Eksponowanie „Get Rich Slow” Dreamkiller

Jako nastolatek, nigdy nie dawałem sobie szansy na stanie się bogatym młodym.

Zdrowie i młodość było równaniem, które nie obliczało się dla mnie po prostu dlatego, że nie miałem fizycznych możliwości. Wspólne drogi do bogactwa dla młodych są konkurencyjne i wymagają talentu; zostań aktorem, muzykiem, animatorem lub zawodowym sportowcem – wszystkie znane drogi, które miały wielki znak „DROGA ZAMKNIĘTA”, który śmiał się „Nie ma szans MJ!”

Więc, we wczesnym okresie życia, zrezygnowałem z tego pomysłu. „Get Rich Slow” wyjaśniło mi to dobitnie: Idź do szkoły, zdobądź pracę, zaoszczędź 10 procent, bądź skąpy, a pewnego dnia będę mógł przejść na emeryturę bogaty, aczkolwiek stary, i zrezygnować z tych wspaniałych pomysłów wolności, domów w górach i egzotycznych samochodów. Po prostu zadowolę się mniejszą ilością. Ale wciąż marzyłem. To jest to, co robią nastoletni chłopcy. Dla mnie liczyły się tylko samochody.

The 90 Seconds That Changed My Life – And Could Change Yours Too.

Dorastałem w Chicago i byłem wieprzowym dzieciakiem z niewielką liczbą przyjaciół. Nie interesowały mnie nastoletnie dziewczyny ani uprawianie sportu, ale pączki, gry wideo i kręgle. Moje ówczesne wysiłki uosabiała dawno złamana miotła; używałem jej jako pilota do telewizora, ponieważ prawdziwa była złamana, a ja byłem zbyt leniwy, żeby się ruszyć. Kiedy się ruszyłem, lokalna lodziarnia była często moim celem; słodka rozkosz była motywem, na który zawsze mogłem liczyć.

Ten dzień był jak każdy inny: Szukałem lodów. Obmyśliłem smak mojej następnej rozkoszy i ruszyłem w stronę lodziarni.

Kiedy dotarłem na miejsce, tam był IT.

Stałem twarzą w twarz z moim wymarzonym samochodem: Lamborghini Countach znanym z hitowego filmu z lat 80-tych, Cannonball Run. Zdziwiony, każda myśl o lodach została wyrzucona z mojego mózgu. Stał zaparkowany jak król, a ja wpatrywałem się w niego jak czciciel oddany swojemu Bogu. Ogromny i imponujący, siedział tam bezczynnie jak śpiący smok. To był również mój młot kowalski, który wybił mój leniwy tyłek z parkingu i otworzył skrót do Fastlane.

Gapked przez kilka minut, aż młody człowiek opuścił lodziarnię i skierował się w stronę samochodu. Czy to może być właściciel? Nie ma mowy. Nie mógł mieć więcej niż 25 lat. Ubrany w niebieskie dżinsy i za dużą flanelową koszulę, pod którą widziałem koszulkę koncertową Iron Maiden, doszedłem do wniosku, że to nie może być właściciel. Spodziewałem się starego faceta: Pomarszczony, z siwą linią włosów i ubrany dwa sezony za późno. Nie tak. Moje neurony wystrzeliły: „Co do diabła?”. Jakim cudem młody facet mógł sobie pozwolić na tak płodną motoryzację? Na litość boską, ten samochód kosztuje więcej niż dom, w którym mieszkam! Spekulowałem, że to musi być zwycięzca loterii. Hmmm … a może jakiś bogaty dzieciak, który odziedziczył rodzinną fortunę. Nie, to zawodowy sportowiec. Tak, to jest to, doszedłem do wniosku.

Nagle śmiała myśl wtargnęła do mojej głowy: „Hej MJ, dlaczego nie zapytasz tego gościa, czym się zajmuje?”. Mógłbym? Nie… A może mógłbym? Stałem na chodniku, oszołomiony, negocjując sam ze sobą. Co jest najgorsze, co mogłoby się stać? Ośmielony i pełen adrenaliny ruszyłem nogami w stronę samochodu, jakby mój mózg nie chciał się zgodzić. W tylnej części mojego umysłu, słyszałem mojego brata taunts, „Danger Will Robinson Danger!”

