pręt lub pygostyle, jak u współczesnych ptaków i ich najbliższych krewnych”, Ryan McKellar, badacz z Royal Saskatchewan Museum i współautor badania mówi w oświadczeniu. „Zamiast tego ogon jest długi i elastyczny, ze stępkami piór biegnącymi w dół po każdej stronie.”

Bez reszty szkieletu nie wiadomo dokładnie do jakiego dinozaura należał ten ogon, choć prawdopodobnie był to młodociany koelurozaur, stworzenie blisko spokrewnione z ptakami, które zazwyczaj miało jakiś rodzaj piór. A to co jest najbardziej intrygujące w tej 99-milionowej skamielinie to właśnie pióra. W przeszłości większość informacji o piórach dinozaurów pochodziła z dwuwymiarowych odcisków pozostawionych w kamieniu lub piór, które nie były przytwierdzone do reszty szczątków. Ta skamielina może pomóc rozstrzygnąć debatę na temat tego, jak pióra ewoluowały w pierwszej kolejności, mówi Matthew Carrano, kurator Dinosauria w Smithsonian’s National Museum of Natural History.

Ponieważ skamieliny są stosunkowo rzadkie, biolodzy ewolucyjni zwrócili się do studiowania embrionów współczesnych ptaków, aby uzyskać poczucie, jak pióra mogły się rozwijać przez miliony lat. Ale podczas gdy jest to dobry sposób, aby złożyć razem ewolucyjną mapę drogową, nadal muszą znaleźć odpowiednie drogowskazy, aby upewnić się, że ich myślenie jest na właściwym torze.

„Wszystkie małe części pióra rodzaj rzepa razem, więc można machać piórem w powietrzu i nie zmienia kształtu, co jest punktem, jeśli jesteś latania z nim,” Carrano mówi Smithsonian.com.

Od lat, Carrano mówi paleontologów zostały podzielone na pozornie proste pytanie: co było pierwsze, „rzep”, który trzyma pióra razem, lub ich ogólnej formy strukturalnej. Jednak podczas gdy pióra tego nowego znaleziska posiadają maleńkie haczyki wspólne dla piór ptaków, mają one o wiele więcej wspólnego z luźnymi, puchatymi piórami niż sztywnymi zębatkami, których współczesne ptaki używają do lotu. To sugeruje, że haki, lub tak zwane barbules, przyszedł pierwszy.

„Jeśli spojrzeć na nich, są one rodzajem falowania w całym miejscu,” Carranno mówi. „Jeśli miałbyś naprawdę ustrukturyzowane pióra i miałbyś te barbule, nie powinny one unosić się wszędzie. Powinny być całkiem sztywne.”

Te pióra z pewnością nie pomogły temu konkretnemu dinozaurowi latać, ale mogły pomóc mu utrzymać ciepło i suchość, trochę jak futro. A pióra nie są jedyną rzeczą w tym kawałku bursztynu, którą Carrano uważa za interesującą – ma on również maleńkie, podobne do mrówek owady uwięzione wewnątrz niego.

„Osobiście bardzo chciałbym wiedzieć, czym są te owady” – mówi Carrano. „Prawie nigdy nie znajdziesz skamieliny dinozaura i owada razem, ponieważ po prostu nie zachowują się one w tym samym otoczeniu. Ale tutaj są, prawda?”

Choć opierzony ogon dinozaura może być najbardziej krzykliwym znaleziskiem, ten kawałek bursztynu wciąż może kryć wiele innych wskazówek na temat starożytnych, czekających tylko na naukowców, by je odblokować.

.