Ich reakcja wprawiłaby w osłupienie ich ojca. „To wszystko?” powiedział Todd. Dla 24-letniej Bliss, wiadomość była ekscytująca, „jakbym czytała fascynującą książkę historyczną, a potem odkryła swoje nazwisko w indeksie. Czułam, że jestem ważna w sposób, w jaki wcześniej nie byłam”.

Rok był 1990. Od 1947 roku, kiedy to Anatole Broyard, który w czasie wojny był białym oficerem dowodzącym pułkiem czarnych marynarzy, zostawił rodziców i siostry w Bedford-Stuyvesant na Brooklynie, zdecydował się nadal podawać się za białego w środowisku bohemy Greenwich Village, nastąpiły głębokie zmiany w podejściu do kwestii rasowych w Ameryce. Ze względu na jego urok, starannie wyćwiczoną błyskotliwość konwersacyjną i sukces w uwodzeniu jednej wrażliwej młodej kobiety za drugą, środowisko hipsterskich intelektualistów, w którym się obracał, zaakceptowałoby go niezależnie od tego, jak się nazywał – i robiło to, ilekroć wybiórczo ujawniał prawdę. Ale Broyard, mniej hipsterski i egzystencjalistyczny niż wrodzenie konserwatywny młody człowiek mający ambicję, by stać się częścią literackiego establishmentu (którego przykładem był wówczas The Partisan Review), usprawiedliwiał dokonany wybór, odmawiając przyjęcia jakichkolwiek ograniczeń swojej wolności lub bycia zaszufladkowanym jako czarny pisarz, jak James Baldwin.

Pod jednym względem, nie mylił się wcale. „Mój ojciec naprawdę wierzył,” pisze Bliss Broyard w „One Drop: My Father’s Hidden Life – a Story of Race and Family Secrets,” „że nie było żadnej istotnej różnicy między czarnymi i białymi i że jedyną osobą odpowiedzialną za określenie, kim miał być, był on sam.” Ale dla Broyarda zbudowanie białej tożsamości wymagało bezwzględnego i tchórzliwego pozbycia się swojej czarnej rodziny. Później miał nieśmiało powiedzieć swoim dzieciom, że ich babcia i dwie ciotki, z których jedna miała wyraźnie ciemną skórę, po prostu go nie interesowały. W latach 60-tych nie wyrażał sympatii dla ruchu praw obywatelskich, sprzeciwiając się, jak pisze jego córka, ruchowi, który wymagał „przylgnięcia do platformy grupowej, a nie do własnego 'esencjalnego ducha’. ” Jego pośmiertnie opublikowany pamiętnik, „Kafka Was the Rage,” ujawnił tylko, że jego ludzie byli z Nowego Orleanu.

Broyard po raz pierwszy pojawił się na stronach The Partisan Review z szeroko dyskutowanym esejem z 1948 roku na temat czarnych korzeni hipsterstwa. Dwa opowiadania, jedno o śmierci ojca, przyniosły mu kontrakt na bardzo oczekiwaną powieść autobiograficzną, której nigdy nie udało mu się ukończyć. Paradoksalnie, jego niezamierzonym dziedzictwem dla córki będzie wielka historia, z którą nigdy nie mógł się uporać: 250-letnia historia nowoorleańskich Broyardów, której kulminacją jest zagadka jego własnego życia. W procesie układania jej w całość Bliss Broyard musiałaby oczyścić się z zakorzenionych w niej założeń o niższości rasowej. Nie tracąc głębokiej miłości do ojca, będzie musiała przyjrzeć się jego życiu z obiektywizmem historyka. Kontaktując się z zaginionymi krewnymi rozproszonymi od Nowego Orleanu po Los Angeles, stopniowo wpasowywała się z powrotem w ogromną dalszą rodzinę, której istnienie było przed nią ukrywane, i spotykała się z dalekimi kuzynami, którzy uważali się za białych, nie tracąc kontaktu z kolorowymi Broyardami.

Czym jestem?” – to początkowe pytanie, które zaczęła sobie zadawać, szukając wielu definicji słowa „kreolski”. Dopóki nie odkryła, że jej czarni przodkowie byli wolnymi kolorowymi ludźmi, była przekonana, że musi być bezpośrednim potomkiem niewolników. Jej własne czarne genetyczne dziedzictwo sięgało aż do narodzin syna Henry’ego Broyarda, Paula, w 1856 roku. Czarny z wyboru, Henry Broyard wstąpił do oddziału milicji złożonego z kolorowych mężczyzn, by bronić Nowego Orleanu przed inwazją Jankesów w 1861 roku; w następnym roku, gdy Nowy Orlean padł łupem wojsk Unii, wstąpił do pierwszego czarnego pułku w historii armii Stanów Zjednoczonych. Znosił upokarzające traktowanie czarnych żołnierzy i walczył w bitwie o Port Hudson. Zmarł jako biały człowiek w 1873 roku, w krótkim okresie, kiedy „zreformowane społeczeństwo Południa” wydawało się „tantalizująco w zasięgu ręki”, ale został pochowany w kolorowej sekcji cmentarza St. Jego syn Paul, czołowy członek społeczności kreolskiej w Nowym Orleanie, prosperował jako stolarz i budowniczy, a w latach 90. XIX wieku pełnił funkcję republikańskiego prezydenta Piątej Dzielnicy. Odgrywał aktywną rolę w walce z odradzającą się supremacją białych, aż stracił serce, gdy ustawodawstwo Jima Crowa odebrało czarnym zdobycze wywalczone podczas Rekonstrukcji. Dziadek Blissa Broyarda, Nat, porzucił swoje segregowane miejsce urodzenia w 1927 roku i przeniósł rodzinę na północ, do Nowego Jorku, gdzie czasami musiał podawać się za białego, by dostać pracę i zawsze czuł się jak rozgoryczony wygnaniec. Jego syn, Anatole, najbardziej prominentny z Broyardów, był być może najbardziej spaczony przez rasizm.