Sensing moje podejście, właściciel starał się ukryć jego trepidation z uśmiechem, i otworzył swoje drzwi. Whoa. Drzwi samochodu poleciały w niebo, pionowo, w przeciwieństwie do wychylania się na boki jak w normalnym samochodzie. To rzuciło mnie z tego, co trochę gra miałem i starałem się zachować moje opanowanie, jak gdyby samochody z drzwiami statku kosmicznego były standardowe fare.

Co nie mogło być więcej niż 20 słów wydawało się jak powieść. Moja szansa była tutaj i chwyciłem ją…. „Przepraszam pana?” Mruknąłem nerwowo mając nadzieję, że mnie nie zignoruje. „Czy mogę zapytać, co robisz na życie, że pozwala Ci pozwolić sobie na taki niesamowity samochód?”. Wyczuwając ulgę, że nie jestem nastoletnim dresiarzem, właściciel uprzejmie odpowiedział: „Jestem wynalazcą”. Zakłopotany tym, że jego odpowiedź nie pasowała do moich wcześniejszych wyobrażeń; moje przygotowane pytania uzupełniające zostały zniweczone, paraliżując mój następny ruch.

Stałem tam zmarznięty jak lody, których szukałem kilka minut wcześniej.

Wyczuwając okazję do ucieczki, młody właściciel Lamborghini zajął miejsce kierowcy, zamknął drzwi i uruchomił silnik. Głośny ryk wydechu przetoczył się przez parking alarmując wszystkie formy życia o groźnej obecności Lamborghini. Czy mi się to podobało, czy nie, rozmowa była skończona. Wiedząc, że może minąć wiele lat, zanim taki widok powtórzy się ponownie, dokonałem mentalnej inwentaryzacji stojącego przede mną motoryzacyjnego jednorożca. Mężczyzna odjechał, a samochodu już nie było. Odszedłem przebudzony jak ścieżka neuronowa nagle otworzyła się w moim mózgu.

Wyzwolenie od sławy i talentu

Co się zmieniło tamtego dnia? Zostałem wystawiony na działanie Fastlane. Jeśli chodzi o słodycze, za którymi podążałem tamtego dnia, nigdy nie udało mi się wejść do sklepu. Odwróciłem się i wróciłem do domu z nową rzeczywistością. Nie byłem wysportowany, nie umiałem śpiewać i nie umiałem grać, ale mogłem się wzbogacić bez sławy lub bez talentu fizycznego.

Od tego momentu wszystko się zmieniło. Spotkanie z Lamborghini trwało tylko 90 sekund, ale przełożyło się na całe życie nowych przekonań, kierunków i wyborów. Zdecydowałem, że pewnego dnia będę właścicielem Lamborghini i zrobię to, póki będę młody. Nie chciałem czekać do następnego spotkania, następnego przypadkowego doświadczenia, następnego plakatu: Chciałem tego dla siebie.

Poszukiwanie Millionaire Fastlane

Po spotkaniu z Lamborghini podjąłem świadomy wysiłek studiowania młodych milionerów, którzy nie byli sławni ani utalentowani fizycznie. Ale nie interesowali mnie wszyscy milionerzy, tylko ci, którzy prowadzili bogaty, ekstrawagancki styl życia. To badanie doprowadziło mnie do zbadania ograniczonej, niejasnej grupy ludzi, małego podzbioru Bezsławnych Milionerów, którzy spełniali następujące kryteria:

1) Prowadzili bogaty styl życia, lub byli do tego zdolni. Nie byłem zainteresowany słuchaniem od oszczędnych milionerów, którzy żyli „obok” w klasie średniej.

2) Musieli być stosunkowo młodzi (poniżej 35 roku życia) lub musieli szybko zdobyć bogactwo. Nie interesowali mnie ludzie, którzy spędzili 40 lat swojego życia, pracując i zarabiając grosze na drodze do milionów. Chciałem być bogaty młody, nie stary.

3) Musieli być self-made. Ja byłem spłukany. Zdobywcy srebrnej łyżeczki na loterii szczęśliwego nasienia nie byli zapraszani do mojego laboratorium.

4) Ich bogactwo nie mogło pochodzić ze sławy, talentu fizycznego, gry w piłkę zawodową, aktorstwa, śpiewu lub rozrywki.

Szukałem milionerów, którzy zaczynali tak jak ja – przeciętny facet bez żadnych specjalnych umiejętności lub talentu, który w jakiś sposób stał się wielki.

