Rzeka Niagara, rzeka będąca ujściem drenażu czterech górnych Wielkich Jezior (Superior, Michigan, Huron i Erie), posiadająca łączny obszar dorzecza około 260 000 mil kwadratowych (673 000 km kwadratowych). Płynąc w kierunku północnym od jeziora Erie do jeziora Ontario, na odcinku około 35 mil (56 km), Niagara stanowi część granicy między Stanami Zjednoczonymi a Kanadą, oddzielając stan Nowy Jork od prowincji Ontario. Stosunkowo wysoki, stały przepływ i strome nachylenie (około 326 stóp) rzeki sprawiają, że jest ona jednym z najlepszych źródeł energii wodnej w Ameryce Północnej. Mniej więcej w połowie biegu rzeki leży wodospad Niagara, jeden z głównych spektakli krajobrazowych kontynentu. Amerykańskie i kanadyjskie miasta o tej samej nazwie stoją na obu brzegach rzeki.

Od swojego czoła w jeziorze Erie, rzeka płynie jednym korytem przez około 5 mil (8 km). Następnie zostaje podzielona na dwa kanały przez wyspy Strawberry i Grand. Kanał wschodni, czyli amerykański, biegnie przez około 15 mil (24 km), kanał zachodni, czyli kanadyjski, przez około 12 mil. U podnóża Grand Island oba kanały łączą się ponownie około 3 mile (5 km) powyżej wodospadu Niagara. Od jeziora Erie do górnych bystrzy rzeka opada około 10 stóp (3 metry), podczas gdy w krótkich bystrzach spada 50 stóp (15 metrów) przed przelaniem się przez wodospad.

Poniżej wodospadu i rozciągający się na 7 mil (11 km) jest wąwóz Niagara. Odcinek 2.25 mili (3.6 km) od Wodospadu Podkowy jest znany jako Basen Maid of the Mist. Ma on zejście tylko 5 stóp (1,5 metra) i można po nim pływać łodziami wycieczkowymi. Za nim wąwóz opada o kolejne 28 metrów (93 stopy), płynąc na północny zachód najpierw przez wąski Whirlpool Rapids przez 1 milę (1,6 km) do Whirlpool. Tam wąwóz zakręca pod kątem 90° na północny wschód przez 2 mile (3 km) i skręca na północ przez kolejne 1,5 mili (2,5 km) do podnóża skarpy Niagara w Lewiston, w stanie Nowy Jork. W końcowych 7 milach rzeka płynie przez równinę jeziorną do jeziora Ontario.

Rzeka powstała późno w epoce plejstocenu, przed około 11 700 lat temu, kiedy margines wielkiego kontynentalnego lądolodu stopił się i odsłonił skarpę dolomitowej skały Niagara pochodzenia sylurskiego (mającej około 415 do 445 lat), pozwalając na przelewanie się przez nią wody z basenu jeziora Erie. Recesja wodospadu stworzyła Wąwóz Niagara, którego wiek, obliczony przez podzielenie jego długości przez średnie tempo recesji wodospadu w ostatnim czasie, wynosi około 7000 lat. Inne względy doprowadziły niektórych geologów do oszacowania wieku nawet na 25.000 lat. Określenie wieku ostatniego lodowca na tym obszarze sugeruje jednak, że rzeka Niagara ma około 12 000 lat.

Rzeka jest żeglowna od jeziora Erie do górnego biegu. Ruch wodny wzdłuż Niagary przechodzi przez górny pojedynczy kanał i kanał amerykański i wchodzi do Kanału Barkowego Stanu Nowy Jork w Tonawanda, Nowy Jork. Kanał ten, o minimalnej głębokości 4 metrów (12 stóp), łączy się z rzeką Hudson i posiada odgałęzienia, które łączą się z jeziorem Champlain i jeziorem Ontario. Kanał Black Rock, od Buffalo Harbor do punktu położonego kilka mil w dół rzeki Niagara, przedłuża okres żeglugi lokalnie przez większą część zimy, kiedy to rzeka zostaje zatkana lodem na jeziorze Erie. Główna żegluga pomiędzy jeziorami Erie i Ontario, jednakże, przechodzi przez Kanał Welland, ważne ogniwo w szlaku Wielkich Jezior – Drogi Wodnej Wawrzyńca.

Kanada i Stany Zjednoczone zgodziły się, w traktacie podpisanym w 1950 roku, zarezerwować wystarczające ilości wody do przepływu przez wodospad Niagara, aby zachować ich wartość widokową. Cała woda przekraczająca określoną ilość, szacowaną średnio na około 130,000 stóp sześciennych (3,600 metrów sześciennych) na sekundę, została udostępniona do przekierowania do produkcji energii, która ma być podzielona równo pomiędzy Stany Zjednoczone i Kanadę. Energia ta jest wytwarzana przez elektrownie państwowe po obu stronach wąwozu. Głównym bodźcem do skierowania wody do jeziora Superior poprzez działy wodne Long Lake-Ogoki River była dodatkowa energia hydroelektryczna, którą ta woda mogłaby ostatecznie dostarczyć do Stanów Zjednoczonych i Kanady przy wodospadzie Niagara. Dwie duże elektrownie położone na końcu wąwozu, jedna w pobliżu Lewiston, N.Y., a druga w Queenston, Ont., otrzymują wodę przekierowaną z rzeki powyżej wodospadu i doprowadzoną do nich tunelami i kanałami. Energia elektryczna jest wykorzystywana przez pobliski przemysł elektrochemiczny, a także wysyłana do różnych miast do innych zastosowań.