W filozofii porządek naturalny jest źródłem moralnym, z którego prawo naturalne stara się czerpać swój autorytet. Porządek naturalny obejmuje naturalne relacje istot do siebie nawzajem w przypadku braku prawa, które prawo naturalne stara się wzmacniać. Jest to związane z karmą. W przeciwieństwie do tego, prawo boskie poszukuje autorytetu od Boga, a prawo pozytywne poszukuje autorytetu od rządu.

Termin ten jest używany przez Hansa-Hermanna Hoppe w jego książce Democracy: The God That Failed: The Economics and Politics of Monarchy, Democracy, and Natural Order, w obronie anarchokapitalizmu.

Termin ten jest używany przez Friedricha Hayeka w jego pismach.

Fizjokraci, grupa XVIII-wiecznych oświeceniowych filozofów francuskich, mieli silną wiarę w filozofię naturalnego porządku. Według nich jest to idealny porządek dany im przez Boga, który pozwalał istotom ludzkim żyć razem w idealnym społeczeństwie. Prawa naturalne są wyrazem woli Boga. Tak więc ludzie nie zebrali się razem poprzez nieco arbitralną „umowę społeczną”. Raczej musieli odkryć prawa naturalnego porządku, które pozwoliłyby im żyć w społeczeństwie bez utraty znaczących swobód.

Naturalny porządek miał na celu zapewnienie przyjemności ludziom i zwiększenie praw ludzi bez nakładania ograniczeń na ich wolność. Fizjokraci wierzyli, że porządek naturalny utrzymuje równowagę w przyrodzie. Z koncepcji naturalnego porządku wynikały pewne ważne praktyczne skutki. Wynikało z niej, że tylko w warunkach wolności człowiek może cieszyć się maksymalnym szczęściem i czerpać maksymalne korzyści w sprawach gospodarczych.