Przez szkołę średnią i college, religijnie studiowałem tę rozbieżność między milionerami. Czytałem magazyny, książki i gazety, oglądałem filmy dokumentalne o odnoszących sukcesy biznesmenach; wszystko, co zapewniało wgląd w ten mały podzbiór milionerów, wchłaniałem go.

Niestety, ten zapał do odkrywania tajemnicy szybkiego bogactwa doprowadził mnie do rozczarowań. Byłem spełnieniem marzeń marketingowca z infomercial późno w nocy, łatwowierny, chętny i uzbrojony w kartę kredytową. Kupiłem niezliczone możliwości od „jednego malutkiego ogłoszenia” do azjatyckiego potentata nieruchomości i jego seksownych, ubranych w bikini kobiet na jachcie. Żadna z nich nie przyniosła mi bogactwa i, mimo gładkiej reklamy i jej zapewnień, modelki z dużym biustem nigdy się nie pojawiły. W miarę jak zaspokajałem swój apetyt na wiedzę i znosiłem jedną dziwną pracę za drugą, moje badania ujawniły kilka niezwykłych wspólnych mianowników. Byłem przekonany, że odkryłem wszystkie elementy składowe Szybkiego pasa milionera i bogactwa bez sławy. Byłem zdeterminowany, aby stać się bogatym w młodym wieku, a moja podróż miała się rozpocząć po ukończeniu college’u. Niewiele wiedziałem, co mnie czeka – blokady dróg, objazdy i błędy.

Resistance Into Mediocrity

Ukończyłem Northern Illinois University z dwoma tytułami biznesowymi. College był pięcioletnim prenatalnym korporacyjnym praniem mózgu z ukończeniem studiów jako przereklamowanym punktem kulminacyjnym. Postrzegałem college jako indoktrynację do korporacyjnej droneship; niespełnione małżeństwo między mną a życiem w pracy, szefami i byciem przepracowanym i niedostatecznie opłacanym. Moi przyjaciele zostali zatrudnieni na świetnych posadach i chwalili się tym:

• „Pracuję dla Motoroli”.
• „Dostałem pracę w Northwestern Insurance!”
• „Hertz Rental Cars zatrudnił mnie na stanowisku kierownika ds. szkoleń!”

Podczas gdy ja cieszyłem się z ich szczęścia, moi przyjaciele kupili kłamstwo, które później określiłem jako „The Slowlane”. Znasz zasady: Zdobądź dobrą pracę, oszczędzaj, zbieraj grosze, maksymalizuj swoje 401(k), inwestuj w fundusze inwestycyjne, a pewnego dnia, gdy będziesz miał 65 lat, będziesz mógł przejść na bogatą emeryturę. Ja? Dzięki, ale nie dziękuję. Starałem się unikać Slowlane jak średniowiecznej plagi.

Więc, ukończyłem college bez pracy i uparcie ustawiony na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Miałem 22 lata, byłem zarozumiały, pewny siebie i zdeterminowany. Moim zamysłem było znaleźć Fastlane, przejść na bogatą emeryturę i przejść na młodą emeryturę.

Bloki na drodze, objazdy i depresja

Mimo pewności siebie, następne kilka lat nie spełniło moich oczekiwań. Mieszkałem z moją matką, a ja skakałem od jednego przedsięwzięcia biznesowego do drugiego. Każdy miesiąc to był inny biznes: Witaminy, biżuteria, jakiś gorący program marketingowy „pod klucz”, kupiony na końcu magazynu biznesowego, albo jakiś głupi, długodystansowy marketing sieciowy. Poszukiwałem złota głupców wyłowionego z kupy gnoju, rzucałem nim o ścianę i miałem nadzieję, że się przyklei. Nic z tego nie wyszło.

Moje wyniszczające ego prace obejmowały: autobus w chińskiej restauracji (tak, na zapleczu są karaluchy), robotnik dniówkowy w slumsach Chicago, dostawca pizzy, dostawca kwiatów, dyspozytor, kierowca limuzyny, poranne dostarczanie gazet dla Chicago Tribune, sprzedawca kanapek w Subway (WTF?), magazynier w Sears (w cholernym dziale z draperiami), zbieracz puszek na cele charytatywne i malarz. Jedyna rzecz gorsza od tych gównianych prac i ich wynagrodzenia? Godziny pracy. Większość wymagała rozpoczęcia pracy przed południem… 3 rano, 4 rano… jeśli w grę wchodziła jakaś bezbożna godzina, mogłeś się założyć, że moja praca tego wymagała. Piekło, pieniądze były tak napięte, że prostytuowałem się ze starszą kobietą, aby zapłacić za prezent ślubny mojego najlepszego przyjaciela. Tak, Cougars nawet żerował w 90’s.

