Wybuchł w atmosferze nad Murchison w Wiktorii, około 160 km na północ od Melbourne, 28 września 1969 roku i spadł na obszar około 35 km2. Tak więc, kiedy mówimy o „nim”, tak naprawdę mówimy o wielu połamanych kawałkach jednego obiektu.

Te kawałki są wystawione na wystawie Dynamic Earth w Melbourne Museum i stanowią tylko bardzo małą część tego, co zostało zebrane.

Największy znaleziony kawałek ważył prawie 7 kg, choć wiele innych ważyło zaledwie po kilka gramów. W sumie zebrano około 100kg, z czego ponad 80kg trafiło do zbiorów naukowych.

Wiele materiału trafiło za ocean (głównie do Field Museum w Chicago, które ma prawie 52kg i Smithsonian w Waszyngtonie DC, które ma prawie 20kg), część pozostała w Australii. Ponad 7 kg pozostało na Uniwersytecie w Melbourne i duża część z nich została później przekazana do Muzeów Wiktorii. My mamy około 3.5kg i podczas gdy tylko największe kawałki są na wystawie, mamy również wiele mniejszych kawałków:

Większość kawałków skał w tej szufladzie to części meteorytu Murchison (choć nie ten duży kamień po prawej – to w rzeczywistości inny meteoryt podobnego typu o nazwie Rainbow, który został znaleziony w Wiktorii w 1994 roku).

Otwierając zapieczętowane tuby, można jeszcze poczuć, bardzo słabo, zapach tego, co dr John Lovering z Uniwersytetu w Melbourne, który zorganizował zbiór kawałków meteorytu w 1969 roku, opisał jako „zupełnie jak spirytus metylowy – bardzo silny”.

Była to pierwsza wskazówka, że meteoryt, na który patrzył, był rzadkim typem zwanym chondrytem węglowym. W przeciwieństwie do bardziej powszechnych skalistych meteorytów, chondryt węglowy jest pełen cząsteczek organicznych i dużej ilości wody; ten zawiera osiem procent wody.

W rok po jego zebraniu, w czasopismach naukowych zaczęły pojawiać się prace opisujące skład chemiczny meteorytu, a podniecenie związane z jego naukowym znaczeniem zaczęło rosnąć.

Praca w czasopiśmie Nature opisująca odkrycie aminokwasów pochodzenia pozaziemskiego w meteorycie wywarła, jeśli wybaczycie kalambur, spory wpływ i była szeroko komentowana w prasie, nawet w Time Magazine.

Prace wciąż są publikowane na ten temat – jedna ukazała się w 2011 roku w Proceedings of the National Academy of Sciences, a nowy minerał siarczku chromu, Murchisite (Cr5S6), został zgłoszony w American Mineralogist.

Do tej pory ponad 70 aminokwasów zostało zidentyfikowanych z meteorytu, z których tylko 19 jest znanych z Ziemi. Te i wiele innych związków chemicznych, które zostały zidentyfikowane, sugerują, że mogą tam być obecne tysiące złożonych organicznych związków chemicznych.

Co jest tak interesujące w tych cząsteczkach, to fakt, że pokazują one, iż proste chemiczne bloki konstrukcyjne niezbędne do życia na Ziemi wydają się dość łatwo tworzyć w innych miejscach.

Nie tylko o początkach życia może nam powiedzieć meteoryt Murchison. Zawiera on maleńkie przedsłoneczne ziarna – między innymi nanodiamenty i węgliki krzemu, które powstały w supernowych na długo przed pojawieniem się naszego Słońca – które mówią nam wiele o tym, jak uformował się nasz własny i inne układy słoneczne.

Ale nie tylko to, informacje z przedsłonecznych ziaren w meteorycie Murchison mają fundamentalne znaczenie dla poznania wielu informacji o tym, jak pierwiastki są pierwotnie produkowane i wiele o strukturze i mechanice gwiazd.

Więc meteoryt Murchisona jest zdecydowanie całkiem fajny – biolodzy, chemicy, astrofizycy i ci z nas, którzy po prostu uważają, że skały spadające z nieba są fascynujące, wszyscy się z tym zgadzają.

Dermot Henry, kierownik działu naukowego Muzeów Wiktorii, mówi: „jest tak niezwykły i dostarczył tak wiele informacji na temat kosmologii, powstawania pierwiastków i tego, jak działa wszechświat – prawdopodobnie wygenerował więcej publikacji niż jakikolwiek inny meteoryt. I jest wiktoriański!”

Zbiegając się z 50. rocznicą meteorytu Murchison, Dermot wygłosił wykład w Melbourne Museum:

Możesz zobaczyć meteoryt Murchison na własne oczy na wystawie Dynamic Earth w Melbourne Museum.

.