Milnacipran nie jest stosowany w leczeniu depresji, ale należy do tej samej klasy leków, co wiele leków przeciwdepresyjnych. Przed przyjęciem leku milnacipran należy zapoznać się z ryzykiem związanym z przyjmowaniem leków przeciwdepresyjnych, ponieważ przyjmowanie milnacipranu może wiązać się z podobnym ryzykiem. Podczas badań klinicznych ten rodzaj leku przeciwdepresyjnego („podwyższający nastrój”) powodował, że u niewielkiej liczby dzieci, nastolatków i młodych dorosłych (w wieku do 24 lat) występowały myśli samobójcze (myśli o wyrządzeniu sobie krzywdy lub zabiciu się, planowanie lub podejmowanie takich prób). Dzieci, nastolatki i młodzi dorośli, którzy przyjmują leki przeciwdepresyjne w celu leczenia depresji lub innych chorób psychicznych, mogą być bardziej narażeni na myśli samobójcze niż dzieci, nastolatki i młodzi dorośli, którzy nie przyjmują leków przeciwdepresyjnych w celu leczenia tych stanów. Eksperci nie są jednak pewni, jak duże jest to ryzyko i w jakim stopniu powinno być ono brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji, czy dziecko lub nastolatek powinno być leczone lekiem przeciwdepresyjnym lub lekiem o działaniu podobnym do leku przeciwdepresyjnego. Dzieci w wieku poniżej 18 lat nie powinny zazwyczaj przyjmować milnacipranu, ale w niektórych przypadkach lekarz może zdecydować, że milnacipran jest najlepszym lekiem w leczeniu stanu dziecka.

Należy wiedzieć, że stan zdrowia psychicznego pacjenta może ulec nieoczekiwanej zmianie podczas przyjmowania milnacipranu, nawet jeśli pacjent jest osobą dorosłą w wieku powyżej 24 lat. U pacjenta mogą wystąpić myśli samobójcze, zwłaszcza na początku leczenia i za każdym razem, gdy dawka leku jest zwiększana lub zmniejszana. Pacjent, jego rodzina lub opiekunowie powinni natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących objawów: nowa lub nasilająca się depresja; myśli o skrzywdzeniu lub zabiciu siebie, planowanie lub próba zrobienia tego; skrajne zamartwianie się; pobudzenie; napady paniki; trudności z zasypianiem lub utrzymaniem snu; agresywne zachowanie; drażliwość; działanie bez zastanowienia; silny niepokój; gorączkowe, nietypowe pobudzenie. Należy upewnić się, że rodzina lub opiekunowie wiedzą, które objawy mogą być poważne, aby mogli zadzwonić do lekarza, jeśli pacjent nie jest w stanie samodzielnie szukać leczenia.

Podczas przyjmowania milnacipranu, zwłaszcza na początku leczenia, lekarz będzie chciał często spotykać się z pacjentem. Należy przestrzegać wszystkich terminów wizyt u lekarza.

Podczas rozpoczynania leczenia milnacipranem lekarz lub farmaceuta przekaże pacjentowi ulotkę informacyjną producenta (ang. Medication Guide). Należy uważnie przeczytać te informacje i w razie jakichkolwiek pytań zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Przewodnik po leku można również uzyskać ze strony internetowej FDA: http://www.fda.gov/Drugs/DrugSafety/ucm085729.htm.

Bez względu na wiek, przed rozpoczęciem przyjmowania leku przeciwdepresyjnego, pacjent lub jego opiekun powinien porozmawiać z lekarzem o ryzyku i korzyściach związanych z leczeniem swojego stanu za pomocą milnacipranu lub za pomocą innych metod leczenia. Należy również porozmawiać o ryzyku i korzyściach wynikających z nieleczenia choroby. Chociaż przyjmowanie milnacipranu lub podobnych leków może zwiększać ryzyko wystąpienia myśli samobójczych, pacjent powinien wiedzieć, że istnieją inne czynniki, które również zwiększają to ryzyko. Jeśli u pacjenta występuje depresja lub inna choroba psychiczna, istnieje znacznie zwiększone ryzyko, że wystąpią u niego myśli samobójcze. Ryzyko to jest większe, jeśli u pacjenta lub kogokolwiek z jego rodziny występuje lub kiedykolwiek występowała choroba dwubiegunowa (nastrój zmieniający się od depresji do nadmiernego pobudzenia), mania (szaleńczy, nadmiernie pobudzony nastrój) lub jeśli pacjent myślał o samobójstwie lub próbował popełnić samobójstwo. Porozmawiaj z lekarzem o swoim stanie, objawach oraz osobistej i rodzinnej historii medycznej. Razem z lekarzem zdecydujesz, jaki rodzaj leczenia jest odpowiedni dla Ciebie.

.