Meanwhile, moi przyjaciele postępy w swoich karierach: Dostali swoje cztery procent roczne promocje, kupili swoje Mustangi i Acury, a oni kupili swoje 1200 stóp kwadratowych kamienic. Wydawali się być zadowoleni i żyli oczekiwanym życiem preordained przez społeczeństwo.

W wieku 26 lat, wpadłem w depresję; moje firmy nie były samowystarczalne i ani ja nie byłem. Zmęczony pracy high-school dropout, walczyłem, aby wstać z łóżka. Fizycznie, emocjonalnie i finansowo wyczerpany porażką, wiedziałem, że moje wyniki nie wskazują na moje prawdziwe ja. Znałem szybką drogę do bogactwa, ale po prostu nie mogłem jej zrealizować. Co robiłem źle? Co mnie powstrzymywało? Po tych wszystkich latach badań i edukacji, z szafą pełną książek, magazynów i filmów „Szybki start”, wciąż nie byłem bliżej bogactwa. Siedziałem w martwym punkcie na chodniku z Fastlane nigdzie w zasięgu wzroku.

Moja głęboka depresja zatopiła mnie w ucieczkach, ale zamiast narkotyków, seksu lub alkoholu, zgubiłem się w książkach i prowadziłem badania nad sławnymi milionerami. Jeśli nie mogłem odnieść sukcesu, uciekałem w życie tych, którzy byli. Zatraciłem się w książkach o bogatych, autobiografiach, historiach sukcesu, finansistach i opowieściach o przetrwaniu.

Ale było jeszcze gorzej. Ludzie w moim życiu zrezygnowali ze mnie.

Moja mama zasugerowała: „Sklep spożywczy zatrudnia kierownika delikatesów, dlaczego nie pójdziesz tam i nie sprawdzisz tego?”. Jakby moje zmagania przez ostatnie pięć lat i moja edukacja w college’u polegała na zaćmieniu przy krajalnicy delikatesów, krojeniu bloków Mortadelli i chochlowaniu sałatki ziemniaczanej do sąsiednich soccer moms. Dzięki za wskazówkę dotyczącą pracy, ale spasuję.

My Blizzard of Awakening

Potrzeba było bólu zimnej zamieci, aby rzucić mnie na rozdroża życia. To była ciemna, mroźna noc, a ja byłem śmiertelnie zmęczony pracą jako kierowca limuzyny. Moje buty były przemoczone od mokrego śniegu, a ja walczyłem z migrenowym bólem głowy. Cztery aspiryny, które wbiłem dwie godziny wcześniej nie przyniosły żadnego efektu. Chciałem wrócić do domu, ale nie mogłem. Utknąłem w zamieci, a moje zwykłe trasy były zasypane śniegiem. Zjechałem na pobocze słabo oświetlonej drogi i poczułem, jak zimny chłód roztopionego śniegu wpełza mi na nogi od palców u stóp. Postawiłem limuzynę na parkingu i stanąłem twarzą w twarz z martwą ciszą, w której nic poza opadającymi płatkami śniegu nie przypominało mi, jak bardzo nienawidzę zimy. Oszołomiony patrzyłem na spalony papierosami sufit limuzyny i myślałem: „Co ja do cholery robię? Czy tym stało się moje życie?”.

Siedząc na ciemnej drodze w zamieci w środku nocy na odludziu, miałem to. Czasami jasność spływa po tobie jak spokojna bryza, a innym razem uderza w głowę jak spadający fortepian Steinwaya. Dla mnie była to ta druga opcja. Ostra deklaracja ogarnęła mój mózg, „Nie możesz przeżyć kolejnego dnia w ten sposób!”

Jeśli miałem zamiar przetrwać, musiałem się zmienić.

Decyzja o zmianie

Sroga zima zmobilizowała mnie do szybkiego działania. Zacząłem od decyzji o zmianie. Przejąłem kontrolę nad czymś, co uważałem za niekontrolowane: Moim środowiskiem. Postanowiłem przenieść się w miejsce, którego nie znałem i w tym momencie było mi wszystko jedno.

