„Módlcie się dobrzy ludzie, bądźcie cywilizowani, jestem protestancką dziwką” – brzmiała bezczelna riposta Nell Gwyn na masy napierające na jej powóz w błędnym przekonaniu, że jest to powóz księżnej Portsmouth, katoliczki Louise de Keroualle.
„Ładna, dowcipna Nell” była być może najbardziej znaną i zapamiętaną kochanką króla Karola II.
Była jedną z wielu (za jego życia było ich w sumie 13), ale była najmniej „chciwa” z nich wszystkich. Kiedy umierał, błagał swojego następcę, księcia Yorku, „aby nie pozwolił biednej Nellie głodować”.
W swoich wczesnych nastolatkach Nell Gwyn została zaangażowana do sprzedaży pomarańczy w King’s Theatre. Jej naturalny dowcip i zupełny brak samoświadomości przykuł uwagę aktora Charlesa Harta i innych, a Dryden napisał sztuki, aby wykorzystać jej talenty jako aktorki komicznej.
Została kochanką Charlesa Harta, nazywała go Karolem Pierwszym, a następnie została przekazana Charlesowi Sackville’owi, lordowi Buckhurst, którego nazwała Karolem Drugim, a później królowi, nazywając go swoim Karolem Trzecim.
Lady Castlemaine (Barbara Palmer) była kochanką króla Karola przez wiele lat, kiedy zauroczył się Nell.
Rywalizacja między Nell, Lady Castlemaine, Frances Stuart, Louise de Keroualle, Lucy Walters, Moll Davis i wieloma innymi sprawiała, że życie króla było czasem trudne!
Karol miał 13 dzieci od tych „pań” i zgodził się wspierać dzieci, które uważał za swoje. Miał wątpliwości co do niektórych dzieci Lady Castlemaine, ponieważ przyłapał ją w kompromitującej pozycji z Johnem Churchillem, późniejszym księciem Marlborough. Ostatnie dziecko Lady Castlemaine, urodzone w 1672 roku, zostało uznane za dziecko Churchilla.
Inne damy przychodziły i odchodziły – niejaka Winifred Wells była druhną. Opisano ją jako posiadającą „powóz bogini, ale fizjonomię rozmarzonej owcy”!
Moll Davies, również aktorka, miała dziecko z królem. Dziecko było znane jako Lady Mary Tudor. Moll otrzymała od króla dom przy Suffolk Street i pierścień wart 600 funtów, zanim wypadła z łask.
Nell nie była chciwa i pazerna jak jej rywalki, ale otrzymała dom w pobliżu Pall Mall i kiedy po raz pierwszy poznała króla, poprosiła o zaledwie 500 funtów rocznie!
Król Karol dał jej rentę w wysokości 4000 funtów rocznie z czynszów w Irlandii, a później kolejne 5000 funtów rocznie z funduszu Secret Service Fund.
Pod koniec 1669 roku Nell wycofała się ze sceny, ponieważ była w ciąży. Dziecko było chłopcem: jednak jej drugi syn, urodzony dwa lata później, zmarł.
W przeciwieństwie do innych kochanek Karola, Nell nigdy nie otrzymała tytułu, ale dzięki sprytnej taktyce uzyskała tytuł dla swojego syna.
„Chodź tu, mały bękarcie” – podobno powiedziała do swojego małego syna w obecności króla. Król był przerażony, ale jak Nell zapytał, „co ona powinna go nazwać, nie był bękartem prawda?”. Król natychmiast uczynił go księciem St. Albans!
Kiedy król zmarł w 1685 roku wierzyciele Nell zstąpili na nią – nigdy nie głodowała, ale była w poważnym niebezpieczeństwie wysłania do więzienia dla dłużników. Odwołała się do króla Jakuba i ku jego uznaniu, uregulował jej bezpośrednie długi i dał jej rentę w wysokości 1500 funtów rocznie.
James poprosił w zamian, że jej syn powinien stać się katolikiem, ale James miał być rozczarowany.
Nell przeżyła Karola tylko o dwa lata i była tylko w jej trzydziestym roku życia, kiedy zmarła. Stała się legendą, jedyną królewską kochanką w historii Anglii, która wzbudziła powszechną sympatię.
„Ona nie”, powiedziała pewnemu zalotnikowi w swoim barwnym języku, który był częścią jej uroku, „położyć psa tam, gdzie położył się jeleń”!
.