W jednej chwili poczułem się potężny. Szybkość tego wyboru napełniła moją nędzną egzystencję nadzieją i małą kroplą szczęścia. Moje porażki wyparowały, a ja poczułem się odrodzony. Nagle ślepa droga zbiegła się z marzeniem. Nie chodziło tylko o decyzję o przeprowadzce, ale o przejęcie kontroli i świadomość, że mam wybór. Z tą nową mocą, rozważyłem opcje, które nigdy nie przyszły mi do głowy. Zadałem proste pytanie: „Gdybym mógł żyć w dowolnym miejscu w kraju bez ograniczeń, gdzie bym mieszkał?”. Pomyślałem o rzeczach dla mnie ważnych i zakreśliłem na mapie pięć miast. W następnym miesiącu przeprowadziłem się, lub powinienem powiedzieć, uciekłem.

Połączenie od Slowlane do Fastlane

Przyjechałem do Phoenix z 900 dolarami, bez pracy, bez przyjaciół i bez rodziny – tylko 330 dni słońca i palące pragnienie, aby przejść do Fastlane. Mój dobytek obejmował stary materac, dziesięcioletniego zardzewiałego Buicka Skylarka bez trzeciego biegu, kilka pobocznych biznesów, które przynosiły niewielkie zyski, i kilkaset książek. Punktem wyjścia dla mojego nowego życia była mała kawalerka w centrum Phoenix, którą wynajmowałem za 475 dolarów miesięcznie. Przekształciłem moją kawalerkę w biuro. Żadna sypialnia set; żadny meble – tylko materac który najeżdżał kuchnię. Spałem z okruchami Pop Tart, efektem ubocznym kładzenia materaca obok kuchennego blatu. Żyłem biednie i bez bezpieczeństwa, ale czułem się bogaty. Byłem w kontroli nad moim życiem.

Jednym z wielu biznesów, które stworzyłem była strona internetowa. Podczas jazdy tą limuzyną miałem mnóstwo czasu na czytanie książek – czasami siedziałem bezczynnie przez wiele godzin. Nie marnowałem tego czasu. Podczas gdy czekałem na klientów na lotnisku lub gdy oni obijali się w lokalnym wodopoju, ja siedziałem w limuzynie i czytałem. I czytałem. Studiowałem wszystko, od finansów po programowanie internetowe i więcej autobiografii bogatych.

Praca w limuzynie zrobiła coś wyjątkowego; postawiła mnie na czele nierozwiązanej potrzeby, która potrzebowała rozwiązania. Jeden z moich klientów zapytał, czy znam jakieś dobre firmy limuzynowe w Nowym Jorku. Odwiozłem pasażera na lotnisko, ale on zostawił mi zalążek pomysłu. Gdybym mieszkał w Chicago, a potrzebował limuzyny w Nowym Jorku, gdzie mógłbym ją znaleźć? Nie miałem pod ręką nowojorskich Yellow Pages i z pewnością nikt poza Nowym Jorkiem też ich nie miał. Stojąc przed tym pytaniem, doszedłem do wniosku, że inni podróżnicy będą mieli to samo wyzwanie. Więc zbudowałem stronę internetową, która rozwiązałaby ten problem.

Naturalnie, Internet nie ma granic geograficznych, więc to przedsięwzięcie podróżował do Phoenix dobrze. Ale, podobnie jak moje poprzednie biznesy, nie zarobiło dużo pieniędzy. Jednak teraz było inaczej. Kurtyna poszła w górę i nadszedł czas przedstawienia. Byłem nagi w obcym mieście, bez pieniędzy, pracy czy siatki bezpieczeństwa. Musiałem się skupić.

I agresywnie sprzedawane mojej stronie internetowej. Wysłałem e-maile. Dzwoniłem na zimno. Wysłałem listy. Nauczyłem się optymalizacji wyszukiwarek (SEO). Ponieważ nie było mnie stać na książki, codziennie odwiedzałem bibliotekę w Phoenix i wytrwale czytałem o internetowych językach programowania. Ulepszałem swoją stronę internetową, uczyłem się o grafice i copywritingu. Wszystko, co mogło mi pomóc, pochłaniałem.

Pewnego dnia nastąpił przełom; otrzymałem telefon od firmy z Kansas, która zachwycała się moim serwisem internetowym i chciała, żebym zaprojektował ich stronę. Oczywiście, zobowiązałem się do tego, oferując cenę 400 dolarów. Myśleli, że cena była kradzież i w ciągu 24 godzin, I zbudował firmę ich stronę internetową. Byłem podekscytowany. W ciągu 24 godzin, miałem większość płatności czynszu. Następnie, jak na ironię, nie 24 godziny później, otrzymałem kolejny telefon od firmy w Nowym Jorku z prośbą o to samo … nową stronę internetową. Zaprojektowałem ją za 600 dolarów, a jej wykonanie zajęło mi dwa dni. Miałem kolejną opłatę za czynsz! Teraz wiem, że to nie jest dużo pieniędzy, ale od biedy do 1000 dolarów w trzy dni czułem się jak wygrana w Powerball o wartości pięćdziesięciu milionów dolarów.

Moje pierwsze kilka miesięcy w Phoenix, zyskałem trakcję i przeżyłem na własną rękę po raz pierwszy w moim życiu. Żadnego chłopca do kwiatów. Żadnego chłopca od autobusów. Żadnego dostarczania pizzy. Żadnego wyręczania się mamą. Byłem czysto samozatrudniony! Miałem doniosłe przyspieszenie, wiatr w plecy, który zwiastował zmianę kierunku na nowy wszechświat generowania bogactwa.

Ale wciąż coś było nie tak. Czegoś brakowało i wiedziałem o tym.

Moje Fastlane badania zidentyfikowano, że większość mojego dochodu był przywiązany do moich projektów stron internetowych, a nie moja strona internetowa działalność reklamowa. Mój dochód był przywiązany do mojego czasu, budowa stron internetowych. Więcej miejsc pracy stron internetowych oznaczało więcej czasu spędzonego i jeśli nie pracował mój dochód będzie zatrzymać. Mój czas został sprzedany-off dla pieniędzy. It didn’t seem right.

A New Wealth Equation Yields Wealth Acceleration

In the winter, I had a friend visit from Chicago. Pokazałem mu moją stronę internetową, a on był zdumiony całym ruchem, jaki otrzymywała moja usługa. Dostawałem zapytania z całego świata, w każdej minucie dnia. Skanowaliśmy moją skrzynkę mailową i było w niej 450 maili… mijało 10 minut, klikałem odśwież, a potem pojawiało się kolejne 30 maili. E-maile przychodziły po kilka na minutę.

Zasugerował „Stary! Zamień jakoś te emaile na pieniądze”. Miał rację, ale jak? I jak to może rozwiązać uzasadnioną potrzebę? Zostawił mnie z tym wyzwaniem, a ja miałem zamiar je rozwiązać. Dni później, stworzyłem ryzykowne, niesprawdzone rozwiązanie i dałem mu szansę. Co zrobiłem? Postanowiłem sprzedawać leady, zamiast powierzchni reklamowej.

Jednak był problem. Ten „model przychodu” był nowy i przełomowy. Dodatkowo, musiałem przekonać moich klientów, że ta metoda prowadzenia biznesu jest dla nich korzystna, a ja nie miałem żadnych danych, aby przewidzieć, czy to może się udać. Pamiętaj, to było późne lata dziewięćdziesiąte, kiedy „generowanie ołowiu” w przestrzeni internetowej było bezpodstawne, przynajmniej dopóki nie wyszedłem i nie zrobiłem tego.

Niemniej jednak podjąłem ryzyko i wdrożyłem go. W krótkim okresie czasu, spodziewałem się, że zmiana zabije mój dochód i tak się stało. Przewidywałem, że jej sukces zajmie miesiące, jeśli w ogóle zadziała. W pierwszym miesiącu nowy system wygenerował 473 dolary. Zbudowałem więcej stron internetowych, aby wypełnić moją lukę w dochodach. Drugi miesiąc przychody były 694 dolarów. Trzeci miesiąc $970. Potem, 1832 dolarów. $2314. $3733. I to trwało i trwało. To działało.

Mój przychód, mój dochód, i moje aktywa rosły wykładniczo, ale nie bez problemu. Wraz z rosnącym ruchem, rosły również skargi, opinie i wyzwania. Ulepszenia wynikały bezpośrednio z sugestii klientów. W ciągu kilku dni, a czasem godzin, wdrażałem pomysły klientów. Byłem znany z tego, że odpowiadałem na e-maile moich klientów w ciągu kilku minut, jeśli nie godziny. Nauczyłem się być otwartym na konsumentów i eksplodował biznes. Dzień pracy stał się długi i wymagający … 40 godzin to był urlop – typowy tydzień pracy trwał 60 godzin. Dni i weekendy zacierały się razem.

Podczas gdy moi nowi przyjaciele pili i imprezowali, ja byłem skulony w moim malutkim mieszkaniu, wkuwając kod. Nie wiedziałem, czy to był czwartek czy sobota, i nie miało to znaczenia. Chwała tej ciężkiej pracy była taka: Nie czułem się jak w pracy; tak naprawdę, podobało mi się to. Nie miałem pracy; miałem pasję, aby coś zmienić. Tysiące ludzi korzysta z czegoś, co ja stworzyłem, co mnie uzależniło od procesu. Zrobiłem różnicę!

Zacząłem zbierać referencje od klientów.

• „Dzięki tobie mój biznes wzrósł dziesięciokrotnie”
• „Twoja strona doprowadziła mnie do mojego największego klienta korporacyjnego”
• „Twoja firma odegrała kluczową rolę w rozwoju mojego biznesu”

Ta informacja zwrotna była walutą bogactwa. Nie byłem jeszcze oblany bogactwem, ale czułem się bogaty.

Moja „udawana” droga do bogactwa

W 2000 roku mój telefon zadzwonił z innym rodzajem zapytań. Zaczęły dzwonić firmy rozpoczynające działalność technologiczną, które chciały wiedzieć, czy sprzedam swój biznes. W tamtym roku, szał dot-comów był w pełnej mocy. Nie było dnia bez opowieści o jakimś milionerze z dot-comów, który wzbogacił się na sprzedaży nieruchomości technologicznej. Pamiętacie milionerów bez sławy? Ten podzbiór bogatych wzrosła w oszałamiającym tempie, a fala pęczniała w moją stronę. Więc, czy chciałem sprzedać moją firmę? Do diabła tak! Miałem trzy oferty sprzedaży: Oferta 1: 250 000 dolarów, Oferta 2: 550 000 dolarów i Oferta 3: 1 200 000 dolarów. Przyjąłem ofertę trzecią i zostałem milionerem… natychmiast… no prawie.

Nie trwało to długo.

W tym czasie myślałem, że 1,2 miliona dolarów to dużo pieniędzy. Ale nie było. Podatki. Bezwartościowe opcje na akcje. Popełniłem błędy i źle zainwestowałem. Kupiłem Corvette w nadziei, że dzięki niej będę wyglądał na bogatego. Myślałem, że jestem „bogaty”, ale tak naprawdę nie byłem.

Do czasu, gdy to się skończyło, zostało mi mniej niż 300 tysięcy dolarów.

Bańka technologiczna nadeszła z bezlitosnymi konsekwencjami, przynajmniej dla nabywców mojej firmy. Wbrew moim zaleceniom podjęli oni złe decyzje; decyzje, które były dobre dla krótkoterminowych przychodów, ale przerażające dla długoterminowego wzrostu. Oni spłukiwali pieniądze w toalecie, jak gdyby w nieskończonej podaży. Czy naprawdę potrzebujemy niestandardowych markowych butelek na wodę? I koszulki z logo? Czy to nie ma wpływu na wynik końcowy? Decyzje były podejmowane powoli i przez komitet. Klienci byli ignorowani. Co niewiarygodne, większość członków zarządu firmy miała dyplomy Harvard MBA; dowód na to, że logika biznesowa nie wiąże się z drogimi inicjałami po nazwisku. Pomimo posiadania $ 12 mln w venture capital do bujać burzę, moja strona internetowa powoli zaczął umierać.

Kilka miesięcy później w pobliżu klifu upadłości, głosowano, że moja strona zostanie rozwiązany, mimo że był jeszcze opłacalne. Tech nabywców wyschły i akcje były w zbiorniku, każdy był na podtrzymaniu życia, w tym nich. Nie chcąc patrzeć, jak moje dzieło zanika w zapomnieniu, zaproponowałem odkupienie mojej strony internetowej po cenie zaporowej… zaledwie 250 000 dolarów, finansowane z własnego zysku.

Oferta została przyjęta i odzyskałem kontrolę nad tą samą firmą, którą właśnie sprzedałem rok wcześniej. Zasadniczo, prowadziłbym firmę, brałbym zyski i spłacałbym pożyczkę z przeniesienia. To, co zostało, reinwestowałem w firmę. Z moją firmą z powrotem pod moją kontrolą, pojawiła się nowa motywacja; nie tylko przetrwać krach dot-com, ale prosperować.

Narodziny Drzewa Pieniędzy

Następnych 18 miesięcy byłem ożywiony, aby wziąć moje usługi na następny poziom. Z perspektywy czasu, chciałem udowodnić sobie, że nie byłem tylko szczęściarzem, który dał się złapać w boomie dot-com.

Więc, kontynuowałem ulepszanie mojej strony internetowej; zintegrowałem nowe technologie i słuchałem klientów. Moją nową pasją była automatyzacja i procesy. Gdy usprawniłem moje procesy i systemy, nastąpiła powolna i stała transformacja. Pracowałem coraz mniej i mniej. Nagle, pracowałem godzinę dziennie zamiast 10. Mimo to, pieniądze zaczęły napływać. Wyjeżdżałem do Vegas na hazardowe szaleństwo, a pieniądze się pojawiały. Byłbym chory przez cztery dni; pieniądze się pojawiły. Przez miesiąc handlowałem na giełdzie; pieniądze się pojawiły. Brałem miesiąc wolnego; pieniądze się pojawiały. Realizacja tego co osiągnąłem uderzyła mnie.

To był Fastlane.

Zbudowałem sobie prawdziwe, żywe, oddychające, rodzące owoce drzewo pieniędzy. To było kwitnące drzewo pieniędzy, które zarabiało pieniądze 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i nie wymagało mojego życia do handlu. Czego wymagało? Kilku godzin miesięcznie wody i słońca, które z radością zapewniałem. Poza rutynową uwagą, to drzewo pieniędzy rosło, przynosiło owoce i dawało mi wolność robienia czegokolwiek chciałem.

Przez następne kilka lat, żyłem życiem pełnym lenistwa i obżarstwa. Jasne, pracowałem kilka godzin w miesiącu, ale głównie ćwiczyłem, podróżowałem, grałem w gry wideo, kupowałem i ścigałem się szybkimi samochodami, bawiłem się internetowymi serwisami randkowymi, uprawiałem hazard – byłem wolny, ponieważ miałem drzewo pieniędzy, które zastępowało mój czas i przynosiło obfite miesięczne plony.

Odkąd odzyskałem swój biznes, rozwijał się on w tempie meteorycznym. W niektórych miesiącach osiągałem zyski przekraczające 200 000 dolarów miesięcznie. Tak, zysk! Zły miesiąc to 100 000 dolarów. W ciągu dwóch tygodni zarobiłem tyle, ile większość ludzi zarobiła w ciągu całego roku. Bogactwo napływało, a ja leciałem nisko na radarze … bez sławy. Gdybyś co miesiąc zarabiał 200 000 dolarów, jak zmieniłoby się twoje życie?

– Czym byś jeździł? Jak byś żył?
– Na jakie wakacje byś pojechał?
– Do jakich szkół uczęszczałyby Twoje dzieci?
– Czy dług byłby pętlą na Twojej szyi?
– O której godzinie byś się obudził?
– Jak szybko stałbyś się milionerem?

Widzisz, kiedy generujesz taki rodzaj dochodu, stajesz się milionerem w 5 miesięcy, a nie w 5 dekad. Zanim skończyłem 33 lata, byłem multimilionerem. Gdybym początkowo nie sprzedał swojego biznesu, prawdopodobnie dotarłbym tam szybciej, ale kiedy jesz kartonowy makaron, a ktoś rzuca ci w twarz 1,2 miliona dolarów, niewielu powiedziałoby: „Nieee, spasuję”. W 2007 roku postanowiłem ponownie sprzedać swoją firmę. Nadszedł czas, aby przejść na emeryturę i pomyśleć o moich najśmielszych marzeniach, takich jak pisanie książek i scenariuszy. Tym razem jednak rozpatrywałem różne oferty w przedziale od 3,3 do 7,9 miliona dolarów. Po zarobieniu kilku milionów w ciągu kilku krótkich lat, przyjąłem jedną z ofert z pełną gotówką i powtórzyłem proces Fastlane… w 10 minut, tyle zajęło mi zrealizowanie 6 czeków, które opiewały na miliony.

Od 2007 roku jestem na emeryturze i podczas mojej przerwy w interesach napisałem The Millionaire Fastlane; książkę, w której opisuję, co musisz zrobić, aby powtórzyć to, co ja zrobiłem. Jak ja to widzę, masz dwa wyjścia: Podążać drogą Slowlane opartą na pracy, funduszach inwestycyjnych i zwrotach giełdowych, lub podążać drogą finansową, która tworzy młodych milionerów i daje ci kontrolę nad twoim planem finansowym.